Ομιλία Πρωτοχρονιάς. Του Αρχιμ. Μακαρίου Δουλουφάκη, Πρωτοσυγκέλλου Ι. Αρχιεπισκοπής Κρήτης. (1993)

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 1993 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΡΧΙΜ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΔΟΥΛΟΥΦΑΚΗ

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Το 1993 του οποίου σε λίγο θα αρχίσουμε να μετράμε τα πρώτα βήματα, δηλώνει μια πραγματικότητα, μια χρονική πραγματικότητα μέσα στη ρευστότητα των γεγονότων, που στιγματίζουν το χρόνο, χρόνο μέσα στον οποίο ζούμε, αναπτυσόμεθα, δημιουργούμε και κοπιάζουμε, για την υλική, εφήμερη επιβίωσή μας.

Άλλο ένα έτος εναποτίθεται στην αιωνιότητα και ένα νέο ανατέλλει.

Ερχόμεθα την εσπέρα αυτή κατά το έθος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ενώπιον της Σεβασμιότητας Σας, ο ιερός Κλήρος, οι Μοναστικές αδελφότητες, τα εκκλησιαστικά Συμβούλια, οι υπάλληλοι των Γραφείων της Ι. Αρχιεπισκοπής, οι επιτροπές των Φιλοπτώχων ταμείων, οι Ιεροψάλτες, οι υπεύθυνοι των ευαγών καθιδρυμάτων, οι συνεργάτες της Εκκλησίας και το ευσεβές Πλήρωμα, για να υποβάλουμε τις εόρτιες ευχές μας για την ανατολή του νέου έτους 1993.

Είναι συνηθισμένο αυτές τις γιορτινές στιγμές να ανταλλάσσονται ευχές και παράλληλα να γίνεται μια αναδρομή στα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς που φεύγει.

Η σφαίρα των τοπικών περιφερειακών ανακατατάξεων καθώς και των πανευρωπαϊκών και παγκοσμίων, επηρεάζει αναγκαστικά τη ζωή μας και την τοποθετεί μοιραία στη ρευστότητα των καιρών που κινεί στον καιρό μας την Ιστορία και συμβάλλει στην διαμόρφωσή της.

Η Εκκλησία του Χριστού μετέχουσα και στο ρευστό χρόνο, αφού ο Χριστός με την επί γης παρουσία και σάρκωσή Του, εισήλθε στην Ιστορία της ανθρωπότητος, νοηματοδότησε και κατηύθυνε το χρόνο ως παρελθόν, παρόν και μέλλον προς τις αιώνιες, αναλλοίωτες Χριστιανικές αξίες, όπως μαρτυρούνται κάτω από το φως της Πατερικής Ορθοδόξου Παραδόσεως την οποία δημιούργησε το κύλισμα των αιώνων και η ποιοτική αντίθεση με την υλιστική αντίληψη του κόσμου, ως πτώση.

Η καθ’ ημάς Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, μη θέλουσα να υστερήσει στην καταλλαγή των πάντων και αισθανόμενη την παγκόσμια αυτή διάθεση για την συνάντηση λαών, γλωσσών, γενών, πολιτισμών και θρησκειών άνοιξε το διάλογο Ανατολής και Δύσης μέσα σε ποικίλες συναντήσεις και πανηγυρικές εκδηλώσεις.

Σε πόσες διασκέψεις δεν διατρανώθηκε το μήνυμα της καταλλαγής και της συναντήσεως των δύο κόσμων Ανατολής και Δύσεως; Το σύνθημα της καταλλαγής από την ελεύθερη πρεσβυτέρα Ρώμη από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, των Προτεσταντών και άλλων ευρωπαϊκών θρησκευτικών ηγετών.

Δυστυχώς όμως άλλο το αποτέλεσμα από το ποθούμενο. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε στην Βόρεια Ουκρανία οι αδελφοί μας Ορθόδοξοι λειτουργούν στον υπαίθριο χώρο με πλην 20 βαθμούς, γιατί τις Εκκλησίες τους τις άρπαξαν Ουνίτες.

Η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία εντελώς απροετοίμαστη και συμβάλλοντος του φανατισμού των Ουνιτών, απευθύνεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο συγκαλεί στο Φανάρι, στις αυλές της Μητρός Εκκλησίας τους Προκαθημένους όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η εμπνευσμένη αυτή πρωτοβουλία του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας, ήταν το πρώτο μεγάλο του βήμα. Στη σύναξη αυτή διαπιστώθηκε η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και φάνηκε ο ηγετικός ρόλος του Σεπτού της Ορθοδοξίας Κέντρου. Στο μήνυμα τους οι Σεπτοί Προκαθήμενοι αποκαλούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη «τον εν Υμίν Πρώτον», καταγγέλθηκαν οι δραστηριότητες της Ουνίας, η δυτική βουλιμία για την ανατολή, η προπαγάνδα και η αρπαγή του Ορθοδόξου ποιμνίου.

Εκατομμύρια χρημάτων δαπανούνται για την άλωση του Ορθοδόξου Σλαβικού κόσμου. Στη Μόσχα οργανώνουν συγκεντρώσεις σε κλειστά στάδια, κάθε είδους αίρεση, με ένα ή δύο δολάρια, φτωχές γιαγιούλες μοιράζουν στους σταθμούς του μετρό προπαγανδιστικά φυλλάδια για να προσελκύσουν το λαό.

Όσες κι αν είναι όμως οι φορές που το μετρό πηγαινοέρχεται στο υπέδαφος της Αγίας Ρωσίας, διακινώντας το φορτίο της άμοιρης γιαγιάς για ένα κομμάτι ψωμί, απ’ αυτό το υπέδαφος αναδύεται η χώνευσή του, με το αίμα των μαρτύρων της Πίστεως, μες τις ιδανικές φωνές των προπατόρων: «ούτοι εν άρμασι, ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι του Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα».

Ρίγος διαπερνά το σώμα κάθε πιστού στο άκουσμα των χριστοναστολγικών επικλήσεων του πιστεύοντος λαού στη συλλογή Τριακόφ μπρος στην Παναγία του Βλαντιμίρ και στη Αγία Τριάδα του Ρουμλιώφ, δεν κρατιέται φωνάζει: “Μπόζε μόϊ, μπόζε μόϊ” Θεέ μου, Θεέ μου!! και μέσα από τα διψασμένα μάτια τους, να! πήραν ζωή τα χρώματα, κίνηση οι μορφές, σάρκα και οστά οι Άγιοι, καθρεπτίστηκαν στο ιλαρό πρόσωπό των, μυστικά και ασκητικά ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, η Ιστορία των Ιερών Συνόδων, το αμετακίνητο της Ορθοδόξου Πίστεως στην επί ώρες και ώρες ευλαβική στάση, απέναντι στις ιερές Εικόνες των μουσείων. Κατακλύονται τα αισθητήρια και ζωγραφίζεται απαλά στα πρόσωπά των η χαρά του Στάρετς Σεραφείμ του Σάρωφ.

Φως της ανατολής, στο έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, αναμνήσεις από το βάπτισμα που πήραν απ’ εμάς, ιερουργία Ορθόδοξη των συμπάντων στοιχείων της φύσεως, ψυχές τροφοδοτούμενες και ακτινοχαϊδεμένες, από το φως των Θεσ/κέων Πατέρων Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Στο δεύτερο μεγάλο βήμα του Πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου, καλείται η Ιεραρχία του Οικουμενικού Θρόνου, στο Φανάρι και σ’ αυτή ακούστηκε η αγωνία των κατ’ εξοχήν ποιμένων, των Επισκόπων. Και πάλιν δεν σταματά εκεί, ο Πρώτος αγαθός εργάτης της Εκκλησίας, ο Κων/λεως Βαρθολομαίος στο τρίτο του μεγάλο βήμα επισκέφθηκε και ευλόγησε τη Νήσο Κρήτη.

Πώς να περιγράψουμε το θεοπρεπές δώρημα αυτό! Τον ενθουσιασμό, την αγαλλίαση και τη χαρά της τοπικής Εκκλησίας και του λαού. Ο Πατριάρχης της ελπίδας, ξεκινά τις περιοδείες του από την Κρήτη, το σταυροδρόμι των Εθνών. Τιμή για μας μεγάλη! Σείστηκε η Κρήτη απ’ άκρου εις άκρον.

Η αναίσθητη σιγή των καιρών λύθηκε και η θέρμη των Παραδόσεων του λαού αναζωπυρώθηκε, έγινε λόγος, το ωσαννά! Βρήκε την έκφρασή του, στο Σεπτό Πρόσωπό Του. Εσπάρησαν οι νέοι μυστικοί απόστολοι των Ιερών του Γένους.

Ειρηνική επανάσταση, πνευματική πυρκαϊά, «δρόσος Αερμών», που εύφρανε και χόρτασε τους καημούς μας. Ύψωση της καρδιάς, μέθη νηφάλιος που ψάλθηκε από τις Αρχές, τους Δήμους, τις Ενορίες και τις Μονές, ευφροσύνη από την γεύση της ξεχασμένης ιδιαιτερότητάς μας.

Ανάσταση της ρωμαίικης μνήμης που θάψαμε τραγικά με τα βάσανα των ξένων στους τάφους της ξεχασμένης εθνοσύνης.

Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ξαναγίνεται κιβωτός. Το μόνο σημείο ενότητος του πέτρινου και βραχώδους σύγχρονου κατακερματισμού. Το ήλεκτρο του φωτός του Φαναρίου πέρασε και τα σύνορα των ονείρων μας. Η κάθε στιγμή ερχόταν κοντά στην άλλη, σαν τις ψυχές από την αύρα την στερνή, τα μάτια μας ζητούσαν να λυτρωθούν από το φως του Διγενή Αετού, που σκίασε το Νησί μας, στους απέραντους ορίζοντες που σε σχήμα χεριών ιερούργησαν, το μήνυμα της ενότητος ως τα πέρατα του κόσμου.

Η Κρήτη ευλαβικά θα θυμάται από το χρόνο που φεύγει, την θεσπέσια αυτή εορτή, την παροιμιώδη τρικυμία του λαού, την λειτουργία της συνείδησής του. Το ξετίναγμα της βαρβαρότητος, του «γραικυλισμού» από το ξέκομμα του πανάχραντου Οικουμενικού Ελληνισμού.

Εκτός των παραπάνω, μεγάλα γεγονότα έχομε και στην τοπική μας Εκκλησία, που για λόγους συντομίας επιγραμματικά αναφέρουμε την ίδρυση της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής στο Ηράκλειο, τον εορτασμό των 100 χρόνων της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, την ανέγερση του Ιστορικού Ναού του Αγίου Πέτρου Ηρακλείου, την ανακαίνιση του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου και πολλών Ι. Μονών της Ι. Αρχιεπισκοπής, χειροτονίες νέων κληρικών, το έργο του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου και των Ενοριακών της Ι. Αρχιεπισκοπής, οι προσπάθειες του ιερού Κλήρου και των συνεργατών τους, η κοινωνική προσφορά των Ιδρυμάτων της Εκκλησίας και οι τακτικές Συνοδικές λειτουργίες της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου με προεξάρχοντα τον Σεπτόν Πρόεδρο της, τον Σεβ. Ποιμενάρχη μας κ. Τιμόθεο.

Συναγμένοι σήμερα αυτή την ώρα, στον οίκο της Πρώτης Αποστολικής Καθέδρας της κατά Κρήτην Εκκλησίας και ενώπιον της Γερασμίας Σεβασμιότητας Σας, όλοι εμείς οι συνεργάτες σας, Σας ευχαριστούμε για ότι καλό και ωφέλιμο μας προσφέρατε.

Στο γύρισμα αυτού του χρόνου, τμήματος της αιωνιότητος, που μπρος της οραματίζονται οι σκέψεις και η Ιστορία αποκαλύπτει δυναμικά το πρόσωπο της, προσευχηθείτε, Σεβασμιώτατε, στον Ύψιστο Θεό «τον καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος», να κρατήσουμε την Πίστη μας, να ψελλίσουμε την ιδιαιτερότητά μας, ως Ορθόδοξων Ρωμιών μέσα στην Ευρωπαϊκή κοινωνία των εθνών. Είναι το μόνο που θα μας σώζει, η επιστροφή στις πηγές, στηριγμένοι στον δικό κατά δικό μας Πολιτισμό απ’ αυτόν που μεγάλωσε και μεγαλούργησε ο διαχρονικός Ελληνισμός.