Θ. Λειτουργία και επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των εκ Καμαρών εκτελεσθέντων υπό των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, Μάιος 2013

kamares_13 (2) kamares_13 (7) kamares_13 (6) kamares_13 (5) kamares_13 (4) kamares_13 (3) kamares_13 (1)

Θ. Λειτουργία και επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των εκ Καμαρών εκτελεσθέντων υπό των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, Μάιος 2013

Πανηγυρικός λόγος γιά τούς ἐκτελεσθέντες καί τό ὁλοκαύτωμα τῶν Καμαρῶν (Μάϊος 2013)
τοῦ κ. Ἀντωνίου Κουτεντάκη, Θεολόγου, ὑπ. Διδάκτορος Θεολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν

Σεβασμιώτατε μητροπολῖτα Γορτύνης & Ἀρκαδίας,
ἐντιμότατοι κύριοι βουλευτές,
ἐῤῥίτιμος κυρία δήμαρχος Φαιστοῦ,
ἀξιώτιμοι κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν,
σεβαστοὶ Πατέρες,
ἀγαπητοὶ κυρίες καὶ κύριοι.
Συναθροισθήκαμε σήμερα ἐδῶ σὲ μιὰ προσπάθεια νοερῆς περιδιαβάσεως καὶ τιμητικῆς ἀναμνήσεως τῶν σχετικὰ προσφάτων γεγονότων τῆς ἱστορίας αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ χωριοῦ, μιᾶς ἱστορίας ποὺ ξεκίνησε τὸ 2.000 π.Χ. –κατὰ τὴ μεσομινωικὴ περίοδο-, συνεχίσθηκε καὶ ἀναπτύχθηκε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, φθάνοντας ἀδιάσπαστη καὶ ἀλώβητη μέχρι σήμερα.
Εἶναι 1η Ἰουνίου τοῦ 1941, ὅταν ἡ Κρήτη, τὸ ἔσχατο ἑλληνικὸ προπύργιο, μετὰ ἀπὸ σθεναρὴ ἡρωικὴ καὶ ὑπεράνθρωπη ἀντίσταση 10 ἡμερῶν πέφτει στὰ χέρια τοῦ κατακτητῆ Γερμανοῦ. Τὸ αἱμοδιψὲς φασιστικὸ θηρίο, ἂν καὶ κατακρεουργημένο, ἐπιτυγχάνει τὸν σκοπό του καὶ καταλαμβάνει τὸ «Φρούριο Κρήτη» ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χίτλερ ὀνόμαζε τὸ νησί μας λόγῳ τῆς στρατηγικῆς θέσεώς του.
Θεωρητικὰ ἔχουν ὅλα τελειώσει. Οἱ κακουχίες καὶ σφαγὲς στὰ ἑλληνοαλβανικὰ σύνορα ἐν πρώτοις -ὅπου καὶ θανατώθηκαν 8 Καμαριανοί- καὶ ἐπὶ τοῦ κρητικοῦ ἐδάφους ἐν συνεχείᾳ φαίνεται πὼς ἀπέβησαν μάταιες, δεδομένου ὅτι πλέον σὲ ὅλα τὰ δημόσια κτίρια κυμματίζει ἀντὶ τῆς τιμημένης κυανόλευκης ἑλληνικῆς σημαίας ἡ οἰκτρὴ σβάστιγκα.
Τίποτα ἐν τούτοις δὲν εἶχε τελειώσει, ἀφοῦ τὰ χώματα τῆς Κρήτης κατελήφθησαν, οἱ ψυχὲς ὅμως τῶν Κρητικῶν παρέμειναν ἀδούλωτες. Εὐθὺς σχηματίζονται ὁμάδες ἀνταρτῶν μὲ σκοπὸ τὴν ἀντίσταση πρὸς τὸν κατακτητὴ μὲ μόνο βοηθὸ τὴν πίστη, τὸ κουράγιο καὶ τὸ σθένος τῶν ἀγωνιστῶν καὶ συνεπίκουρο τοὺς Ἄγγλους συμμάχους.
Ἡ τετραετία ποὺ ἀκολουθεῖ δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη, καθὼς οἱ θηριωδίες καὶ τὰ ἐγκλήματα ποὺ τελεσιουργοῦνται ἀπὸ μέρους τῶν φασιστικῶν δυνάμεων προκαλοῦν φρίκη καὶ ἀποντροπιασμό. Κάθε κρούση τῶν ἀνταρτῶν συνεπάγεται ὀδυνηρὲς συνέπειες καὶ σκληρὰ ἀντίποινα εἰς βάρος τῶν ἀμάχων, ἀφοῦ ὁ κατακτητὴς στερημένος κάθε δεοντολογίας καὶ ἀνθρωπισμοῦ δὲν διαχωρίζει ἀνάμεσα σὲ πολεμιστὲς καὶ ἀμάχους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες.
Κάπως ἔτσι μαρτυρικὰ περνοῦν τὰ κατοχικὰ χρόνια, ὅταν ἡ μανιασμένη ὀργὴ τοῦ κατακτητῆ θὰ ξεσπάσει ἀνελέητη καὶ ἐναντίον τῶν Καμαρῶν σὲ μία σειρὰ ἀπὸ ἀντίποινα ἐξ αἰτίας τῆς ἀπαγωγῆς τοῦ Γερμανοῦ στρατηγοῦ Κράιπε. Κατὰ τὴν 3η Μαΐου τοῦ 1944 οἱ Καμᾶρες περικυκλώνονται ἀπὸ μεγάλη δύναμη Γερμανῶν στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώνουν τοὺς Καμαριανοὺς σὲ τοῦτο ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ποὺ στεκόμαστε ἐμεῖς αὐτὴ τὴ στιγμή. Προαναγγέλλουν τὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ χωριοῦ καὶ στὴ συνέχεια συλλαμβάνουν καὶ ὁδηγοῦν ὅλους τοὺς ἄνδρες ἄνω τῶν 17 ἐτῶν στὶς Μοῖρες, ὅπου καὶ τοὺς προφυλακίζουν.
2 ἡμέρες ἀργότερα, ἡμέρα Παρασκευὴ 5 Μαΐου, ἀρχίζουν τὸ κτηνῶδες ἐγχείρημά τους καταστρέφοντας μὲ δυναμῖτες καὶ ἐν συνεχείᾳ πυρπολώντας ὅλα τὰ σπίτια τοῦ χωριοῦ ξεκινώντας ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ Κουτεντάκη Ἐμμανουὴλ τοῦ Χαραλάμπους. Τὰ γυναικόπαιδα καὶ οἱ γέροντες ἐγκαταλείπουν τὸ φλεγόμενο χωριὸ καὶ βρίσκουν καταφύγιο εἴτε σὲ συγγενικὰ πρόσωπα ποὺ κατοικοῦν σὲ ἄλλα χωριὰ εἴτε σὲ χωράφια καὶ σπήλαια πέριξ τοῦ χωριοῦ. Μετὰ τὴν ἀποπεράτωση τῆς ἀπάνθρωπης ἐνέργειάς τους ἀπελευθερώνουν τοὺς φυλακισμένους ἄνδρες, πλὴν 15, οἱ ὁποῖοι κρατοῦνται ὡς ὅμηροι γιὰ νὰ βροῦν 2 μῆνες ἀργότερα, στὶς 14 Ἰουλίου, φρικτὸ θάνατο ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἄλλους, στὸ πλοῖο «Δαναΐς» τὸ ὁποῖο οἱ Γερμανοὶ βυθίζουν ἐπὶ τούτου πλησίον τῆς Ντίας.
Τὸ 2ο μεγάλο κύμα ὀργῆς καὶ κτηνωδίας τῶν Γερμανῶν θὰ ξεσπάσει 3 μῆνες ἀργότερα, ὅταν μετὰ ἀπὸ μάχη τῆς ὁμάδος τοῦ ὁπλαρχηγοῦ Πετρακογιώργη μὲ τοὺς κατακτητὲς –οἱ ὁποῖοι θὰ δεχθοῦν καίριο πλῆγμα- στὴ Μαδαρή, ὀρεινὴ θέση τῶν Καμαρῶν, δὲν θὰ διστάσουν νὰ προβοῦν σὲ βιαιοπραγίες ἀκόμη καὶ ἐναντίον ἡλικιωμένων γυναικῶν καὶ θὰ ἐξαναγκάσουν σὲ φυγὴ τοὺς Καμαριανοὺς ἀπὸ τὰ χωράφια καὶ τὰ σπήλαια ποὺ ἐπὶ 3 μῆνες ἤδη ἀποτελοῦν τὴ μόνη στέγη τους.
Τὰ γεγονότα ἐν τῷ μεταξὺ στὸ διεθνὲς ἐπίπεδο ἐξελίσσονται θετικά, καὶ οἱ ἀποδυναμωμένοι Γερμανοὶ στὶς 12 Ὀκτωβρίου τοῦ ἴδιου ἔτους θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα γιὰ νὰ κυματίσει ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ βράχου καὶ πάλι ἡ κυανόλευκη στὶς 18 Ὀκτωβρίου, ἡμέρες κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ ξεριζωμένοι Καμαριανοὶ ἐπιστρέφουν στὸ κατεστραμμένο χωριό τους γιὰ νὰ ἀρχίσουν τὴν προσπάθεια τῆς ἐκ νέου ἀνοικοδομήσεως, ἐνῷ οἱ Γερμανοὶ θὰ ἐγκαταλείψουν ὁριστικὰ τὴν Κρήτη παραδίδοντάς την στοὺς Ἄγγλους συμμάχους μας στὶς 9 Μαΐου τοῦ 1945 ἀφήνοντας πίσω τους, ἀνάμεσα στὶς ἑκατόμβες τῶν νεκρῶν, 28 νεκροὺς Καμαριανούς, δυστυχία, πόνο, φρίκη, θάνατο καὶ ἀναμνήσεις ποὺ δὲν πρόκειται νὰ σβήσουν ποτέ.
Παρῆλθαν 69 ὁλόκληρα ἔτη ἀπὸ τότε, τὰ ὁποῖα δὲν κατάφεραν νὰ σβήσουν τὶς ἐφιαλτικὲς μνῆμες ποὺ εἶναι ἀκόμη νωπές, οὔτε νὰ ἐπουλώσουν τὶς αἱμόφυρτες πληγές. Σήμερα λοιπόν, ζώντας στὸ παρὸν καὶ ἐνατενίζοντας τὸ μέλλον ἀνατρέχουμε στὸ παρελθόν, ὄχι ὡς ἀφορμὴ φανατισμοῦ καὶ μισαλλοδοξίας, ἀλλὰ ἐλπίδος καὶ θάῤῥους. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὀφείλουμε ἄλλωστε νὰ προσεγγίζουμε τὶς ἱστορικὲς ἐπετείους μας, τὸ νόημα τῶν ὁποίων εἶναι κατὰ τὴ σημερινὴ ἐποχὴ πιὸ ἀναγκαῖο καὶ ἐπίκαιρο παρὰ ποτέ.
Αὐτὸν τὸν μικρὸ μὰ ὑπερήφανο λαὸ πολλὲς φορὲς τὸν ἐδίωξαν, τὸν ἀδίκησαν, τὸν πολέμησαν, τὸν πρόδωσαν. Ὅμως ὅ,τι κὶ ἂν ἔκαναν δὲν κατάφεραν καὶ ποτὲ δὲν θὰ καταφέρουν νὰ μᾶς ἀλλοτριώσουν καὶ νὰ μᾶς κάνουν νὰ χάσουμε τὴν αὐτοσυνειδησία μας.
Εἴμαστε οἱ ἀπόγονοι τῶν Μινωιτῶν ποὺ τὸ 2.000 π.Χ. δημιούργησαν τὰ ὠοκέλυφα καμαραϊκὰ ἀγγεῖα. Τῶν Γορτυνίων ποὺ διεποιμάνθησαν ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Τίτο καὶ τοὺς μετ’ Αὐτὸν Ἁγίους τῆς Γόρτυνος. Τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ κατὰ τὰ 465 ἔτη ἐνετοκρατίας διετήρησαν ἀλώβητη καὶ ἀπαραχάρακτη τὴν πίστη τους. Τῶν Ἑλλήνων Ἡρακλειωτῶν ποὺ κατὰ τὰ 244 ἔτη τουρκικῆς σκλαβιᾶς δὲν ἔχασαν τὸ ἑλληνικό τους φρόνημα. Τῶν πεσόντων κατὰ τοὺς μετέπειτα πολέμους. Εἴμαστε τὰ παιδιὰ τῶν κατὰ τὴν σήμερον τιμωμένων 28 νεκρῶν καὶ τῶν ὑπολοίπων ποὺ τραυματίσθηκαν, χτυπήθηκαν, ταπεινώθηκαν, ξεσπιτώθηκαν, πόνεσαν, ἔκλαψαν.
Εἴμαστε οἱ Καμαριανοὶ τοῦ 21ου αἰῶνα, ποὺ ὑπερήφανοι στεκόμαστε ὑπὸ τὴ σκιὰ τῆς ἑλληνικῆς, τῆς βυζαντινῆς καὶ τῆς εὐρωπαϊκῆς σημαίας γνωρίζοντας καλὰ τὸ παρελθόν μας καὶ ἐνατενίζοντας μὲ αἰσιοδοξία τὸ μέλλον μας. Τὸ μέλλον τῶν προγόνων καὶ τῶν ἀπογόνων μας.
Σᾶς εὐχαριστῶ.