Εγκύκλιος Πρωτοχρονιάς 2007

† Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Σ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Προς
Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες και το θεοσεβή Λαό της καθ᾽ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας
Εγκύκλιος Πρωτοχρονιάς Σωτηρίου Έτους 2007

Αγαπητοί μου,

Ο χρόνος περνά και χάνεται, φεύγει γοργά και καθώς ασταμάτητα κυλά, οδηγεί κάθε χρονική στιγμή, όλο και περισσότερο, εμπρός στο άνοιγμα και το πλήρωμα του αιωνίου χρόνου της Βασιλείας του Θεού.

Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την πραγματικότητα; Ποιά εγκόσμια δύναμη, ποιός θνητός μπορεί να τερματίσει αυτή τη ροή;

Ζώντας στη χώρα του φαντασιακού, πολλές φορές μετά των ισχυρών της γης και των μηχανών τους, νομίζουμε ότι οι ευρισκόμενες μέσα στον κοσμικό χρόνο μικρές η μεγάλες δυνάμεις, οι μικρομέγαλες στιγμές της καθημερινής ζωής, μπορούν να καθυστερήσουν το κύλισμα του χρόνου, να αναστείλουν την έλευση της αιωνιότητας, την κρίση του Θεού, με την εγκαθίδρυση τελικά ενός κοσμικού βασιλείου που θα ζει, με τον αχόρταγο πολλαπλασιασμό των επιγείων.

Τι πιο μεγαλύτερη  ψευδαίσθηση από την παραπάνω, καθώς είναι τόσο πολύ καλά κρυμμένη και στις μέρες μας φυτεμένη στο νου πολλών ανθρώπων; Υπάρχουν μάλιστα μερικοί που αγοράζουν, όπως ακούστηκε, θέσεις σε θαλάμους ειδικής μακροχρόνιας ψύξης για να διατηρηθούν, όταν η επιστήμη θα μεταφυτέψει την επιδιωκόμενη επιμήκυνση της ζωής στα νεκρά σώματά τους, για άμετρα μεγάλα χρονικά διαστήματα!

Είναι η πανάρχαια τάση που θέλει μέχρι σήμερα να νικήσει το χρόνο, μένοντας μόνο σ᾽ ο,τι περιγράφεται και παρατηρείται σ᾽ αυτόν τον κόσμο. Είναι η δίψα που μένει από την απογοήτευση των όσων σταματούν και μένουν σε τούτη τη ζωή και πάνω στο φλοιό της γης. Είναι οι φιλοσοφικές θεωρίες και τα αιρετικά γνωστικιστικά ρεύματα που παρέπεμψαν και παραπέμπουν, σε μία νοσταλγία μιας άχρονης εγκόσμιας αιωνιότητας, σε αντίθεση με την χριστιανική θεώρηση και βίωμα που βρίσκει την τελειότητα όχι στο πριν η το μετά της ιστορίας, αλλά στο πλήρωμα της ιστορίας, εν Χριστώ Ιησού.

Όσο περισσότερο απομυθοποιούμε το κοσμικό χρόνο, τα ρέοντα και ανθρώπινα, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται εντός μας η ανάγκη της καλής, εν Χριστώ, αξιοποιήσεως και βιώσεως κάθε χρονικής στιγμής.

Ίσως από τα πιο πάνω δημιουργηθεί ο λογισμός ότι κατά τη διάρκεια τούτων των γιορτινών ημερών, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τις σκέψεις αυτές, ημέρες ξεγνοιασιάς, οικογενειακής χαλάρωσης και θαλπωρής.

Το ερώτημα όμως επεγείρεται ασταμάτητα και μάλιστα, όταν ο πεπερασμένος χρόνος ανανεώνεται, στις ψυχές και στις συνειδήσεις εκείνων που αποφωτίζουν την ανθρώπινη ψευδαίσθηση από τα λαμπιρίζοντα πολύχρωμα φώτα των εορτών, με το ιλαρό φώτισμα του περάσματος από τον ένα χρόνο στον άλλο, ανασκαλεύοντας την έννοια του χρόνου δια της σωστικής χάρης του Θεού, διερωτώμενοι, τι κάναμε σ᾽ αυτόν τον χρόνο που πέρασε και τι θα κάνουμε σ᾽ αυτόν που ήδη άρχισε.

Όσο και αν είναι καλά κρυμμένο από τις συνθήκες της ζωής το ρευστό του χρόνου, όσο και αν όλα γύρω είναι ντυμένα γιορτινά τούτες τις ημέρες, μέσα, βαθειά, για όποιον θέλει να είναι αληθινός και να μη παρασύρεται, υπάρχει και προβάλλει αναπόφευκτα η εκζήτηση μίας και μοναδικής ποιότητας, εκείνης της λάμψεως του φωτός εν Χριστώ, της αιωνιότητας και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος που είναι η αληθινή χρονική πρόοδος στην παρακμή, η ζέση στο κρύο, η απλότητα στα πολυσύνθετα, η στοργή για τον άλλο, η έξοδος από κάθε μικρότητα και φανατισμό.

Έτσι βίωσαν τον χρόνο οι Άγιοι. Η ψυχή τους συνέλαβε τη μηδαμινότητα, ξεκινώντας από το χρόνο του σχολείου, που λέγεται εγκόσμια ζωή. Στη συνέχεια αναζήτησαν κατά χάρη τις σωτηριώδεις ενέργειες του Θεού, ως προετοιμασία εξόδου από το παρόν της παροδικότητας, για να καταλήξουν στη μετακόμιση στη χώρα της ανάπλασης, της όλης εν Χριστώ νέας δημιουργίας και ζωής.

Για τούτο, αν προσέξουμε θα δούμε ότι είχαν το φόβο κάθε στιγμή, όχι μόνο μη τυχόν χάσουν την ουσία, αλλά επιπλέον να κρατήσουν κατά τη πορεία τους, αράγιστο το κέλυφος που κρατά την ουσία, το περιεχόμενο. Αξιοσημείωτο είναι ότι σε όποια εποχή και χρόνο αυτό το κέλυφος έμεινε αραγές, διακράτησε τους πνευματικούς εκτροχιασμούς. Ο επικινδυνώτερος δεν είναι μόνο εκείνος της λήθης του Θεού, αλλά και ο ύπουλος της αυτοδικαίωσης και ψευτοευλάβειας, της πνευματικής αταξίας, με συνέπεια τη διόγκωση του εγώ, το οποίο καταλήγει στην ψυχόλεθρο πνευματική ανυπακοή.

Πολλοί λοιπόν που καταλήγουν στην προσκόλληση με αυτή τη φοβερή φθορά, στην μεν Δύση, ομιλούν καθαρά για μία «λογική» ζωή μέσα στο ψυχρό κοσμικό χρόνο, χωρίς ουσία και κέλυφος, χωρίς Θεό, με όλα τα εναντίον σχέδια κατά των καλώς αγωνιούντων και κοινωνικώς αδυνάτων και φτωχών, με τις επαναστάσεις των και την αύξηση των αυτοκτονιών, στη δε Ανατολή, κηρύττουν πλέον ευλάβεια χωρίς Εκκλησία, υπακοή στο δικό τους θέλημα, όπως το φαντάστηκαν και όπως τους βολεύει.

Δυστυχώς και οι δύο αυτοί κόσμοι, ως αλλοτρίωση καταδεικνύουν την έκπτωση στην εγκοσμιότητα, με η χωρίς Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος στην Α πρός Κορινθίους Επιστολή, στο 15ο Κεφάλαιο, στίχο 19ο λέγει: «Αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ᾽ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ᾽ όλους τους ανθρώπους».

Για τούτο, σε μία άλλη Επιστολή, στην προς Εβραίους, Κεφάλαιο 3ο, στίχους 12ο  μέχρι 14ο, σημειώνει: «Προσέξετε, αδελφοί μου, μήπως κανείς από σας έχει τόσο κακή και άπιστη καρδιά, ώστε να απομακρυνθεί από τον αληθινό Θεό. Κάθε μέρα να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλο, όσο ισχύει το «σήμερα», έτσι ώστε να μην εξαπατήσει κανένα από εσάς η αμαρτία και τον κάνει σκληρόκαρδο. Γιατί τότε μόνο θα μετέχουμε στο μεγαλείο του Θεού, όταν διατηρήσουμε ως το τέλος σταθερή την εμπιστοσύνη που δείξαμε αρχικά στο Χριστό».

Ναι, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, να διατηρήσουμε και κατά το χρόνο αυτό, σταθερά την εμπιστοσύνη που δείξαμε αρχικά στο Χριστό. Μη στέκουμε έκθαμβοι από τα ρέοντα χρονικώς, μη παρασυρόμαστε στην πνευματική ανυπακοή, στην καμουφλαρισμένη εξωτερική πνευματικότητα. Να αξιοποιήσουμε σωστά και χριστιανικά το χρόνο που άρχισε, επιστρέφοντας στη γνησιότητα του Εκκλησιαστικού ήθους και ζωής που ιερουργεί το χρόνο επ᾽ ωφελεία της ψυχής και χρησιμοποιεί τα κοσμικά για τη διακονία των προσώπων.

Ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος Βασίλειος, λέει στον 7ο λόγο του: «Έτι μικρόν και ο κόσμος παρέρχεται και η σκηνή καταλύεται» και συνεχίζει στην 100η Επιστολή του: «…τούτο δε ακίνητον εν ταις ψυχαίς έχοντες, τον μόνον άφθορον θησαυρόν και όντως ημέτερον», δηλαδή το Θεό.

Αυτό σας εύχομαι πατρικώς, να έχετε πάντοτε μέσα σας τον άφθορο θησαυρό του Κυρίου, για το χρόνο που ήδη αρχίσαμε να μετρούμε τα πρώτα του βήματα, σε όλους σας και σε κάθε άνθρωπο που ζει και εργάζεται στην Περιοχή μας.

Ο Άναρχος Θεός που κατέβηκε στη γη για τη σωτηρία του κόσμου, να σας χαρίζει όλες τις ευλογίες κατά το Νέο έτος 2007 και να εκπληρώσει κάθε αγαθή και ψυχικά ωφέλιμη προσδοκία σας. Καλή Χρονιά.-

Εν Χριστώ Ιησού ευχέτης πάντων ημών
Ο Μητροπολίτης
† Ο Γορτύνης και Αρκαδίας Μακάριος