Ιερά Μητρόπολις Γορτύνης και Αρκαδίας
Το ελικόπτερο χωρίς έλικες
Έπρεπε να φθάσουμε στον αδόκητο θάνατο του Αοίδιμου Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Πέτρου και των επιβαινόντων στο Ελικόπτερο που έπεσε προ ημερών κοντά στο Άγιον Όρος, για να συνειδητοποιηθούν ευθύνες, απέναντι σε θέματα που έχουν να κάνουν με την λεπτή υπόθεση της ασφάλειας και εξ αυτού να αναμνηστούν τινές και τις γενικότερες ευθύνες απέναντι στην αναπαλλοτρίωτη κληρονομιά μας.
Έπρεπε να πέσουν στην θάλασσα Αρχιερείς του Αλεξανδρινού Θρόνου για να θυμηθεί το Εθνικό Κέντρο την έκταση του Γένους μας, των πέρα των συνόρων ή ακόμα και αν την θυμάται, να ενοχληθεί, να αναστατωθεί και έτσι μοιραία να έλθει αυτές τις ημέρες στο προσκήνιο, μαζί με το πολυσυζητημένο φοβερό δυστύχημα και η Εκκλησιαστική ναρκωμένη μνήμη και για το δευτερόθρονο Πατριαρχείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την Εκκλησία των φτωχών και των πεινασμένων.
Αν και ευτελείς για τους ισχυρούς είναι αυτοί οι ελάχιστοι, η συνέχεια, η δόξα της Αλεξάνδρειας των σοφών από τα τότε, η ασκητική των αβάδων των σπηλαίων και των οπών της γης και η ανάμνηση των φεγγοδηγούντων ποιητών της Ανατολής.
Πόσο τραγικό ήταν από την μια αυτό που ζήσαμε αυτές τις ημέρες και πόσο τραγικό είναι από την άλλη να συνεχίζεται ο χαμός τόσων ψυχών στην μαύρη Ήπειρο, από πείνα και ανέχεια ή πολλές φορές από την έλλειψη ενός ποτηριού νερού!
Πόση μεγάλη είναι η ευθύνη μας για την απώλεια της οικουμενικής συνείδησης, του εύρους και του μήκους της Ρωμιοσύνης από εκείνους που πετούν ως αιθεροβάμονες, χωρίς έλικες, επιθυμούντες να βαπτίσουν το Κρατικό κέντρο και Ιστορικό Κέντρο του Ελληνισμού.
Πόσο βιάζονται ορισμένοι να ολοκληρώσουν την καταστροφή που ξεκίνησε ο εξωτερικευμένος αλτρουισμός των εν τη Πρωτευούση, να κάνουν κηδείες με καταθλιπτικές προσλαλιές και ανέξοδες δηλώσεις για το ενδιαφέρον τους, κατάσταση που δεν σε κουράζει να μεταφέρεις τα φίλαυτα βάρη που γκρεμοτσακίζουν την επίγνωση από τα ρητά των Αλεξανδρινών σοφών, τα αποφθέγματα των αβάδων της Αιγυπτιακής ερήμου, τις νοσταλγίες των ποιητών ή την διορατικότητα των φυλάκων του Αλεξανδρινού Φάρου.
Του Φάρου που διάνοιξε το δρόμο των Ασκητών οδηγώντας τους από την Αλεξάνδρεια στην εσώτατη έρημο, στο χώρο της καταπολεμήσεως της πολυπραγμοσύνης, εκεί που έδιωχναν από μέσα τους τον εγωπαθή εαυτό. Ρώτησε κάποτε ο Επίσκοπος Θεοφάνης, μα αν θα διώξουμε τον εαυτό μας τότε τι θα μείνει; Και απαντά: Τότε θα συναντήσουμε μέσα μας το Θεό και τον πλησίον.
Πρόκειται δηλαδή για μια μεταφορά. “Όλη η αγάπη που αφαιρούμε από τον εαυτό μας μεταφέρεται κατά φυσική αναγκαιότητα και χωρίς καλά – καλά να το καταλάβουμε στο Θεό και στο συνάνθρωπο”. Tito Colliander
Αυτό κάνει και το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας, έχει την αποστολή να δώσει ζωή και προοπτική σε ανθρώπους που είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι το αύριο της Οικουμένης ως κατάργηση του εγώ και ισοκατανομής των αγαθών της οικουμένης.
Έλεγε ο προκάτοχος του μακαριστού Πέτρου, Πατριάρχης Παρθένιος πως το μέλλον της γης είναι στην Αφρική. Ο Πέτρος συνέχισε να δίδει όραμα σ΄ αυτή την άποψη και αν ο Παρθένιος θα μείνει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος των διαλόγων και της Διορθοδόξου και Διαχριστιανικής κινήσεως, ο Πέτρος θα μείνει ως ο ανακαινιστής του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας, το πελώριο μέγεθος της ελπίδας που πρέπει να έχουμε από την άνοιξη που φέρουν οι νέοι άνθρωποι.
Μετά το δυστύχημα ήλθε στο νου μας η φράση του Αποστόλου Παύλου που έγραψε προς πους Κολασσαείς “Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου υπέρ υμών, και ανταναπληρώ ταυστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, ό εστίν η εκκλησία”. (Κολ. 1, 24)
Ανάμεσα στους τόσους πόνους και τις δυστυχίες των πεινασμένων, για τα οποία όλοι μας μιλούμε, πρέπει κάποτε και οι κρατούντες τα καθ΄ ημάς ενταύθα, να δουν και την πέρα των εθνικών συνόρων υπάρχουσα ελπίδα για το Γένος μας.
Εκεί υποφώσκει το γλυκοχάραμα μιας νέας δημιουργίας με προγεύσεις όχι τύπου δηλώσεων και εθνικών εκδηλώσεων, αλλά αληθούς πραγματικότητας, με αδελφούς συνανθρώπους, άσχετα από το χρώμα της ύπαρξης τους, που είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν την γνησιότητα που εκπέμπει η Ορθόδοξη Πίστη και ο πολιτισμός της.
Μπορούν να το αναγνωρίσουν διότι ο απείρακτος πρωτογονισμός τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναζήτηση του Αβυθομέτρητου Θεού, χωρίς επενδύσεις, του “Νοσταλγημένου μας”, όπως τον αναφέρουν αρχαία Ινδικά κείμενα στις λεγόμενες Ουπανισάδες.
Δεν έχουν γεμίσει τον νου τους, παρά την μωρία των μαγικών πολυδαιμονικών δοξασιών τους, με τις ηθικές αποκρουστικές αθλιότητες της φωτισμένης χριστιανικής Δύσεως που στο όνομα του Χριστού ακόμα σφάζει και καταστρέφει αρχαίους πολιτισμούς και τόπους.
Είναι οι “άνθρωποι των θάμνων” της Αφρικής που σε ένα παλαιό κείμενο ο Ανδρέας Λάγκ και στα ξακουστά βιβλία του, τους παρουσιάζει να προσεύχονται μπροστά σε ένα είδωλο, την παράξενη θεότητα του Kagn και να λένε “Κάνγκ, Κάνγκ, δεν είμαστε παιδιά σου, δεν βλέπεις την πείνα μας; Βοήθησέ μας! Και συμπληρώνει ο Ν. Arseniev “Το νόημα ενός σπλαχνικού Υπέρτατου Πατέρα ξάφνου ανατέλλει στην συνείδηση τους ανάμεσα σ΄ όλα τα ειπωμένα σκύβαλα των άτοπων μυθολογικών εικόνων” (Βλέπε: Αποκάλυψη αιώνιας ζωής του Ν. Arseniev)
Ρώτησα κάποτε ένα δικό μας ιεραπόστολο που ήλθε στην Αρχιεπισκοπή προ ετών: καλά εκεί που ζεις οι Καθολικοί, οι Προτεστάντες έχουν μύρια όσα μέσα για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο, εμείς δεν έχουμε παρά ελάχιστα μέσα, πώς έχεις ποίμνιο και δραστηριότητα;
Η απάντηση του ήταν αποκάλυψη: Οι αδελφοί μας οι Αφρικανοί μου λένε ότι μας έλκει η λατρεία σας.
Να λοιπόν που αν και τελείται αυτή η λατρεία κάτω από αχυρένιες καλύβες και τα ιδρύματά μας είναι ελάχιστα για εκπαιδευτικούς λόγους ή λόγους περίθαλψης, έχουμε ένα ατίμητο μαγνήτη την Ορθόδοξη Παράδοση και λατρεία που μιλά στις καρδιές των αναζητητών κατά βίωμα Αφρικανών.
Αυτό σημαίνει ευθύνες για την Πολιτεία, αλλά όχι μόνο για αυτήν. Είναι και ευθύνη της Εκκλησίας. Πρωτίστως του δικού μας Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας, που πρέπει να αναζητήσει περισσότερο μέσα στους ιθαγενείς τις ιερατικές κλήσεις. Δεν είναι η προφυλακή της Αλεξάνδρειας αναβάθρα για επιδιώξεις ή συνήθη ανάπαυση είναι φοβερή ευθύνη απέναντι στο Θεό και στους κατοικούντας την φτωχή και αδικημένη Ήπειρο της ελπίδας, την Αφρική.
Είναι και δική μας ευθύνη που δεν καλλιεργήσαμε ιεραποστολικές κλήσεις, που κλειστήκαμε στην εξάσκηση κριτικής και μόνο γι΄ αυτούς. Είναι ευθύνη των κρατούντων που με τα φαντασιόπληκτα ονειροπολήματά τους κάνουν πιο βαρύ τον σταυρό των φτωχών και απελπίζουν τα στελέχη του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας με τους ευτελείς πόρους που τους διαθέτουν όταν άλλοι δίπλα έχοντας καταλάβει την δική μας απουσία αστραποβολούν σε προσφορά και έργα.
Μόνο μέσα από μια ριζοσπαστική θεώρηση για τα γενόμενα και για τον αδόκητο θάνατο του μακαριστού Πέτρου θα ξεφύγουμε από την εσωστρέφεια της Αθήνας και θα ανοιχτούμε πιο πέρα εκεί που είναι τα δικά μας. “Τούτη η σιωπή της απεραντοσύνης του διαστήματος μου εμπνέει δέος” Πασκάλ.
† Ο Κνωσού Μακάριος
(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα “Τόλμη” Ηρακλείου στις 19-9-2004)
