Ἑσπερινός ἱ. μνήμης Ἁγίου Εὐμενίου, τοῦ Νέου, στην Ἐνορία Ἐθιᾶς, 22-5-2023.

Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ

κατά τόν Ἑσπερινό τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου τοῦ Νέου, στήν Ἐθιά, 22/5/2023.

 

Χριστός Ἀνέστη!

Σήμερα, 22 Μαΐου 2023, βρεθήκαμε ὅλοι ἐδῶ, στό σημεῖο τῆς γενέτειρας τοῦ ὁσίου Εὐμενίου τοῦ νέου, ἑνός προσώπου πού ὅσο ἄσημο καί ἄν ἦταν στόν κόσμο, ἔγινε φῶς ἐκ τοῦ Φωτός, γεγονός τό ὁποῖον μαρτυρεῖται στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου, ὅταν τόν βλέπουμε νά ἐκφράζει τή χαρά μέ αὐτό τό θαυμάσιο μηδίαμα πού ὁ ζωγράφος τοῦ ἁγίου ἔχει ἀποδώσει.

Ἀλήθεια, Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, σεβαστοί πατέρες, εὐλογημένοι Χριστιανοί, φίλοι, συνοδοιπόροι, χωριανοί, ὅλοι προσκυνητές τοῦ Ἁγίου, πῶς ἠμποροῦμε νά ἐξηγήσουμε αὐτό τό θαυμαστό γεγονός τῆς χαρᾶς τοῦ Ἁγίου;

Εἶναι μιά ἔκφραση τοῦ ἁγιογράφου, μιά εἰκόνα ἀπό τή ζωή του, ἤ κάτι περισσότερο Θεολογικό καί ἅγιο; Μήπως εἶναι ἔκφραση ἁγιότητος ἤ ὁ φωτισμός τοῦ Παναγίου Πνεύματος στό πρόσωπό του; Ἄλλωστε ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος μᾶς λέγει: «Ὁ καρπός τοῦ πνεύματος ἔστιν χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια…» (Προς Γαλάτας ,ε΄ 22 – στ΄ 2).

Σέ ὅσα ἀναφέραμε διαπιστώνουμε ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὅτι συνδέεται ἡ ζωή τοῦ ἁγίου μέ τή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν χαρά καί τό φωτισμό πού δέχεται κάθε ψυχή ὅταν πράγματι ἀγωνίζεται γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἥ Ἐκκλησία μας, ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Ἀγγέλων ἕως καί τῶν ἐσχάτων, ἔχει ἀρχή καί πορεία πρός τήν αἰωνιότητα. Παρά ταῦτα, ὅμως, κάθε ἄνθρωπος ὡς ὁ μικρόκοσμος τῆς Δημιουργίας συμπεριλαμβάνει ὅλες αὐτές τίς φάσεις τῆς Ἐκκλησίας τίς ὁποῖες βιώνει λειτουργικά μέσα στόν ἱστορικό χρόνο, πού ζεῖ, ἀλλά πάντα μέ τή σκέψη καί τήν πορεία πρός τήν τελείωση καί τήν ἁγιότητα. Γιά τό λόγο αὐτό, ὁ ἄνθρωπος βιώνει καί τό λειτουργικό χρόνο ὥστε νά μπορεῖ νά συμμετάσχει καί στήν «Ἐκκλησία τοῦ ἀγῶνος καί στήν Ἐκκλησία τῆς Εὐφροσύνης».

Ὁ ἄνθρωπος ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ἔχει τήν εἰκόνα καί ὁμοίωση Του, ἔχει μετοχή καί κοινωνία μαζί Του. Ἡ μετοχή καί ἡ κοινωνία αὐτή ἔχει προϋποθέσεις. Ἔχει ἀγῶνα καί ὅρια. Ὁ ἀγῶνας εἶναι ἡ προσπάθεια καί τά ὅρια ἡ μετοχή του στή δόξα τοῦ Θεοῦ μόνο μέ τή χάρη Του. Τήν ἐντολή καί προϋπόθεση αὐτή πού ἔδωσε ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας του, τήν ἀπέρριψε καί θέλησε μόνος του νά γίνει Θεός. Αὐτό ἔδωσε τό φόβο καί τή σκιά τοῦ θανάτου πού κυριάρχησαν στήν οἰκουμένη.

Ἔκτοτε, τό γεγονός αὐτό ἔφερε ἀνεπανόρθωτες συνέπειες στήν ἀνθρωπότητα καί χρειάστηκε νά ἀποστείλει ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογεννῆ νά θεραπεύσει τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τό θάνατο.

Ἔτσι, ἡ ἁμαρτία ἐμφανίζεται μέ προσωπεῖο τό ὁποῖο δηλώνει, δουλεία, τυποποίηση, αὐτοματισμό, μηχανική εὐσέβεια ἐν ἀντιθέσει πρός τό πρόσωπο πού ἐκφράζει κοινωνία, ἀνιδιοτελή ἀγάπη, αὐτοθυσία, προσφορά.

Μέ τήν κίνηση αὐτή γίνεται ὄντως φίλος τοῦ Θεοῦ καί ἐπειδή ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ δηλώνει ἐλεύθερη βούληση -λογική τῆς ἄνωθεν Σοφίας- διαμορφώνεται μία χριστιανική ἠθική ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καί ἐδῶ, ὅπως σέ κάθε ἄνθρωπο, ξεκινᾶ ὁ προσωπικός ἀγῶνας τοῦ Ὁσίου Εὐμενίου πού βρεθήκαμε σήμερα ὅλοι νά προσκυνήσουμε.

Μεταξύ τῶν ἁγίων πού ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἐπέλεξε ὡς πρότυπα μιμήσεως τῆς ἁγιότητος εἶναι καί ὁ σήμερα τιμώμενος, ὁ Ὅσιος Εὐμένιος ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ γεννηθείς καί ἐν τῷ ἰδίῳ ταφείς πρός δόξαν Θεοῦ καί παρηγορίαν πάντων ἡμῶν τῶν ἐλπιζόντων στίς πρεσβεῖες Του. Παρόλο πού ἡ εὐρύτερη περιοχή τῆς Μεσαρᾶς κτυπᾶ καρδιακά σήμερα καί αὔριο στό χωριό Ἐθιά, ὅπως καί κάθε χρόνο ἐξαιτίας τοῦ ὁσίου Εὐμενίου, ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἀπό ὅλη τήν Κρήτη, παραμένουν σταθεροί στό ἰδεώδες τῆς πίστεως καί στήν πραγματική συναναστροφή μέ τόν ἅγιο, ὁ ὁποῖος δίνει δύναμη καί ἐλπίδα γιά ἕνα καλύτερο αὔριο, γιατί τό μέλλον μόνο δύο καταλυτικοί παράγοντες διαμορφώνουν. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου γιά τόν Θεό, τόν συνάνθρωπο, τήν οἰκογένεια καί τήν πατρίδα.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γορτύνης και Ἀρκαδίας κ. Μακάριος ἀναφέρει σχετικά μέ τόν βίο τοῦ ὁσίου:  «Ὁ Ὁσιος Εὐμένιος ἦταν γόνος μιᾶς πολυμελοῦς καί πάμπτωχης οἰκογένειας. Γεννήθηκε τήν 1η Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1931. Ὁ πατήρ Εὐμένιος ἦταν θεόκλητος στόν μοναχισμό. Μεγάλη ὑπῆρξε ἡ δράση καί ἡ διακονία του πρός τούς πάσχοντες ἀδελφούς μας στό νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν στήν Ἁγία Βαρβάρα ὅπου εἶχε νοσηλευτεῖ καί ὁ ἴδιος κατά τή διάρκεια τῆς στρατιωτικῆς του θητείας καθώς προσβλήθηκε ἀπό λέπρα.

Ἡ ἀγάπη του καί ὁ ἀσκητικός του ἀγώνας ἔφεραν τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή του καί ὡς ταπεινός ἱερέας (λειτουργοῦσε στό ναό τῶν ἁγίων Ἀναργύρων Ἰατρῶν Κοσμᾶ & Δαμιανοῦ, μέσα στό Λοιμωδῶν) ὅπου ἔφτασε σέ μεγάλο ὕψος ἁγιότητας -τό ὁποῖο διατηροῦσε κρυφό ὅσο μποροῦσε- καί ἀξιώθηκε νά λάβει τό προορατικό χάρισμα, νά ζήσει ὑψηλά πνευματικά βιώματα καί ὁράματα καί νά βοηθήσει πάρα πολλούς ἀνθρώπους κάθε κοινωνικῆς τάξης καί μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, ὄχι μόνο μέ τίς συμβουλές καί τήν προσευχή του ἀλλά καί μέ τήν ἁγιασμένη παρουσία του.

Τά δύο τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του τά πέρασε στό Νοσοκομεῖο Εὐαγγελισμός, στόν 6ο ὄροφο, στό θάλαμο 653, πού τόν εἶχε μετατρέψει σέ Ἐκκλησία.

Οἱ γιατροί καί τό νοσηλευτικό προσωπικό τόν ἀγαποῦσαν πολύ καί ἔδειχναν μεγάλο ἐνδιαφέρον. Καί μόνο πού ἔμεινε δύο χρόνια ἐκεῖ μέσα καί μέ τόσο κόσμο κάθε μέρα καί τόση ἐνόχληση, λέει πολλά. Ὁ θάλαμος 653 σάν νά ἦταν καλογερικό κελί. Τίς τελευταῖες εἴκοσι δύο μέρες ὁ Γέροντας εἶχε πέσει σέ κῶμα καί οὔτε μιλοῦσε, οὔτε ἐκινεῖτο. Ἐκτός τά μάτια, εἶχαν πάθει καί ἄλλα ζωτικά ὄργανα ὅπως τά νεφρά, ἡ καρδιά καί τό συκώτι καί πλησίαζε τό τέλος.

Τελευταῖα, τόν εἶχαν βάλει καί στό τεχνητό νεφρό, ἀλλά ὁ ὀργανισμός του δέν δεχόταν τήν αἱμοκάθαρση καί ὑπέφερε πολύ. Τό αἷμα πού καθάριζε, σέ δυο ὧρες εἶχε ξανά μολυνθεί, καί ἔτσι περιῆλθε, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ καθηγητής, σέ σηψαιμικό κῶμα καί ἐπῆλθε ὁ θάνατος. Ἦταν 23 Μαΐου τοῦ 1999, ἡμέρα Κυριακή».

Τό σκήνωμα τοῦ ἁγίου γέροντα Εὐμενίου μεταφέρθηκε στήν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ὅπου ἐψάλη τρισάγιο καί στή συνέχεια ἐκτέθηκε σέ λαϊκό προσκύνημα. Τό τί γινόταν ἐκεῖ ὅλη τή νύχτα τῆς 23ης Μαΐου, δέν περιγράφεται. «Κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς». Προεξάρχων τοῦ κλήρου ἦταν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Ἀλέξιος.

Ἐπίσης, εὑρισκόμενοι τότε στήν Ἀθήνα γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου ἦλθαν καί προσκύνησαν ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κυρός Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος εἶχε τή μεγάλη τιμή ἀπό τόν Θεό νά τόν χειροτονήσει κληρικό, ὁ Μακαριστός Μητροπολίτης Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κυρός Κύριλλος, καθώς καί ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς παραπάνω Μητροπόλεως πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπαδάκης, οἱ ὁποῖοι τέλεσαν τρισάγια στό ἱερό τοῦ σκήνωμα. Ὁ τελευταῖος κατ’ ἐντολήν τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Γορτύνης κυροῦ Κυρίλλου ἔφυγε ἀμέσως γιά Κρήτη γιά νά παραστεί στήν κηδεία καί νά ἐκφωνήσει τόν ἐπικήδειο λόγο».

Δέν θά ἀναφερθῶ στόν πολύπονο βίο τοῦ ὁσίου κατά τούς χρόνους ἰδιαίτερα τῆς ἀσθενείας του. Παρά του ὅτι θεραπεύθηκε ἐν τούτοις παρέμεινε νά διακονεῖ τούς ἀσθενεῖς λεπρούς ἀδελφούς του παρ’ ὅλο πού μόλις πρίν λίγο χρονικό διάστημα βρισκόταν στήν ἴδια πάθηση καί δυσκολία. Ἀξιώθηκε δέ νά διακονήσει καί τόν ὁμόπαθο ἅγιο Νικηφόρο τόν λεπρόν, ἕτερον ὅσιον τῆς νήσου μας. Ὁ ὅσιος  ἁγιοκατατάχθηκε ἀπό τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στίς 14 Ἀπριλίου 2022, μετά ἀπό ὁμόφωνη εἰσήγηση τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, μέ πρόταση τοῦ Μητροπολίτη Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, στόν ὁποῖο ὑπάγεται ἡ Ἐθιά γενέτειρα τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου.Τί συντέλεσε, ὅμως, γιά νά προβῆ ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν ἁγιοκατάταξή του;

Τοῦτο συνάγεται ἀπό τό βίο καί τά θαύματα τοῦ Ὁσίου. Στήν ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ ἀναφέρεται: «…ὅλον σαυτόν….τῷ Θεῷ προσενήνοχε, ἔξω κόσμου γενόμενος, ὥν ἐν τῷ κόσμῳ καί τοῖς ἀσθενοῦσιν ἀδελφοῖς ἡμῶν ἀόκνως ὑπηρετῶν καί διακονῶν…» μέ ἄλλα λόγια ἡ εὐλάβεια τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ καί ὡς μικρό καί καθαρά τῇ καρδίᾳ παιδίον ὁδηγήθηκε στήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του με τά λόγια τοῦ ἁπλοῦ παπά.  Ἔκτοτε βρίσκεται στο Ναό τοῦ Χωριοῦ του καί ἀνάπτει τήν κανδύλα τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, κυρίας Θεοτόκου. Καί ἐκείνη συμπαραστάτης καί βοηθός του σέ ὅλο τό βίο Του, τοῦ δίδαξε πῶς νά δώσει ὅλον τόν ἑαυτόν του στό Θεό καί τόν πονεμένο κόσμο.

Παιδιόθεν, λοιπόν, ὁ ὅσιος ἔδειξεν τήν εὐλάβειάν του στόν Θεόν καί τήν Κυρία Θεοτόκο γι΄ αὐτό καί στήν ὥριμη ἡλικία του ἐθυσίασεν τόν ἑαυτόν του γιά τόν Χριστόν ζώντας στόν κόσμον καί βιώνοντας τά ἐκτός τοῦ κόσμου.

Ἐξέφραζεν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη του στό Θεό διακονώντας τούς ἀνθρώπους καί στήν σωματικήν τους ἀσθένειαν καί θεραπεύοντας τίς ψυχικές τους ἀσθένειες διά τῆς χάριτος τῆς Ἱεροσύνης καί τῆς Ἁγιότητός του.

Εὐλογημένοι Χριστιανοί.

Πολλοί εἶναι οἱ δρόμοι πού ὁδηγοῦν στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀλλά ὅλοι εἶναι διάσπαρτοι μέ ἀγκάθια καί δυσκολίες. Ὁ δρόμος τοῦ Ὁσίου καί αὐτός εἶχε παγίδες καί αὐτός ἦταν δύσκολος καί πολλές φορές παράλογος γιά τήν ἀνθρώπινη λογική καί τό κοσμικό φρόνημα τῶν ἀνθρώπων.  Γιά τόν ὅσιο, ὅμως, ἄν καί δύσκολος, ἦταν λογικός καθώς βίωνε τά ἐκτός τοῦ κόσμου, ὄντας στόν κόσμο.

Αὐτή ἡ ὀρθόδοξη παράδοση τῆς θυσίας καί τῆς ἀγάπης πού στίς ἡμέρες μας χάνεται μαζί μέ τήν ἀνθρωπιά μας, εἶναι ἐκείνη πού βγάζει ἁγίους. Βεβαίως καί μέ τήν συναίνεση τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίζεται γιά τήν αἰωνιότητα καί πάντα μέ τή Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Μορφή φωτεινή, ὁ Ὅσιος˙ στήν πορεία τῶν χρόνων τῆς ἐπίγειας παρουσίας του στάθηκε ὡς φάρος ἀκλόνητος στά ποικίλα προβλήματα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς. Πρόσφερε πολλά γιατί ἀγαποῦσε πολύ. Στήριξε πολλούς γιατί ἀγαποῦσε τό Χριστό. Μπορεί νά μήν γνώριζε γράμματα ἀλλά εἴχε σπουδάσει στό πνευματικό πανεπιστήμιο τῆς ἀγάπης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς προσφορᾶς, τῆς ὑπακοῆς. Δέν ζοῦσε γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά γιά τό Θεό καί γιά τούς ἀνθρώπους, ζοῦσε γιά νά παρηγορεῖ, νά ἐνισχύει, νά κατευθύνει, νά νουθετεῖ, διακριτικά νά διορθώνει, νά προσεύχεται.

Ἡ ζωή του ἦταν ἁπλή, ἕνας ἀπέρριτος γέροντας ὁ ὁποῖος στάθηκε ἐπιστηριγμός σέ χιλιάδες ἀσθενεῖς κάθε ἡλικίας, σέ χιλιάδες οἰκογένειες. Κανέναν δέν ἀπέρριπτε, ὅλους τούς δέχοταν καί ὅλοι ἐπαναπαύονταν σ’ αὐτόν γιατί διέκριναν μέσα του τό μεγαλείο τῆς ἀγάπης του.

Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καθώς ἦταν, μιλοῦσε μέ ἀγάπη καί εἰλικρίνεια, ζύγιζε τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τοῦ καθενός καί ἐνεργοῦσε ἀνάλογα. Ἦταν ἄνθρωπος τῆς πρακτικῆς ζωῆς καί τῆς ἄσκησης. Παρ΄ ὅλα αὐτά ξεχώριζε γιά τήν «χαριτωμένη» ἁπλότητά του καί τήν ἔντονη ἀγωνία πού τόν διακατεῖχε γιά τήν βοήθεια τῶν ἀνθρώπων πού ἀναζητοῦσαν ἕνα πνευματικό στήριγμα. Νά τούς βοηθήσει νά σηκώσουν τό σταυρό τῆς ἀσθενείας τους και οἱ ἴδιοι καί ἡ οἰκογένειά τους.

Σεβασμιώτατοι καί τιμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, σεβαστοί Πατέρες, εὐλογημένοι προσκυνητές τοῦ Ὁσίου Εὐμενίου.

Πιστοί στήν ἐντολή τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἁγιοτάτης Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης ὁμοῦ μετά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου καί βεβαίως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου σας κ. Μακαρίου τοῦ καί φιλοξενοῦντος ἡμᾶς βρισκόμαστε ἐδῶ ὡς ταπεινοί προσκυνητές καί διάκονοι τῶν λειτουργικῶν Συνάξεων τῆς ἑορτῆς τοῦ Ὁσίου.

Κοινή λοιπόν ἡ βούληση κλήρου καί λαοῦ πρός δόξαν Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀντιδοξάζει τούς ἁγίους Του ὡς καί τόν ἐνταῦθα ὅσιο Εὐμένιο.

Ἡ Κρήτη, σταυροδρόμι τῶν λαῶν ἔχει τήν ἰδιαίτερη τιμή νά ἀναφέρεται στά Κανονικά βιβλία τῆς Κ.Δ. καί ἰδιαιτέρως στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί στά χωρία πού περιγράφουν τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς. Ὑπεδέχθη τόν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν Παῦλον, ὁ ὁποῖος καί ἐγκατέστησεν τόν Ἀπόστολον Τίτον ὡς Ποιμένα αὐτῆς. Ἔκτοτε πλῆθος πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἀκολούθησαν καί βίωσαν τήν νέαν κτίσιν, τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος ἔδειξε στούς ἀνθρώπους. Ἔκτοτε στόν ἱστορικό χρόνο ὁμοῦ μέ τούς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας, ἔχει νά παρουσιάσει καί ἕνα μεγάλο πλῆθος ἁγίων. Χαρακτηρίζεται ἁγιοτόκος καί ἡρωοτόκος. Οἱ Ἅγιοι μας δέν εἶναι ὑπάρξεις ἐξωκοσμικές ἀλλά ἄνθρωποι ὁμοιοπαθείς μ’ ἐμᾶς. Ἡ ἁγιότης εἶναι ἡ ἀνοιχτή πρόσκληση τῆς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἀπευθύνεται σέ κάθε ἄνθρωπο προσωπικά ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τόν καλεῖ νά συμμετάσχει στόν Σταυρό Του πού εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἐπιτυχίας τῆς προσωπικῆς Ἀνάστασης.Πήραν τήν γενναία ἀπόφαση νά συσταυρωθοῦν μέ τόν Χριστό (μέσω τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος ἤ τῆς συνειδήσεως) συντρίβοντας τόν «παλαιό ἄνθρωπο» διά τῆς μετανοίας. Ἡ χριστομίμητη ταπείνωσή τους, εἵλκυσε τήν Θεία Χάρη πού ἐνοίκησε σ’ αὐτούς καί τούς κατέστησε θεοφόρους. Αὐτή ἡ ἀπόλυτη ἕνωσή τους μέ τόν Θεό εἶναι «ἡ ψυχολογία τῆς ἁγιότητος», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Σέ κάθε Ἅγιο ὁ Κύριος εἶναι τά πάντα καί κάθε τι στήν ψυχή του, στήν συνείδησή του, στήν καρδιά του καί στό ἔργο του».

Ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου στήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελεῖ τήν πεμτουσία τῆς ὀρθόδοξης βιοτῆς. Γι’ αὐτό τό λόγο καί μόνο ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἄτομο, ἀλλά πρόσωπο μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο καί χρήζει προσωπικῶν ἐμπειριῶν, οἱ ὁποῖες καί τό χαρακτηρίζουν. Ἀπό «Κατ’ εἰκόνα» Θεοῦ πού εἶναι, πορεύεται στό «καθ’ ὁιμοίωσιν». Γιά τόν Χριστιανισμό δέν ὑπάρχει δίλημμα «πέλαγος ἤ στεριά». Καί τά δύο συνάπτονται καί ἀλληλοπεριχωροῦνται. Εἶναι αὐτό πού ὁ Χριστός ἔπραξε. Εἶπε στούς μαθητές του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά περάσουν στήν ἀπέναντι ὄχθη. Στήν πορεία, ὅμως, ὁ ἄνεμος ἔγινε ἀντίθετος καί τότε οἱ μαθητές εἶδαν τόν Ἰησοῦ περιπατοῦντα στή θάλασσα καί ὁ Πέτρος ρώτησε ἄν μπορεῖ καί ὁ ἴδιος νά περπατήσει σ’ αὐτήν. Μέ τό κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ ὁ Πέτρος περπάτησε ἐπάνω στή λίμνη καί ὅταν ἄρχισε νά κλωνίζεται ἡ πίστη του, τότε ἄρχισε νά καταποντίζεται. Σώθηκε ἀπό τό Χριστό ἀκούγοντας τά λόγια Του «ὁλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας»;

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ πράξη, ἀδελφοί μου, διαιωνίζεται ἀπό τότε μέχρι σήμερα καί θά συνεχίζει νά ὑπάρχει ἔως τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου τούτου. Καί θά ὑπάρχουν οἱ φωτισμένοι ἀπό τό Χριστό ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Μᾶς πιάνουν ἀπό τό χέρι καί μᾶς σώζουν εἰσάγωντάς μας καί πάλι στό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς ἔπραττε καί πράττει ὁ ἅγιος Εὐμένιος τοῦ ὁποίου τίς πρεσβεῖες ἐπικαλοῦμεθα πάντες. Ἐμεῖς ταπεινῶς ἀς διαλαλοῦμε ἔργω καί λόγω διαρκῶς τό ψαλμικό χωρίο «τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος».

Χριστός Ἀνέστη!