Θ. Λειτουργία τῶν Βαΐων, στήν Ἐθιά, μετά τήν ἀναγραφή τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. Εὐμενίου Σαριδάκη, στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, 17-4-2022.

Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, στήν Ἐθιά, κατά τήν πρώτη Θ. Λειτουργία μετά τήν ἀναγραφή τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. Εὐμενίου Σαριδάκη, στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, Κυριακή τῶν Βαΐων 17-4-2022.

 

Ἀγαπητοί μου,

μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἀπό τόν Χριστό, στή Βηθανία, μᾶς ἀναφέρει ἡ Καινή Διαθήκη γι᾽ αὐτό ὅτι: «…πλῆθος πολύ ἀπό τούς Ἰουδαίους τῆς πόλεως ἔμαθαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς βρίσκεται ἐκεῖ καί ἦλθαν γιά νά δοῦν ὄχι μόνο αὐτόν, ἀλλά καί τόν Λάζαρο, πού τόν εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς…»[1].

Τήν ἄλλη ἡμέρα, μετά τό γεγονός αὐτό, πάλι ἡ Καινή Διαθήκη, μᾶς ἀναφέρει ὅτι:«…τό μεγάλο πλῆθος πού εἶχε ἔλθει γιά τή γιορτή τοῦ Πάσχα, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα, πῆραν κλαδιά φοινίκων, καί βγῆκαν ἀπό τήν πόλη νά τόν προϋπαντήσουν κραυγάζοντας: Δόξα στόν Θεό! Εὐλογημένος αὐτός πού ἔρχεται σταλμένος ἀπό τόν Κύριο…»[2]. Αὐτό πού σήμερα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία.

Αὐτά καί ἄλλα πολλά γεγονότα, γιά τό Πάθος τοῦ Κυρίου καί τήν Ἁγία Του Ἀνάσταση, θά μνησθοῦμε καί φέτος, μόνο πού φέτος οἱ ἅγιες αὐτές ἡμέρες μᾶς βρῆκαν, ὡς Τοπική Ἐκκλησία, ἐνώπιον ἑνός ἐξαιρετικοῦ πνευματικοῦ γεγονότος, ἤτοι τῆς ἀναγραφῆς στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. Εὐμενίου Σαριδάκη, ἀπό τό χωριό ἐτοῦτο καί ἀδελφοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ, πού πραγματοποιήθηκε μόλις τήν περασμένη Πέμπτη 14 Ἀπριλίου, ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἤλθαμε, λοιπόν, σήμερα, Κυριακή τῶν Βαΐων, ἐδῶ, στή γενέτειρα τοῦ νέου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου τοῦ Νέου, στήν Ἐθιά, ἑορτάζοντες τή βαϊφόρο, ὑποδεχόμενοι τόν Κύριο, ψάλλοντάς Του τό: «…εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου…»[3]καί ὑποδεχόμενοι παράλληλα, ἐν Ἐκκλησίᾳ, μετά βαΐων καί κλάδων, τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς ἀναγραφῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία, τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. Εὐμενίου Σαριδάκη, ἀπό τήν κώμη αὐτή, στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, στίς δέλτους τῶν Ἁγίων, τοῦ λοιποῦ ὀνομαζόμενο Ἅγιο Εὐμένιο τόν Νέο, ψάλλοντάς του: ἕνα πρῶτο ἀπολυτίκιο, καθαγιάζοντας μιά εἰκόνα του, τοποθετῶντας την στήν ἐκκλησία, μηδέν πράξαντες πρίν ἡ Ἐκκλησία ἀποφασίσει καί στρώνοντας τόν τάφο του μέ βάϊα καί κλάδους τῆς γῆς αὐτῆς πού τόν ἀνέθρεψε, ἐκδηλώνοντας μέ αὐτά τήν πρώτη μας πνευματική εὐφροσύνη, μετά τήν ἀναγραφή του, ἀπό τήν Ἐκκλησία, στό Ἁγιολόγιό της, μέχρι μέ τό καλό νά φθάσουμε τήν 23ητοῦ προσεχοῦς μηνός Μαΐου, ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοίμησής του, πού καί πάλι θά ἔλθουμε ἐδῶ γιά νά ἑορτάσουμε, γιά πρώτη φορά, τήν ἡμέρα τῆς ἱερῆς του μνήμης, ὅπως ἡ Ἐκκλησία καθόρισε.

Ἤλθαμε καί τελέσαμε σήμερα, χάριτι Θεοῦ, τήν πρώτη Θ. Λειτουργία στό χωριό τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου, ἐν μέσῳ τῶν βαΐων τῆς χαρᾶς, μετά τή συμπερίληψή του στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐδῶ, στόν ἱερό χῶρο τῆς ἐκκλησίας τῆς Παναγίας, ὅπου ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἐμφανίσθηκε, στόν Ἅγιο, ὄντας ἀκόμα μικρό παιδί, πού τοῦ εἶπε, καθώς ἄναβε τά κανδύλια: «…Ἐσύ μιά μέρα θά γίνης Ἱερεύς…»[4].

Ἐδῶ, στήν Ἐθιά, ὅπου, ὁ Ἅγιος, δέχθηκε, κατά χάρη Θεοῦ, νεαρός, τή λάμψη τῆς Θεότητος, ὅπως ὁ ἴδιος ἔχει περιγράψει: «…ἦρθε μιά λάμψη καί μέ τύφλωσε καί μπῆκε μέσα στά βάθη τῆς ψυχῆς μου… Τήν ἴδια στιγμή. Ἐκείνη τήν στιγμή μέ φώτισε ὁ Θεός, τήν εἶδα μέ τά μάτια μου, ἐκείνη τήν λάμψη, πού μπῆκε μέσα μου. Μόλις εἶδα αὐτή τήν λάμψη, εἶπα κατ᾽ εὐθείαν: ‘’Θά γίνω καλόγερος’’….»[5].

Ἐδῶ, στήν Ἐθιά, ὅπου, ὁ Ἅγιος, ἀκόμα μικρό παιδί, σέ κάποια ἱεροπραξία τοῦ τότε οἰκείου Ἐπισκόπου, εἶδε αἰσθητά τή χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης στό πρόσωπό του καί πού γι᾽ αὐτό εἶπε: «…Ἔβλεπα τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάνω στό πρόσωπό του. Τό φῶς τῆς Ἀρχιερωσύνης, τήν ἔβλεπα καί πήγαινα συνεχῶς μπροστά του...». Καί εἶπε, τότε, ὁ Ἐπίσκοπος:«‘’Αὐτό τό παιδί, τί βλέπει κι ἔρχεται συνέχεια μπροστά μου;’’. Καί πού ὁ μικρός Κωνσταντῖνος, ὁ Ἅγιος, εἶπε:Ἐγώ δέν ἔλεγα τί ἔβλεπα, ἀλλά μοῦ ἄρεσε νά βλέπω τή χάρι τῆς ἀρχιερωσύνης…»[6].

Ἐδῶ, στήν Ἐθιά, ὅπου, ὁ Ἅγιος, περπάτησε ὅλα τά μονοπάτια τῶν ἐκκλησιῶν καί ἐξωκκλησίων της, κοσμημένος μέ τά νάματα τῆς ἄδολης λαϊκῆς εὐσέβειας τῆς ἁγιασμένης Ἀστερουσιανῆς παραδόσεως, μέ τόν θεῖο πόθο τῆς κατά Θεόν πολιτείας.

Ἐδῶ, στήν Ἐθιά, ὅπου, ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Θεοῦ προετοίμασε τόν Ἅγιο νά γίνει σκεῦος ἐκλογῆς Του.

Ἐδῶ, στήν Ἐθιά, ὅπου, ὁ ὑπερύμνητος Κύριος φύτεψε μέσα στόν Ἅγιο τήν ἀφθιασίδωτη εὐσέβεια καί τήν ἀνεπιτήδευτη κατάνυξη, μέ τήν ἀκλόνητη πίστηκαί μέ τήν ὑγιῆ ταπείνωση.

Ἐδῶ, στήν ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Ἐθιᾶς, ὅπου, μόλις δίπλα, βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ νέου Ἁγίου.

Ἀπό τήν Ἐθιά ξεκίνησε ἡ ἱερά πορεία τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου, πέρασε μέσα ἀπό πολλές περιπέτειες, μεγάλες ἁρρώστιες καί βαριές δοκιμασίες, ὡς τό Λειμωδῶν τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου κάποτε νέος, μή ἔχοντας ἀκόμα μεστώσει ἀπό τήν πνευματική ἐμπειρία, νόμισε ὅτι κατατρόπωνε καί γελοιοποιοῦσε τόν πονηρό καί ὅπως ὁ ἴδιος ἔχει πεῖ: μέσα του ἔνιωσε «…μιά κούφια εὐχαρίστηση…»[7]καί ἡ συνέχεια ἦταν ὅτι ὁ πονηρός τόν αἰχμαλώτισε τόσο πολύ, πού τράβηξε πάρα πολλά, γιά τά ὁποῖα ἀπόφευγε νά τά διηγεῖται.

Μετά ἀπό πολλές ἱεροπραξίες, δεήσεις καί νηστεῖες, σέ διάφορους ἱερούς τόπους, τελικά ἡ ἀπαλλαγή του ἀπό τόν πονηρό ἔγινε στήν Ἱερά Μονή τοῦ Κουδουμᾶ. Εἶναι γνωστά τά γεγονότα αὐτά. «…Ἡ Παναγία τόν εἶχε ἀγκαλιάσει, ὡς ἔλεγε καί ὁ ἴδιος καί τόν τραβοῦσε πρός τόν Κουδουμᾶ καί ἡ ἐναντία δύναμη τοῦ σατανᾶ τόν τραβοῦσε πρός τά πίσω…»[8]. Ἄλλο ἕνα καθοριστικό γεγονός γιά τόν Ἅγιο πού τόν ὁδήγησε νά ἐγγραφεῖ στό Μοναχολόγιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ. Μάλιστα ἀπό εὐγνωμοσύνη ἔκαμε σημαντικές δωρεές πρός τήν Ἱερά αὐτή Μονή, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Δυό τόποι, λοιπόν, τῆς Τοπικής μας Ἐκκλησίας, ἡ Ἐθιά καί ἡ Ἱερά Μονή Κουδουμᾶ, ἐκτός τῶν ἄλλων τόπων τῆς πάνω Ἑλλάδας, πού δείχνουν, φανερώνουν καί διηγοῦνται τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, διά τῆς φωτοφόρου μορφῆς τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου τοῦ Νέου καί γιά ὅσα ἐμπεριέχονται στόν βίο τοῦ. Δόξα στόν Τρισάγιο Θεό μας, γιατί τό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γορτυνίων τῆς Κρήτης ἐμπλουτίσθηκε μέ ἕνα ἀκόμα Ἅγιο.

Τί περισσότερο μπορεῖ νά πεῖ κανείς, σήμερα τῶν Βαΐων, παρά τό ὅτι: σήμερα, Κύριε, Σοῦ στρώνουμε, ἐδῶ, σάν τότε πού μπῆκες στά Ἱεροσόλυμα, σοῦ στρώνουμε πυκνόφυλλα κλωνάρια[9]γιά νά περάσεις, ἀλλά πῶς νά περάσεις; Σπάρθηκε πυκνά ἡ πλάση, ἀπ᾽ τόν ἐχθρό καί πληθύνθηκε μέ ζιζάνια κακίας, μίσους καί κατάκρισης. Πῶς νά περάσεις, Κύριε, καθώς ἔρχεσαι γιά νά μᾶς βρεῖς; «…Ἀνέβησαν αἱ ἄκανθαι…»[10]τῆς ἀταπείνωτης ζωῆς, ριζοβόλισαν καί θέριεψαν καί πληγώνουν τούς ἀχράντους Σου πόδας, καθώς ὁδεύεις πρός ἐμᾶς. Συχώρα μας.

Σέ παρακαλοῦμε μακροθύμησε καί συγχώρεσε, κατά τό ἔλεός Σου, τά ἁμαρτήματά μας. Σέ εὐχαριστοῦμε, γιατί ἐνῶ συνεχίζουμε νά σέ πληγώνουμε, Ἐσύ, μᾶς λές μέ στοργή: μά δέν εἶσθε ἐσεῖς παιδιά μου;[11]. Καί παρά τά στίγματα[12]τῶν πταισμάτων μας, σάν παιδιά Σου Κύριε, σ᾽ εὐχαριστοῦμε γιά τή σημερινή δωρεά Σου, γιά τόν Ἅγιό Σου, τόν ὁποῖο ἡ χάρη Σου εἰσοδεύει σήμερα στήν Ἐκκλησία Σου, ὀπίσω Σου[13]ἐρχόμενο, μέ τόση αὐταπάρνηση. Ὑποδεχόμεθα, λοιπόν, τόν ὄπισθέν Σου ἐρχόμενο καί τόν χαιρετίζουμε:

χαῖρε, Ἅγιε Εὐμένιε, ἐσύ πού δέχθηκες πολλή χάρη ἀπό τόν Θεό. Χαῖρε, Ὅσιε Εὐμένιε, ἐσύ πού περικοσμήθηκες μέ τόσες καί τόσες ἀρετές ἀπό τόν Θεό. Χαῖρε, θεοφόρε Εὐμένιε, ἐσύ πού ἀξιώθηκες νά ζήσεις τόσες θεοσημεῖες καί θαύματα ἀπό τόν Θεό. Χαῖρε, Ἅγιε Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Εὐμένιε, ἐσύ πού ἔζησες, ἔδειξες καί δίδαξες τό ἀτόφιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα στήν ἐποχή μας, φωτισμένος ἀπό τόν Θεό. Χαῖρε, Ἅγιε Εὐμένιε, εσύ πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἔγινες ὁ ἀληθῆς μοναχός καί ὁ γνήσιος ποιμένας τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ. Λελαμπρυσμένε, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Εὐμένιε, εὐφημοῦμε καί τιμοῦμε τήν ἁγία σου μορφή. Εὐφημοῦμε καί γεραίρουμε, τό παράδειγμά σου, στήριγμα στήν ἐποχή μας, δίπλα σέ τόσα ἄλλα, ἄλλων συγχρόνων Ἁγίων πού μαζί τους συγκροτεῖς ἱερώτατο χορό.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δόξα σέ Σένα καί στούς Ἁγίους Σου. Δοξασμένο τό Πανάγιο Σου Ὄνομα καί ἀρχίζοντας τή φετινή Μεγάλη Ἑβδομάδα θέλουμε νά Σοῦ ποῦμε κάτι ἀπό τήν καρδία μας, μέ ἕνα λόγο τοῦ Ἁγίου Σου, τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου τοῦ Νέου: «Χριστέ μου, βοήθησέ με νά Σέ ἀγαπῶ περισσότερο, περισσότερο καί περισσότερο. Νά Σέ ἀγαπῶ περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό μου, περισσότερο ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους καί νά μή χορταίνω νά Σέ ἀγαπῶ»[14].

[1]. …Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ᾿ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν…, Ἰωάν. 12, 9-11.

[2]….ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου…, Ἰωάν. 12, 12-13.

[3].Ἰωάν. 12, 13.

[4]. π. Εὐμένιος,ὁ κρυφός Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, σ. 25, Σίμωνος Μοναχοῦ, Γ΄ ἔκδοση, ἐκδόσεις Ὁ Ἅγ. Στέφανος, 2011.

[5].π. Εὐμένιος,ὁ κρυφός Ἅγιος…,ὅ. π.,σ. 35 – 36.

[6]. π. Εὐμένιος, ὁ ποιμήν ὁ καλός καί θαυματουργός, σ. 30, Σίμωνος Μοναχοῦ, ΣΤ΄ ἔκδοση, ἐκδόσειςἙπτάλοφος, 2018.

[7]. Ὁ Ἅγιος Γέροντας Εὐμένιος, ὁ πρᾶος…, ὅ. π., σ. 56.

[8]. Ὁ Ἅγιος Γέροντας Εὐμένιος, ὁ πρᾶος…, ὅ. π., σ. 57. Ἐπίσης, π. Εὐμένιος, ὁ κρυφός Ἅγιος…,ὅ. π., σ. 276.

[9]. …ἄλλοι δὲ στοιβάδας ἔκοπτον ἐκ τῶν δένδρων καὶ ἐστρώννυον εἰς τὴν ὁδόν…, Μάρκ. 11, 8.

[10]. Ματθ. 13, 7.

[11]. Ἠσ. 63, 8.

[12]. …εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων…, ἀπό τά νεκρώσιμα εὐλογητάρια.

[13]. Ματθ. 18, 19.

[14]. π. Εὐμένιος, ὁ ποιμήν ὁ καλός…, ὅ. π., σ. 4.