Εκ της εξοδίου ακολουθίας, εν τω Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Α. Ζαρού του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Παπαδάκη

Θλίψη και συνοχή καρδίας κατέχει υμάς επί τω ακούσματι της προς Κυρίον εκδημίας του πολυσέβαστου και τετιμημένου γέροντος υμών π. Αντωνίου Παπαδάκη.

Σεβασμιώτατε, αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί πενθηφόρε λαέ του Θεού. Από την χθες στο απόγειο της εορτής του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μηνά  του θαυματουργού ο πολυσέβαστος π. Αντώνιος είναι πλέον στην θριαμβεύουσα Εκκλησία και από τούδε και εντεύθεν θα λειτουργεί στο υπερουράνιον θυσιαστήριον.

Πολυσέβαστε και τετιμημένε γέροντα αν και γνωρίζω ότι δεν θα ήθελες να ακουστούν αυτά τα οποία θέλω να καταθέσω στο σεπτό σου σκήνωμα, ως λίγα ευώδη άνθη για τα τόσα που προσέφερες στην Ενορία μας και σε εμάς,εγώ θα πράξω αξιοχρέως και καθηκόντως και ας με συγχωρέσεις.

Ο μακαριστός π. Αντώνιος γόνος λευιτικής οικογενείας ο πέμπτος κατά σειρά από αρσενικό γένος ιερεύς. Πρώτος ο π. Ιωάννης, δεύτερος π. Νικόλαος , τρίτος π. Γεώργιος , τέταρτος ο π. Μηνάς και πέμπτος ο προκείμενος νεκρός. Γεννήθηκε το 1915 και το 1921 εγγράφεται εις το δημοτικό Σχολείο της γενετείρας του όπου και μαθαίνει τα πρώτα εγκύκλια γράμματα το 1927 αφού τελειώνει το δημοτικό Σχολείο δίνει εισαγωγικές εξετάσεις και περνά στο περίφημο Γυμνάσιο της Πόμπιας όπου φοιτά για δύο χρόνια ως αριστούχος. Κατόπιν δίνει εξετάσεις και εισάγεται εις την Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης στα Χανιά όπου και την τελειώνει αφού ο ιερέας πατέρας του τον προορίζει για διάδοχο του. Το έτος 1940 επιστρατεύεται και οργώνει τα βουνά της Αλβανίας. Το 1945 υπηρετεί επί τέσσερα συναπτά έτη ως πρωτοψάλτης στο ψαλτήρι του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Γεωργίου στις Μοίρες επί Αρχιερατείας του τότε Επισκόπου αοιδήμου Ευγενίου Ψαλιδάκη. Το έτος 1947 νυμφεύεται την μακαριστή μας πρεσβυτέρα Άννα Χριστοδουλάκη όπου και θα αποκτήσουν δύο παιδιά τον Μηνά και την Μαρία. Τούτες τις μέρες κατά το μήνα Νοέμβριο το 1951 σε ηλικία τριάντα έξι ετών χειροτονείται διάκονος ημέρα Σάββατο και πρεσβύτερος την επομένη ημέρα Κυριακή υπό του τότε αοιδήμου Μητροπολίτου Κρήτης Ευγένιου Ψαλιδάκη. Εκπληρώνεται το όνειρο της ζωής του να λάβει το μέγα το της Ιεροσύνης μυστήριον και να αντικαταστήσει το τότε γηραιό πατέρα του παπά Μηνά.

Ο μακαριστός γέροντας ανασκουμπώνεται και γεμάτος διάθεση αναλαμβάνει την διαποίμανση της Ενορίας μας την οποία υπηρέτησε, διακόνησε επί τριάντα επτά ολόκληρα έτη με ζήλο ένθεον και αφοσίωση προς τον Θεόν και τον άνθρωπο. Αναλαμβάνει την διαποίμανση της Ενορίας σε μια εποχή ταραγμένη από το παλαιοημερολογιακό ζήτημα ταλανίζει τον τόπο, οι εντάσεις και οι αντιδράσεις δίνουν και παίρνουν όμως με την απλότητα του, το πράον του χαρακτήρος του, την σύνεση, την σοφία, την πολύ αγάπη και τη βαθιά του πίστη καταφέρνει να κρατήσει ισορροπίες και να οδηγήσει το σκάφος που του είχε ανατεθεί σε λιμένα έυδειον και επίνεμο.

Σε εποχές όπου η ύπαιθρος είναι απομενομένη από το κλεινόν άστυ δημιουργεί ομάδες εκμάθησής βυζαντινής Μουσικής για να στελεχώσει όχι μόνο τα ψαλτήρια της Ενορίας του αλλά και άλλων Ενοριών. Δημιουργεί μικρές θεατρικές ομάδες όπου τα έσοδα των παραστάσεων τα διαθέτη για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Βοηθεί τα δύσκολα εκείνα χρόνια  στην ανάπτυξη του γεωργικού τομέα όσο το δυνατόν καλύτερα στην επίτευξη καλύτερης και πλουσιότερης παραγωγής, στη δημιουργία ποιοτικού οίνου για την Θεία Κοινωνία  την εποχή που δεν υπήρχαν τα κατάλληλα κρασιά και όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν τα κοινά κρασιά.

Ήταν πάντοτε κοντά στον ανθρώπινο πόνο, την ασθένεια, την φτώχεια, τις δυσκολίες και περιστάσεις και πάντα αρωγός και συμπαραστάτης στο έργο του η αγαπημένη του πρεσβυτέρα.

Κληρικός φιλομαθής σου άρεσε πάντα να ενημερώνεται σε όλα τα θέματα φιλοσοφικά, ιατρικά, κοινωνικά μα προπάντων σου άρεσε να εντρυφά εις τους Ιερούς Πατέρες αλλά και κυρίως εις την Αγία Γραφή όπου και εγνώριζε πολλά χωρία της από στήθους  και τα οποία μας κατέθετε όχι μόνο κατά τις συζητήσεις μας, αλλά και κατά τα απλά και στομφώδη κηρύγματα του τα οποία θα μας μείνουν χαραγμένα μέσα στην ψυχή μας.

Μας εσφράγισες γέροντα με το ιερατικόν σου ήθος, την σοβαρότητα του προσώπου σου, την λειτουργική σου μεγαλοπρέπεια, τη βαθιά και εγκάρδια προσευχή σου. Όταν λειτουργούσες μυσταγωγούσες και εστάλαζες στις παιδικές μας ψυχές την κατάνυξη και το μεγαλείο του ουρανού, δεν σήκωνες κουβέντες και αστειότητες κατά την Θεία Λειτουργία αλλά φόβος Θεού συγκλόνιζε ολόκληρη την ύπαρξη σου .Όπως συνέβαινε και κατά τα χρόνια της συνταξιοδότησης σου. Η είσοδο σου στο Ναό φάνταζε με την είσοδο μεγάλου προσώπου της Παλαιά Διαθήκης. Όταν εισερχόσουν στο Ιερό Βήμα αφού είχες ασπασθεί τις εικόνες του τέμπλου εξεστόμιζες με την βαριά μπάσα φωνή σου «Εισελεύσομαι  εις τον οίκο σου τον Άγιον  προσκυνήσω  προς Ναόν τον Άγιον σου και αφού εισερχόσουν εις το ενδότερο του Ιερού αναφωνούσες ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ και ερχόσουν και στεκόσουν στο δεξιό μέρος της Αγία Τραπέζης και εμείς τα πνευματικά σου τέκνα αισθανόμαστε ότι συλλειτουργούσαμε .Η στάση σου και μόνο μας ήλεγχε και δεν μας άφηνε περιθώρια για απρέπειες και ελαφρότητες.

Ένα άλλο από τα μεγάλα χαρίσματα σου, το χάρισμα το ότι δεν συμμετείχες ποτέ σε συζητήσεις ανόητες, μακριά από κουτσομπολιά, ποτέ δεν κατέκρινες κανένα, ποτέ δεν καταφέρθηκες κατά κανενός όχι γιατί δεν είχες να πεις κάτι αλλά αυτό χαρακτήριζε την βαθιά σου πνευματικότητα το οποίο ελλείπει  από τη σήμερον.

Εκείνο δε το οποίο μας συγκινούσε βαθειά και εμένα και τον π. Μιχαήλ είναι η μεγάλη αρετή του χαρίσματος της διακρίσεως σου,  ποτέ δεν εισπήδησες στο ενοριακόν έργο μας, ποτέ δεν αναμείχθηκες, ποτέ δεν επέβαλες και αν καμιά φορά ήθελες να μας πεις κάτι το έκανες με τόση αγάπη και λεπτότητα, αλλά και προ παντός με ευγένεια.

Αγάπησες τον Θεόν όπως μας έλεγες  με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου, με όλη την ύπαρξή σου και σε αγάπησε και εκείνος και μάλιστα σε εδοκίμασε στερώντας σου πρόσωπα αγαπημένα όπως η αγαπημένη σου εγγονή Χρύσα, η αγαπημένη σου πρεσβυτέρα Άννα και τέλος ο αγαπημένος σου γιος ο Μηνάς.

Σαν άνθρωπος λυπήθηκες , πόνεσες , δεν παραπονέθηκες στο Θεό, δεν ξεστόμισες παράπονο γιατί πάντοτε μας έλεγες ότι είμαστε προσωρινοί στον κόσμο αυτό και ότι πρέπει να καταλάβομε ότι η ζωή μας εδώ είναι πρόσκαιρη και ότι πρέπει να εργαστούμε για να απολαύσομε τον ουρανό. Δεν είναι τυχαία η ημέρα κατά την οποία σε κάλεσε κοντά του ο Κύριος.

Πολυσέβαστε και ηγαπημένε γέροντά μας π. Αντώνιε, φεύγεις σήμερα από κοντά μας για να συναντήσεις πρόσωπα προσφιλή και αγαπημένα και για να λειτουργείς πλέον την αναίμακτον μυσταγωγία, θα σε αισθανόμαστε πάντα ανάμεσα μας, θα είσαι στην ψυχή μας, στην καρδιά μας και θα μνημονεύουμε του ονόματος σου καθώς και των αγαπημένων σου στην Ιερά Πρόθεση καθώς μας παρήγγειλες.

Αισθανόμαστε ως μεγάλη ευλογία και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ιερατικής σου πορεία διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να χειροτονηθούμε τόσοι ιερείς επί των ημερών σου, καρπός θερμής προσευχής και αγωνίας για καθένα από μας .σου ζητάμε και εμείς από εκεί που ευρίσκεσαι να προσεύχεσαι για μας.

Ευχόμαστε ολοψύχως όπως οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος Δημήτριος όπως και η Αγία Μεγαλομάρτυς Κυριακή για τους οποίους εργάσθηκες με ζήλο ένθερμο, αλλά και η Παναγία μας την οποία με πολύ κόπο και μόχθο ανήγειρες να σε συνοδεύσουν και να σε παρουσιάσουν επί του θρόνου της Μεγαλοσύνης και να σου απονείμουν τον της δικαιοσύνης στέφανον. Αμήν.

11 Νοεμβρίου 2011

† Πρωτ. Λέανδρος Σταματάκης

12/11/2011, εκ της εξοδίου ακολουθίας, εν τω Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Α. Ζαρού, του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Παπαδάκη, Εφημερίου της Ενορίας Α. Ζαρού.