Πασχαλινό Μήνυμα 2011

† Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Σ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας
Ἐγκύκλιος Ἁγίου Πάσχα 2011

Στό διάβα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ἡ πίστη ἐκφράστηκε ἀπό διάφορα κοινωνικά στρώματα, μεταφυσικές φιλοσοφίες καί συστήματα πού κινήθηκαν γύρω ἀπό ποικίλους ἑρμηνευτικούς ἄξονες ἀναζήτησης, φυσιοποίησης καί ἀγνωστικισμοῦ.

Ἀπό τή μιά ἡ θρησκειοποίηση καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ ἐκκοσμισκευμένος φολκλορισμός, ἀπέκρυψαν τό βάθος τῆς πίστης, μέ ἀποτέλεσμα τή ρηχότητα καί τήν ἐξουθένωση. Μαζί μ᾽ αὐτά ὅμως, παρατηρεῖται καί μιά σοβαρή ἀναζήτηση τῆς πίστης, ἕνεκα τῆς στέρησης τοῦ αὐθεντικοῦ βάθους της.

Ἡ πίστη μας, ἀποκρυστάλλωσε τό βιωμένο ἐν Χριστῷ βάθος. Ποιό εἶναι αὐτό τό βάθος; Εἶναι ἆραγε ἑδρασμός ἰδεῶν καί στοχασμῶν; Εἶναι οὐτοπική νοσταλγία ἀνάμνησης; Εἶναι ἄμορφη ὁμοιομορφία, ἀξιοπρεπῶν ἀνθρώπων;«Ἕκαστος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη» (Ἡσ. 53,6).

Ἡ ὀρθόδοξη πίστη ὅταν εἶναι ξεφορτωμένη ἀπό ἐξωτερικά περιτυλίγματα θρησκευτικῶν φαντασιῶν, φανατισμῶν καί ἐκσυχρονισμῶν, ὅταν εἶναι ἀνάλαφρη ἀπό δαιδαλώδεις περιπλοκότητες, ἀπό τήν δεινότητα τῆς θεσμικῆς ραθυμίας καί εἶναι ντυμένη τήν λιτότητα τῆς ἀσκητικῆς εὐπρέπειάς της, τό λέντιον τῆς ἐθελοθυσίας, ξετινάζει τήν ἀνθρώπινη συμβατικότητα καί τότε βλέπει καθαρά στό ἐν λόγῳ βάθος καί τρέφεται καί ζεῖ νήφουσα, ἀπό τό Ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ λειτουργία τῆς Ἀνάστασης.

Ὁ φωτισμός καί ὁ δοξασμός, ἡ κατά χάρη θέωση τῶν Ἀποστόλων, πού ἀναφώνησαν: «Ἐωράκαμεν τόν Κύριον» (Ἰωάν. 20,25), «Εἴδαμε τόν Κύριο», εἶναι τό κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, ἐσωτερικῆς ζωῆς καί ἐμπειρίας.

Ὅλες οἱ ἄλλες πλευρές λειτουργοῦν ἐπικουρικά. Ἐάν δέ, εἶναι ἀποκεκομμένες ἀπό τό «θεασάμεθα», «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμεθα…», τότε ἁπλῶς μετέχουν σέ μιά θρησκευτική ἀνωτερότητα κοινωνισμοῦ, ἀλλά δέν συμμετέχουν κατά χάρη, στήν ἐσωτερική χαρά τῆς δόξας τοῦ φωτός τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ.

Τά ἔξωθεν ὅταν δέν φωτίζονται ἀπό τό «μυστικόν Πάσχα» τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν διάθλαση φωτός. Μετά μάλιστα ἀπό μιά παρουσία στό χρόνο, καταλήγουν στή φθορά καί στόν τόπο τῆς λήθης. Χωρίς τήν ἐσωτερική ζωή πού περιλούζεται ἀπό τό ἄκτιστο φῶς τοῦ Ἀναστάντος, μπορεῖ νά αἰσθανόμαστε αὐτοπεποίθηση, νά κάνουμε καλά πράγματα, νά ἐρευνοῦμε τά πάντα, ἀλλά δέν θά ἔχουμε ποτέ τήν πλήρωση ἀπό τό χάρισμα τοῦ βάθους. «Οὐδείς δύναται εἰπεῖν, Κύριος Ἰησοῦς, εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Α’ Κορ. 12,3).

Ἡ ἀνίχνευση στό βάθος τῆς πίστης ἀποκαλύπτει, πώς ἤδη βρίσκονται πίσω μας οἱ περιπλοκότητες, οἱ θεωρίες τῆς ὑπεροχῆς καί οἱ ἀνασφάλειες τῶν θρησκευτισμῶν. Ὅλα εἶναι ἀνοικτά, ἀπό τό «Χριστός Ἀνέστη», πρός τήν «ἄλλη βιωτή», τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θέωσης.

Ἡ παγερότητα βέβαια τοῦ ἤθους τῶν καιρῶν ἀδυνατεῖ νά ψηλαφίσει τά παραπάνω. Ποιά εἶναι ἡ δική μας εὐθύνη; Ὁ Ἀναστημένος Χριστός εἶπε στό Θωμᾶ: «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε…φέρε τήν χεῖρά σου…» (Ἰωάν. 20,27).

Οἱ πολύπλευρες θεωρίες χλώμιασαν σάν φθινόπωρο, πού κανένα πλέον δέν ἐνδιαφέρουν. Μέ τίς ἐμμονές ρυπαίνουμε γύρω, μέ παραθέση νομιζομένων, σάν τόν Πιλάτο πού εἶπε: «Οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω;» (Ἰωάν. 19,10) καί ὁ Χριστός τοῦ ἀπάντησε: «Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ᾽ ἐμοῦ, εἰ μή ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν» (Ἰωάν. 19,11).

Ὁ Ἀναστάς εἶναι τό ἔαρ τῆς ζωῆς. Διψοῦμε τό μυστικό Πάσχα τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, τήν ἀναστάμιση λειτουργία της, τό χάρισμά της, πού «κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. 3,4), γιά νά δροσίσουμε τήν ἀτέλειωτη Μεγάλη Παρασκευή τῆς ἐρήμου τῶν ἀπογοητεύσεων καί τῶν λογισμῶν. Οἱ χριστιανοί στή σημερινή παγκόσμια κρίση τοῦ κόσμου χειμωνιάσαμε, γιατί κρύψαμε τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀπό ὅσους τό ἀναζητοῦν, στήν ἄβυσο τῆς ὕπαρξης.

Βρισκόμενοι δέ φέτος στό μέσον ἑνός κόσμου πού πολυδοκιμάζεται, προσφέρουμε τόν «ἄρτον τῆς ὀδύνης» τοῦ ἐξουθενωμένου κόσμου στήν προσκομιδή τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά γίνει «ἄρτος ἐπιούσιος» ἀπό τόν «Ἄρτον τῆς ζωῆς».

Μπροστά στά ὅσα ἐξελίσσονται στίς μέρες μας, πράγματι «Πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει» (Ρωμ. 8,22). Ἀπό τίς ταραγμένες ὑπάρξεις περνᾶ στά πεδία τῶν ἀντιπαραθέσεων, τῶν διεθνῶν ἀλληλοσπαραγμῶν καί τῶν σκληρῶν οἰκονομικῶν ἀνταγωνισμῶν. Τήν πρωτοβουλία τῆς σύγκρουσης μέ τήν παραπαίουσα ἱστορία, μέ τούς ἀναχρονισμούς ἤ μέ τό πρότυπο τοῦ γενικοάνθρωπου τῶν καιρῶν, μόνο τό βάθος τῆς πίστης μπορεῖ νά τήν ἐπωμισθεῖ.

Προσκυνοῦμε τόν Ἀναστάντα, λιτανεύοντας τή δωρεά τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Φυγαδεύουμε τό βάρος τοῦ κολωσσιαίου σύχρονου κόσμου στά πόδια τοῦ Θεανθρώπου γιά νά στεγνώσουν τά δάκρυα τῆς ἀπελπισίας.

Ἀδελφοί καί τέκνα, εὔχομαι νά ἀποκτήσουμε ὅλοι τήν ἐσωτερική ἀνάσταση «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. 6,4), τό ἄρρητο βάθος τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας.-

Χριστός Ἀνέστη!
† Ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος