Προσφώνηση Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, Εκπροσώπου της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, κατά την ενθρόνιση του Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης & Αρκαδίας κ. Μακαρίου (20-7-2005)

Σεβασμιώτατε και πολυτίμητε άγιε αδελφέ Μητροπολίτα Γορτύνης και Αρκαδίας κύριε Μακάριε,
Σεβασμιώτατοι και τιμιώτατοι αδελφοί Ιεράρχαι,
Πατέρες και αδελφοί,
Ευλογημένε και ηρωικέ λαέ της Κρήτης

Αγάλλεται σήμερον και χαίρει μεγάλως η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία και ο σεπτός Προκαθήμενος αυτής, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, επί τη αναδείξει και καταστάσει νέου ποιμενάρχου Επισκοπής παλαιάς και ενδόξου. Πολύ δε μάλλον χαίρει και συγχαίρει ο ευλαβής κλήρος και ο ευσεβής λαός της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, μετ΄ αυτού δε και ολόκληρος η εν Κρήτη Αποστολική Εκκλησία, έτι δε και η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

Μεταφέρω, λοιπόν, τας ευχάς και ευλογίας και τον αδελφικόν συγχαρητήριον ασπασμόν της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ. κ. Βαρθολομαίου και της περί αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου, προσθέτων από μέσης καρδίας και τας προσωπικάς μου συγχαρητηρίους προσρήσεις προς την υμετέραν φίλην Σεβασμιότητα, αδελφέ Μητροπολίτα Γορτύνης και Αρκαδίας κύριε Μακάριε!

Ηυδόκησεν ο Θεός, ίνα συμφώνω ψήφω του Προέδρου και των μελών της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης, ηγαπημένης και περιποθήτου θυγατρός της εν Κωνσταντινουπόλει Μητρός Εκκλησίας, αναδειχθής εις Επίσκοπον της του πρώτου Επισκόπου Κρήτης Αγίου Τίτου καθέδρας, προκριθείς μεταξύ αξίων συνυποψηφίων και καθίστασαι από της σήμερον ποιμενάρχης λαού ευσεβούς και φιλοπροόδου, τον οποίον καλείσαι ίνα κατευθύνης και συνοδεύης εις οδούς σωτηρίας.

Αναλαμβάνεις, αδελφέ, την ιεράν ταύτην αποστολήν, φέρων τον πλούτον μεστής παιδείας και νουθεσίας Κυρίου, έτι δε και εμπειρίας εκκλησιαστικάς ου τας τυχούσας. Διότι εμαθήτευσας παρά τούς πόδας του πολιού Αρχιεπισκόπου Κρήτης κυρίου Τιμοθέου, του κλεΐσαντος πρώτον την Επαρχίαν ταύτην και διακονήσαντος τον λαόν αυτής εν αγάπη πολλή δι΄ έργων πολυμόρφων και αγλαοκάρπων. Διότι ανεστράφης μετά Αρχιερέων εγνωσμένου εκκλησιαστικού φρονήματος, παραδειγματικής συνοδικής ομοψυχίας και σώφρονος εν παντί παρουσίας και μαρτυρίας. Και διότι έχεις πλήρη την εκτίμησιν και την αγάπην του πατρός μας και Πατριάρχου και πάντων των εν τη Πόλει, των εν ευχαριστία ομολογούντων τας προς την Μητέρα Εκκλησίαν υπηρεσίας σου.

Διαδέχεσαι χορείαν μεγάλην Ιεραρχών, εν οις και τον Γορτύνης και Αρκαδίας αείμνηστον Κύριλλον, τον εκμετρήσαντα προσφάτως τον βίον εν βασάνω μακρά και πικρά. Αιωνία έστω η μνήμη αυτού!

Αναδέχεσαι έργον δυσχερές εις καιρούς μεγάλων ανακατατάξεων και διλημμάτων. Έχεις όμως προς στηριγμόν ασφαλείς σταθεράς και βεβαιότητας αναμφιβόλους:

Η Φαιστός εξακτινώνει παγκοσμίως την δημιουργικότητα του ανθρώπου της Κρήτης, την ροπήν αυτού προς τα άνω, προς τα υπεράνω του Ψηλορείτου.

Η Γόρτυς διαφυλάττει χαραγμένον επί λίθου το αρχαιότερον εν Ευρώπη τεκμήριον ευνομίας.

Αυτή η Ευρώπη, προς την συνοχήν και αλληλέγγυον συμβίωσιν των λαών της οποίας ως εν λαβυρίνθω διαπορούμενοι πορευόμεθα, ενταύθα τον ιερόν αυτής γάμον μετά του Διός κατά τον μύθον ετέλεσε, προς δήλωσιν του προσφυώς λεχθέντος, ότι παν μέγα και θαυμαστόν είναι καρπός της συναντήσεως του ανθρωπίνου μετά του θείου.

Οι Καλοί Λιμένες και η κατέναντι αυτών νήσος Γαύδος αποτελούν σημεία μνήμης και σταθερού προσανατολισμού προς τας πολλάς του Θεού ευλογίας, τας οποίας εδέχθη εξ αρχής η περιώνυμος Κρήτη δια της διελεύσεως του των εθνών Αποστόλου Παύλου, αλλά και υπόμνησιν του διαχρονικού γεγονότος, ότι το σκάφος της Εκκλησίας ευρίσκεται πολλάκις κλυδωνιζόμενον υπό του ευροκλύδωνος και άλλων ανέμων σφοδρών (Πραξ. 27). Και ότι έχει δια τούτο ανάγκην τολμηρών και ικανών πηδαλιούχων, όμοιος των οποίων ευχόμεθα να αναδειχθή ταχέως και η υμετέρα Σεβασμιότης.

Η προς Τίτον επιστολή σαφώς αναγράφει, οποίος οφείλει να είναι ο Επίσκοπος, ποία τα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώποις, ποίοι οι γραώδεις μύθοι, ποίοι οι ματαιολόγοι, οι αποστρεφόμενοι την αλήθειαν, οι φρεναπάται, τούς οποίους οφείλει ο Επίσκοπος να ελέγχη αποτόμως.

Οι Άγιοι Δέκα Μάρτυρες, οι λοιποί συναθληταί αυτών εν οσιότητι και ασκήσει, οι Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες της αγιοτόκου και ηρωοτόκου Κρήτης έχουν εναποθέσει δια τον Επίσκοπον και πάντα πιστόν άνθρωπον ασφαλείς οδοδείκτας.

Η Παναγία η Καλυβιανή καταδεικνύει περιτράνως πόσον αναγνωρίζεται, τιμάται και στηρίζεται η Εκκλησία, οσάκις λειτουργεί ως καλύβη και καταφυγή των νέων, των ορφανών, των πτωχών, των εμπεριστάτων αδελφών. Και οσάκις δίδει εις τον μοναχισμόν της Ορθοδοξίας κίνητρα και ευκαιρίαν ορθοπραξίας και λειτουργικής διακονίας.

Εις πάντα ταύτα και πλείστα άλλα προστίθεται η ευλάβεια και η αγάπη του πιστού λαού, την οποίαν ασφαλώς έχεις κατακτήσει ήδη, καθώς και η συμπαράστασις των Αρχών, η οποία θεωρείται δεδομένη.

Ιδού, λοιπόν, ενώπιόν σου, αδελφέ, ασφαλείς οδοί σωτηρίας και πρότυπα πολλά επισκοπής ευδοκίμου και θεαρέστου.

Λαβε προς τούτο την ράβδον ταύτην, την προσφερομένην εις την Σεβασμιότητά σου παρά της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού ημών Πατριάρχου μετά της ευχής, όπως είναι θεοφιλής η ποιμαντορία σου και υπηρετική του λαού, τον οποίον καλείσαι και αξιώνεσαι να ποιμάνης.

Έχε την ράβδον ταύτην πάντοτε ετοίμην. Πρώτον, προς αυτομαστίγωσιν εν καιρώ προσωπικών πειρασμών και αστοχιών, αλλά και αναγκαίων βασάνων υπέρ του Ευαγγελίου, κατά τον λόγον του Ψαλμωδού: «Ιδού εγώ εις μάστιγας έτοιμος…».

Ετοίμην, δεύτερον, την ράβδον προς στηριγμόν του ποιμνίου σου και υπόδειξιν του τε δέοντος και του πρέποντος. Ετοίμην, τρίτον, δια παρρησίαν, οσάκις αλαζόνες και ασχημονούντες θέτουν προσκόμματα εις το έργον της Εκκλησίας.

Λάβε την ράβδον ταύτην και πορεύου ευθαρσώς, ενθυμούμενος, Μακάριε, ποίοι υπό του Κυρίου ημών καλούνται μακάριοι: Οι πτωχοί τω πνεύματι και οι πενθούντες. Οι πραείς και οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην. Οι ελεήμονες και οι καθαροί τη καρδία. Οι ειρηνοποιοί και οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης (Ματθ. 5). Ο δε Θεός της αγάπης και του ελέους έστω μετά σου και των σων. Αμήν! Άξιος!