Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακαρίου 2010

Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακαρίου

κατά την εις Πρεσβύτερο χειροτονία του Διακόνου Δημητρίου Φορτετσανάκη, Σάββατο του Ακαθίστου στην Ι. Μονή Κουδουμά (20-3-2010)

Αγαπητέ Διάκονε Δημήτριε,

Χειροτονείσαι σε λίγο Πρεσβύτερος της Εκκλησίας του Χριστού. Η Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης ήδη πέρασε. Η Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή, εκβάλει δια των δρόμων των Ασκητών Ιωάννου της Κλίμακος και Μαρίας της Αιγυπτίας προς τους κήπους των καταπράσινων βαΐων που οι ακίδες των άκρων τους με το ρυθμικό χορό απ το αεράκι της ξεπροβάλλουσας δειλά – δειλά άνοιξης, καταδίδουν με το δικό τους τρόπο, παντού την ατέρμονη ανέσπερη ημέρα του Ερχόμενου Κυρίου.

Ήλθαμε και μείς του Ακαθίστου στις αυλές του Μοναστηριού της ξακουστής Παναγίας του Κουδουμά, χωρίς ξαπόσταμα, σαν κυνηγημένοι απ τον πολύβουο κόσμο. Κι όπως ήμασταν απ τον κόσμο κουρασμένοι απ τις φροντίδες, έτσι όπως ήμασταν, μπήκαμε στην ακολουθία.

Εισήλθαμε σε ένα άλλο κόσμο χθες το εσπέρας, Ψάλαμε κατανυκτικά τα νύμφια, όλους τους χαιρετισμούς, μαζί με τον Όρθρο, όπως ακριβώς το θέλει το Τριώδιο κι΄ αφού ασπαστήκαμε ευλαβικά για άλλη μια φορά τον Σταυρό της άσκησης των εδώ Αγίων Πατέρων, σιγήσαμε στο ύψος της ποίησης του Κανόνα και των μελωδημάτων από το ξαπλωμένο μυστήριο της Παναγίας.

Χωρίς καλά – καλά  να έχουμε προλάβει να εισέλθουμε, ιδού «εις ύψος ήρθημεν». Σκαρφαλώσαμε όπως ήμασταν στους απότομους βράχους των ασκηταριών του Κουδουμά κι απ την ανάλαφρη στερεότητά τους, επεκταθήκαμε νοητά στην ακατάλυτη Πόλη της Παναγίας, την Κωνσταντίνου Πόλη, στην Πόλη Σου Θεοτόκε. Κι από κει αναχθήκαμε έτι περεταίρω και ήλθεν ευθύς στο πρόσωπο μας, ο αέρας της απεναντινής ανατολής των ασκητών της ερήμου και αληθινά μας πήρε για μιας την κούραση, τις έννοιες, τις φροντίδες, τους κόπους που μείνανε στείρες στα κατώφλια του Ναού σαν αδύναμες σκιές, ενώ πριν φάνταζαν ως ασήκωτα βράχια και ευχαριστήσαμε χωρίς προσταγή, καμιάς μα καμιάς δεοντολογίας με το «Προσταχθέν μυστικώς..» την Παναγία Μητέρα μας, με τον Ακάθιστο Ύμνο Της.

Γιατί, όταν έστω με τα φτηνά αισθητήρια μας προσεγγίζουμε τους χώρους αυτούς της άσκησης, των Μοναστηριών μας, γιατί όταν φθάνουμε εδώ φορτωμένοι στα σαμάρια και στα αμπάρια της ψυχής μας τα κοσμικά φορτία, γιατί όταν έλθουμε σ  αυτόν τον τόπο του Κουδουμά, λύνονται οι κόμβοι των φορτίων και το πικρό περιεχόμενό μας εξατμίζεται σαν αφρός της θάλασσας;

Τι άλλο, παρά η απεριχαράκωτη χάρη που τρέχει από το ένα άκρο ως το άλλο και ελευθερώνει τα δεσμά των φορτίων και γίνεται όχι μόνο το φορτίο μας ελαφρύ μα και η σκληρότητα της άσκησης, γλυκασμός, σαν εκείνο που και χθες βράδυ αισθανθήκαμε ζωηρά για άλλη μια φορά στο μοναστήρι αυτό.

Σήμερα, αγαπητέ Διάκονε, η ανάβαση αυτή άνοιξε διάπλατα στην γέφυρα της αναγωγής, είμαστε πλέον στην δόξα της Βασιλείας του Τρισάγιου Θεού, στους αιώνες των αιώνων, στα νυν και στα μέλλοντα. Το θυσιαστήριο είναι ανεωγμένο.

Η Κλίμακα του Ερημίτη αφού διηγήθηκε επαρκώς για την έρημο της Αιγυπτίας ακουμπά σε λίγο τα βάϊα τα οποία ετοιμάζουν  «την οδόν Κυρίου» και συνάμα ετοιμάζονται και προϋπαντούν την δική σου εθελούσια υποδοχή και είσοδο στο μυστήριο της διακονούσας και όχι της εξασφαλισμένης Ιερωσύνης. Η διακονούσα Ιερωσύνη είναι βαϊοφόρος, άρα ακολουθεί ο Σταυρός. Η εξασφαλισμένη Ιερωσύνη είναι υπολογισμός, άρα ακολουθεί η πίστη σε μια ηθική τέλους μόνο έως τα δικαιώματα του κόσμου τούτου, άρα τάφος κεκονιασμένος. Άχαρη επανάληψη με προσδιορισμό το δικαίωμα.

Η δική σου πορεία να είναι διακονούσα προς το Χριστό. Ας είναι ακάθιστη πορεία, πεπληρωμένη της Χάριτος της Αγίας Ιερωσύνης και αποτρεπτική της αόριστης εθιμικής προσέγγισης.

‘Έτσι πρέπει να είναι η ζωή σου απ εδώ και πέρα ως Πρεσβυτέρου της Εκκλησίας, μία γραμμή με σύνορα ως την ανωτέρω πορεία, αρκεί να μη γίνει αυτοσκοπός προσδιορισμών, τυχαιότητα ρεμβασμού, υπολογισμός μόνο του νου, για να μπορεί η ζωή σου πάντα εντός της να διηγείται και να θαυμάζει την απερίγραπτη δόξα και τα μεγαλεία του Θεού, μακριά από τις μικρότητες των καιρών, όπως θα τα συναντήσεις μέσα στην Θ. Λειτουργία, στο μυστήριο της Εκκλησίας και της χειροτονίας, που είναι όπως το μυστήριο της Θεοτόκου, αναπάντεχη επίσκεψη αρχαγγελικής φωνής, σκίρτημα πλήρωσης, γέννα από παρθενία, αγωνία κάτω από και περί τον Σταυρό, ως και του Υιού Της και Θεού Της και Θεού μας, προϋπάντηση χαράς με βάϊα και ας πούμε και το άλλο, ενέδρα αμφισβήτησης μετά μαχαιρών και όπλων! Ετοίμασε λοιπόν και άνοιξε τα εσώφυλλα της ύπαρξης σου για να λάβεις την χάρη και το έλεος του Θεού, την χάρη του Πρεσβυτέρου της Εκκλησίας.

Τι όμως ομιλώ; Ο προσταγμός της κλήσης του Κυρίου ήδη ακούγεται προς εσένα από το Άγιο Θυσιαστήριο, σε αναμένει και γω όσο ομιλώ καθυστερώ την πολυπόθητη συνάντηση. Μόνο λέω στο καλούντα Αρχιερέα των Αρχιερέων Χριστό, Κύριε δέξου τον διάκονό Σου Δημήτριο, έρχεται σε Σένα, κάνε τον άξιο Πρεσβύτερο της αποστολής του. Πυράκτωσε τα ταπεινά χέρια μου για να τα εκτείνω στην κεφαλή του δούλου Σου, για να λάβει τα χαρίσματα του βαθμού του Πρεσβυτέρου. Ρίψε άφθονη την χάρη Σου στο άγιο ωμοφόριο της ουδενίας μου, όχι το δικό μου φυσικά μα σε εκείνο της Αγίας Αποστολικής διαδοχής, της συνέχειας της Εκκλησίας Σου που και η σημερινή χειροτονία μαρτυρεί.

Καταλαβαίνεις λοιπόν Διάκονέ μου: Η Εκκλησία, η Εκκλησία και μόνον η Εκκλησία. Η χάρη, η ανάπαυση, η προϋπάντηση με κλάδους ψυχής ως της θεοτοκοανάπαυσης του Ακαθίστου, του ποταμού του γλυκερού του ελέους, για να έχεις και να μην προσποιείσαι ότι έχεις, για να ζεις κι όταν θα σε σκοτώνει ο θάνατος της εκκοσμικευμένης εποχής μας, για να μεταδώσεις το Ευαγγέλιο, την χάρη του Κυρίου που δεν είναι ιδιοκτησία μας. Έλα πλησίασε και άφησε το είναι σου στο Θεό, γίνε Ιερεύς του Υψίστου, κύκλωσε το Άγιο Θυσιαστήριο και κάμψε τα γόνατα για να έλθει η Θεία Χάρη.-

† Ο Γορτύνης και Αρκαδίας Μακάριος