Ιερά Μητρόπολις Γορτύνης και Αρκαδίας
Χειροτονία νέου άμισθου κληρικού στην Ι. Μητρόπολή μας.
Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Μακάριος ελειτούργησε στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Γεωργίου Μοιρών, το Σάββατο 28 Μαΐου 2016.
Στον Όρθρο εχειροθέτησε τον κ. Μιχ. Βελεγράκη, από το Μεσοχωριό, πτυχιούχο τεχνολογίας ιατρικών οργάνων ΤΕΙ Αθηνών, πτυχιούχο της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Ηρακλείου, πτυχιούχο μεταπτυχιακού διπλώματος στην εφηρμοσμένη μοριακή φασματοσκοπία του τμήματος χημείας του Παν/μίου Κρήτης και κάτοχο πιστοποιητικού παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας ετήσιας φοίτησης της Ανωτάτης Σχολής Παιδαγωγικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης Ηρακλείου, σε Αναγνώστη και Υποδιάκονο, ενώ στη Θ. Λειτουργία εχειροτόνησεν αυτόν σε Διάκονο και ωμίλησε περί της ιερωσύνης.
Λόγος εκφωνηθείς κατά την εις Διάκονον Χειροτονία του Μιχαήλ Κ. Βελεγράκη, στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Γεωργίου Μοιρών, την 28η Μαΐου 2016
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Ευλαβέστατοι Διάκονοι,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου,
Είμαι βαθύτατα συγκινημένος και δεν έχω λόγια να περιγράψω ετούτη τη μοναδική και ανεπανάληπτη στιγμή της ζωής μου, κατά την οποία έχω την τιμή κατά χάριν, να ίσταμαι ενώπιον σας, μέσα σ’ αυτόν εδώ τον ιστορικό και περικαλλή Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, δια να εισοδεύσω εις μια νέα πνευματική κατάσταση, ανερχόμενος εις το υπερώον της Πεντηκοστής και λαμβάνοντας μετ’ ολίγον, δια των τιμίων και αγίων χειρών σας, Σεβασμιώτατε, την Χάριν του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, χειροτονούμενος Διάκονος του Ιερού Ευαγγελίου, των αγίων του Θεού Μυστηρίων και των εν Χριστώ αδελφών μου.
Η απόφαση μου να αφιερωθώ εις την διακονία της Εκκλησίας και εις την υπηρεσία του θεραπευτικού και σωστικού έργου αυτής, στηρίζεται στην πίστη μου και στην αγάπη μου, προς τον Ιησούν Χριστόν τον Ναζωραίο, τον φανερωθέντα εν σαρκί Θεόν, τον σταυρωθέντα και αναστάντα, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου και παρέχοντα ημίν ζωήν αιώνιον. Αυτή την αποκαλυφθήσα εν χρόνω αλήθεια, εβίωσα από μικρό παιδί, τόσο μέσα στη ζεστή αγκαλιά του οικογενειακού μου περιβάλλοντος, όσο και μέσα στην αλησμόνητη εκκλησιαστική ζωή του χωριού μου και η οποία στο πέρασμα του χρόνου εγκολπώθηκε στο «είναι» της υπάρξεώς μου και στον κατάλληλο καιρό μετουσιώθηκε σε ιερατική κλίση. Αυτή την κλίση, εσείς Άγιε Δέσποτα, ως τύπος και τόπος Χριστού, διαβλέψατε εν τοις εγκάτοις μου και προσευχόμενος συναινέσατε να προσφέρετε στην ταπεινότητά μου το ανεκτίμητο δώρο της ιερατικής χάρις και διακονίας.
Γνωρίζω ότι, ως χοϊκός και αμαρτωλός, δεν είμαι άξιος μιας τέτοιας δωρεάς. Δεν είμαι άξιος να εισέλθω εις το εσώτερον του καταπετάσματος, όπου καθοράται το άκτιστο πυρ της Θεότητας, να εισέλθω εις τα Άγια των Αγίων, όπου ανετράφει η πανάμωμος Παρθένος, να εισέλθω εντός του ιερού θυσιαστηρίου, όπου θύεται ο αμνός του Θεού, ίνα επιστάξει ως άλλος πελεκάν, κρουνούς αθανασίας. «Το γάρ διακονείν σοι, Βασιλεύ της δόξης, μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσιν». Αποτολμώ όμως το εγχείρημα τούτου, στηριζόμενος στην άφατη φιλανθρωπία, έλεος και αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και κάνοντας υπακοή εις το άγιο θέλημα του, αφού κατά τον Απόστολο Παύλο: «ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν» αλλά «ο καλούμενος υπό του Θεού»(Εβ. 5,4).
Γνωρίζω επίσης, ότι ο δρόμος που επέλεξα να ακολουθήσω είναι σταυρικός. Είναι δρόμος μαρτυρίας πίστεως και αλήθειας, αυταπαρνήσεως και θυσιαστικής αγάπης. Είναι δρόμος μίμησης της πορείας του Χριστού στον κόσμο, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι (Μρ. 10,45). Η δοκιμή και ο πειρασμός είναι καταστάσεις αναπόφευκτες, καθότι όπως λέγει και πάλι ο Απ. Παύλος: «ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου»(Εφ. 6,12). Δεν φοβάμαι όμως. Απεναντίας χαίρομαι, καθότι όπως λέγει ο άλλος απόστολος του Χριστού Ιάκωβος: «Μακάριος» είναι ο «ανήρ ος υπομένει πειρασμόν. ότι δόκιμος γενόμενος, λήψεται τον στέφανον της ζωής, ον επηγγείλατο ο Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν»(Ιακ. 1,12).
Κλίνοντας γόνυ καρδίας και σώματος, αναπέμπω ευχαριστιακή δοξολογία προς τον πανάγαθο τριαδικό Θεό, όχι μόνο διότι σήμερα συγκαταβαίνει στο να με δεχθεί ως Νυμφίο του και να εισέλθω «εν ταις λαμπρότησι των Αγίων του», αλλά και γιατί με κάλεσε να διακονήσω τον ευλογημένο, ηρωικό και ιστορικό τόπο της Μεσσαράς και των Αστερουσίων ορέων, τον τόπο που πρώτος εκχριστιανίστηκε από τον Απόστολο Παύλο και εν συνεχεία Απόστολο Τίτο, τον τόπο όπου γεννήθηκε και εδραιώθηκε η Αποστολική Εκκλησία της Κρήτης, τον τόπο των μαρτύρων και των οσίων, τον τόπο των προγόνων μου, τον τόπο όπου η παιδική μου ψυχή οραματίστηκε να εντρυφήσει εις τα μυστήρια του ακαταλήπτου Θεού.
Άγιε Δέσποτα, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω πως θα διακονήσω την τοπική Εκκλησία της Μεσσαράς και τους εν Χριστώ αδελφούς μου, με σεμνότητα, ταπείνωση και ανεξικακία, ευγένεια και καλοσύνη, κυρίως όμως μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, κάνοντας υπακοή εις την αγία Σεβασμιώτητά σας και επαφιόμενος πάντοτε εις την εν Αγίω Πνεύματι καθοδήγησή σας. Η οικοδόμηση της εκκλησίας του Χριστού και η εκπλήρωσις του κυριακού αιτήματος, «ίνα πάντες εν ώσι», αποτελεί τον ύψιστο σκοπό της ζωής μου, αλλά και μια τεράστια ευθύνη, καθώς εν ημέρα κρίσεως, θα λογοδοτήσω όχι μόνο υπέρ εμού, αλλά και υπέρ των ψυχών, την διακονίαν των οποίων μου ενεπιστεύθει ο Θεός.
Ετούτη την ιερή στιγμή, επιτρέψτε μου Σεβασμιώτατε, να σας ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας και να εκφράσω την δια βίου ευγνωμοσύνη μου εις το σεπτόν πρόσωπο σας, για το ύψιστο δώρο που ο Θεός δια των αγαθών χειρών σας, θα μου προσφέρει σήμερα, άπαξ και διαπαντός. Να σας ευχαριστήσω για την αγάπη και την εμπιστοσύνη, που από την πρώτη στιγμή με περιβάλλατε, όπως επίσης και για τις πατρικές σας συμβουλές και νουθεσίες. Υιικώς και ταπεινώς εύχομαι και προσεύχομαι, ο Θεός σας χαρίζει δύναμη, υγεία και μακροημέρευση, δια να κοσμείτε επί πολλά έτη τον Θρόνο της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Γορτύνης & Αρκαδίας, να ορθοτομείτε τον λόγον της αληθείας και να ασκείτε δαψιλώς και επιτυχώς το πολυσχιδές εκκλησιαστικό, ποιμαντικό, φιλανθρωπικό, πνευματικό και πολιτιστικό σας έργο.
Δι’ ευχών σας Άγιε Δέσποτα, θα ήθελα ακόμα να ευχαριστήσω:
Τον πνευματικό μου πατέρα, πρωτοπρεσβύτερο Χαράλαμπο Μουρτζάκη, εφημέριο του Ι. Ν. Αναλήψεως του Σωτήρος, εν Ηρακλείω Κρήτης, για την επί δεκαπενταετίας πνευματική μου καθοδήγηση, νουθεσία και διδαχή, καθώς επίσης και για την κανονική συμμαρτυρία του επί της ιερατικής μου καταλληλότητας.
Ευχαριστήρια εισέτι θέλω να εκφράσω προς τους ευσεβείς γονείς μου, τον μακαριστό πατέρα μου Κωνσταντίνο και τη ζώσα μητέρα μου Ευγενία. Τους ευγνωμονώ και ευχαριστώ δια παντός, από τα μύχια της ψυχής μου, διότι με ανέθρεψαν με αγάπη και στοργή, με κόπο και στερήσεις, κυρίως όμως με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και πάντοτε όπως άλλωστε και σήμερα είχα την ευχή τους συνοδοιπόρο μου. Συγκρατώ δε εις την σκέψιν μου την γλυκυτάτη μορφή του πατρός μου και αναφωνώ γεγωνυία τη φωνή: «αιωνία αυτού η μνήμη».
Εντόνους και συγκινητικούς λόγους αγάπης και ευχαριστίας θέλω επίσης να εκφράσω προς την αγαπημένη μου σύζυγο και σύντροφο της ζωής μου, Μαρία, για την μεγάλη της κατανόηση και θυσία που έμπρακτα επέδειξε προς την ιερατική μου κλίση και δέχτηκε προθύμως να σηκώσει μαζί μου, τον σταυρό του Κυρίου. Αυτή της η αγάπη και με συγκινεί και μου δίνει δυνάμεις, ώστε να φανώ αντάξιος του έργου της εν Χριστώ διακονίας μου.
Θερμές ευχαριστίες θέλω επίσης να απευθύνω στους σεβαστούς πατέρες Μιχαήλ Βελεγράκη, Γεώργιο Γοραντονάκη και Μιχαήλ Λιαπάκη, για την πολύτιμη βοήθεια τους, τις παραινέσεις και προτροπές τους, εις την ολοκλήρωση της ιερατικής μου κλίσεως, πολύ περισσότερο όμως τους ευχαριστώ για την αμέριστη συμπαράσταση τους, αγάπη, ευχή και προσευχή τους, σ’ αυτό το νέο ξεκίνημα της ζωής μου. Ευχαριστώ εκ παραλλήλου και όλους τους σεβαστούς πατέρες και ευλαβεστάτους διακόνους που συμμετέχουν στην ευχαριστιακή αυτή σύναξη και που με τιμούν με την παρουσία τους και με ενισχύουν με την προσευχή τους.
Ευχαριστώ ακόμα όλους τους καθηγητές της Πατριαρχικής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης, οι οποίοι με μύησαν με τον καλύτερο τρόπο στο βάθος και στον πλούτο της ορθοδόξου θεολογίας, βυζαντινής ψαλτικής τέχνης και μουσικής παράδοσης. Ο Θεός να ευλογεί το εκπαιδευτικό τους έργο και να τους ανταμείψει πλουσιοπάροχα για όλα τα καλά και ωφέλιμα που απλόχερα μου προσέφεραν.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τα αδέρφια μου, τους λοιπούς συγγενείς μου, καθώς επίσης και όλους τους φίλους μου, συγχωριανούς και συντοπίτες μου, για την οποιαδήποτε βοήθεια και συμπαράσταση τους, αλλά και για τη σημερινή τους παρουσία, προσευχή και συμμετοχή εις την χαρά της προσωπικής μου αυτής Πεντηκοστής.
Κατακλείνοντας τον ισχνό τούτο χειροτονητήριο λόγο μου, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη και συγχώρεση, από κάθε άνθρωπο μεθ’ ον συνανεστράφει και που επίκρανα ή αδίκησα, καθώς επίσης και να επικαλεστώ ταις πρεσβείες της υπεραγίας και παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ & Γαβριήλ, του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού, των Αγ. Μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του τροπαιοφόρου και Δημητρίου του Μυροβλήτου, του Αγ. Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, των Οσίων Παρθενίου & Ευμενίου των εν Κουδουμά, του Οσίου Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη και πάντων των Αγίων, στο δύσκολο έργο που από σήμερα αναλαμβάνω.
Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, Σεβαστοί Πατέρες, Ευλαβέστατοι Διάκονοι, Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου, «ελήλυθεν η ώρα» (Ιω. 12,23). Παρακαλώ πολύ προσεύχεσθε δι’ εμέ, όπως «η θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» να με επισκιάζει και να με δυναμώνει «νύν και αεί» εις την διακονικήν μου πορεία, προς δόξαν Θεού και σωτηρίαν ψυχών, Αμήν!
