Ἐγκύκλιος Πάσχα 2017.

† Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Σ ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας

Ἐγκύκλιος Ἁγίου Πάσχα 2017

Ἀγαπητοί μου,

Τό συνθλιπτικό περιβάλλον τῆς σύγχρονης ὑλοκρατίας μοιάζει σάν μιά ἀσταμάτητη δύνη πού μέσα της σύρει τά πάντα. Ὁ συγκριτισμός καί ἡ ἀθεΐα ὀργανωμένα πλέον οἰκοδομοῦν, κάθε μέρα, τό κλουβί τῆς ἀπομόνωσης γιά τούς χριστιανούς, στό ὄνομα μιᾶς οὐδετεροθρησκείας.

Ὁ κόσμος, ὅλο καί πιό πολύ, περνᾶ στήν κοινωνία τῆς λεγόμενης εἰκονικῆς πραγματικότητας, ἡ ὁποία μπερδεύει τή φαντασία μέ τήν πραγματικότητα. Πολλοί ἄνθρωποι, ἕνεκα καί τῶν ἀπανωτῶν κρίσεων τῶν καιρῶν, δυσκολεμένοι ὅπως εἶναι, πέφτουν μέσα σ᾽ αὐτό τό μπέρδεμα πού καταλήγει σέ ταραχή ἤ σέ μοιρολατρική πίστη καί παθητικότητα.

Ἡ νύκτα τῶν παθῶν ἀγριεύει καί μέ σύμμαχο τήν ἀπαιδευσία, τήν ἀνωριμότητα, τήν ἀσωφροσύνη, τή σκληρότητα καί τήν ἐσωτερική ἀνισορροπία, ἡ προαναφερθεῖσα εἰκονική πραγματικότητα προβάλλει ἕνα φαντασιακό Θεό, πού πρέπει νά δείχνει τή δύναμή του, σάν τότε τήν ὥρα τῆς Σταύρωσης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού οἱ προεστοί τοῦ λαοῦ φώναζαν: «…ἄς κατέβει τώρα ἀπό τόν σταυρό, γιά νά δοῦμε καί νά πιστέψουμε…», (Μάρκ. 15,32).

Ὁ Χριστός, πάνω στόν Σταυρό, ἔζησε τήν ἀνομία τῆς τότε ρωμαϊκῆς παγκοσμιοποίησης, ἄκουσε τίς ἐξημμένες φωνές τῶν θρησκευομένων τῆς ἐποχῆς Του καί τῶν φαντασμάτων τοῦ νοῦ τῶν ἐκτελεστῶν Του, σάν μιά συνέχεια, θά λέγαμε, τῶν ὅσων ἄκουσε στήν ἐπί γῆς πορεία Του, δηλαδή τίς φαντασιακές θεωρίες ὅλων τῶν κατευθύνσεων, τῆς διαλεκτικῆς τῶν ἰδεῶν καί τίς θεωρίες τῆς νομικῆς στοίχισης στίς γραφές.

Μέ τήν Ἀνάστασή Του, ἀπάντησε τελικά στόν κόσμο ὅλο, ὅπως στόν Θωμᾶ, πού προκειμένου νά πιστέψει ἔλεγε ὅτι ἤθελε νά βάλει τό δάχτυλό του, «στό σημάδι τῶν καρφιῶν», (Ἰωάν. 20,25), ὡς ἑξῆς: «…Φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ καί δές τά χέρια μου, καί φέρε τό χέρι σου καί βάλε το στήν πλευρά μου, καί μή γίνεσαι ἄπιστος ἀλλά πιστός…», (Ἰωάν. 20,27). Καί μᾶς λέγει, ὁ π. Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: «…Μόνο τά γερά χτυπήματα, μόνον τό μωλωπισμένο πρόσωπο μπορεῖ νά προχωρήση˙ αὐτά ἀναγνωρίζει ὁ Θεός. Ὅπως ἀναγνωρίζει τήν κεντηθεῖσαν πλευράν του, τούς μώλωπας τοῦ προσώπου του καί τούς κολαφισμούς τοῦ τραχήλου του, ἔτσι ἀναγνωρίζει καί τή δοκιμασμένη ψυχή…».

Ἡ πίστη στόν Ἀναστάντα Κύριο δέν εἶναι ἰδέες, ἀπόψεις καί πεποιθήσεις αὐτοδικαιώσεως μπερδεμένων ἀνθρώπων καί μάλιστα μέ συστηματικοποιημένες τίς λανθασμένες πλευρές τους. Ἡ φυσική αἴσθηση δέν εἶναι ἡ παντέλεια τῆς ὀρθότητας, πολλῷ μάλλον ἡ ψευδαίσθηση τῆς φαντασίας. Ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία λειτουργεῖ τό μυστήριο τῆς σχέσης μέ τόν Χριστό.

Κατά τή συγκλονιστική στιγμή αὐτῆς τῆς σχέσης μέ Αὐτόν, τό πρῶτο πού θά πεῖ στήν ἀπιστία, στά παιχνίδια τῆς ἄρνησης καί στά κατασκευάσματα τῆς ἀνεκκλησίαστης ἀρετῆς, εἶναι τό: «…φέρε τό χέρι σου…», (Ἰωάν. 20,27) καί λαβόντες τήν αἴσθηση τῆς κατά πνεῦμα ἀληθινῆς παρουσίας Του, πού σημαίνει ὄχι κατ᾽ ἀναγωγή ἤ κατά ψυχολογική φαντασία ἤ κατά δαιμονική ἐπείρια, τότε, λοιπόν, θά συνεχίσει μέ τό: «…βάλε τό δάκτυλο στήν πλευρά μου…», (Ἰωάν. 20,27), ἔτσι ὥστε νά ἐπαισθανθοῦμε τήν πληγή καί νά διακρίνουμε, κατά χάρη, τόν αἱμάτινο κρουνό τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Ὁ Κύριος καταλαβαίνει πάρα πολύ ἐκείνους πού ἔχουν πληγές, ἐκείνους πού δοκιμάζονται, ἐκείνους πού ἔχουν σταυρούς, ἐκείνους πού ἔχουν στεναγμούς τῆς καρδιᾶς καί πού χωρίς θόρυβο ἐπικαλοῦνται τό Πανάγιο Όνομά Του καί βδελύσσεται ἐκείνους πού ὁριοθετοῦν ἄψυχες κολάσεις συσκοτισμοῦ.

Ἡ Ἀνάσταση ὑπερβαίνει τόν χωροχρόνο πού ὑποσημειώνει καί περιορίζει τά πράγματα. Ἡ αἰωνιότητα τά ἐκτροχιάζει ἀπό τά τρέχοντα καί τά ἀφθαρτίζει ἀναβιβάζοντάς τα στή σφαίρα τοῦ ἀπείρου. Ἐκεῖ ἡ γλῶσσα, χωρίς κανένα ἀνθρώπινο ἀλφάβητο, ὁμολογεῖ: «…Κύριε, σέ ποιόν θά πᾶμε; Ἔχεις ρήματα ζωῆς αἰωνίου…», (Ἰωάν. 6,68). Τότε ἀρχίζει νά ρέει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ στίς πληγές μας, σάν πλημμύρα ἀγαλιάσεως. Μπροστά στό θαῦμα τῆς Ἀνάστασης ὅλα γίνονται ἀσήμαντα, μικρά καί μ᾽ αὐτήν ἀνατέλλει αἰωνίως ὁ ἀβασίλευτος κόσμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, χωρίς ἀρχή καί τέλος, βιούμενος, ἐν σιωπῇ καί κινήσει, μέσα στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί στό κέντρο τῆς ὕπαρξης.

Τό μικρό καί τό πληγωμένο ἄν τό βάλεις, γιά νά τό μετρήσεις, πάνω σέ μικρό γίνεται δυό φορές μικρό καί πληγωμένο. Ἄν τό βάλεις πάνω σέ μεγάλο ἁπλῶς ἀπελπίζεται ἀπό τή διαφορά. Ὅμως ἄν τό μικρό καί τό πληγωμένο, τό βάλεις μέσα στήν ἀπεραντοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἄν καί πληγωμένο, παίρνει νόημα ἀφοῦ γιά αὐτή δέν ὑπάρχει μέτρο, ἡ σύγκριση ἐξουδετερώνεται καί παραδίδεται στό ἄφατο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, λοιπόν, «…μὴ ἐκθαμβεῖσθε..», (Μάρκ. 16,6), μήν ἀπελπίζεστε, ἀλλά φανερώσετε ὅλες τίς πληγές σας, μέ ὅλη τή θέρμη τῆς ψυχῆς στόν Ἀναστάντα Κύριο. Ξενιτέψετε ἀπό τή γειτνίαση μέ τή θερμότητα τοῦ «…φωτός τῆς φωτιᾶς…», (Μάρκ. 14,54), κατά τήν ἄρνηση τοῦ Πέτρου, στήν αὐλή πού κατασκεύαζαν οἱ τότε θρησκευόμενοι τῆς Ἰουδαίας τίς ψευδομαρτυρίες κατά τοῦ Ἰησοῦ, πολεμήσετε πρίν ἀπό κάθε αὐτάρεσκη πνευματική βεβαιότητα τόν πονηρό πού «…ἔρχεται καί ἁρπάζει τό σπαρμένο μέσα στήν καρδιά…», (Ματθ. 13,19), καί ἐλᾶτε στό φῶς τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι: «…πρᾶος καί ταπεινός στήν καρδιά, καί θά βρεῖτε ἀνάπαυση στίς ψυχές σας…», (Ματθ. 11,29).

Ἀπεγκλωβιστεῖτε ἀπό κάθε εἰκονική πραγματικότητα, φύγετε ἀπό τήν κόλαση τῶν λογισμῶν τῆς φαντασίας, ἀπό τά δαιμόνια τῆς ἐποχῆς καί ἀπό τά συνθήματα τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τήν Ἐκκλησία, πορευθεῖτε πρός τόν Κύριο μέ φυσική ἁπλότητα, μέ ἀνεπίληπτο βίο καί σκορπίσετε παντοῦ τό Χριστός Ἀνέστη.

«…Ἡ ἐπιείκειά σας ἄς γίνει γνωστή σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος εἶναι κοντά. Γιά τίποτα μή μεριμνᾶτε, ἀλλά γιά καθετί μέ τήν προσευχή καί μέ τή δέηση, μαζί μέ εὐχαριστία, τά αἰτήματά σας ἄς γίνονται γνωστά πρός τόν Θεό. Καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ πού ὑπερέχει κάθε νοῦ θά φρουρήσει τίς καρδιές σας καί τά διανοήματά σας στόν Χριστό Ἰησοῦ…», (Φιλιπ. 4,5-7).

Χριστός Ανέστη

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος