Προσφώνηση του Αρχιμ. Μακαρίου Δουλουφάκη, Πρωτοσυγκέλλου Ι. Αρχιεπισκοπής Κρήτης, κατά την ονομαστική εορτή του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, στον Ι. Μ. Ν. Αγ. Μηνά Ηρακλείου. (1995)

Προσφώνηση του Πανοσιολ. Αρχιμ. Μακαρίου Δουλουφάκη, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, κατά την ονομαστική εορτή του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. κ. Τιμοθέου, στον Ι. Μ. Ναό του Αγ. Μηνά το έτος 1995

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Μας εσύναξε και φέτος η ονομαστική σας εορτή, στον Ιερό τούτο Ναό του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Μηνά, εν μέσω του θεοφιλούς Κλήρου και του ευσεβούς Πληρώματος της Εκκλησίας.

Έμπλεοι αισθημάτων μεγάλης χαράς και βαθυτάτης ευγνωμοσύνης προς το Σεπτόν Πρόσωπόν Σας, υποβάλλω εκ μέρους του Ιερού Κλήρου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κρήτης, του πιστού Λαού, των συνεργατών Σας και όλων των Εκκλησιαστικών Επιτρόπων των διαφόρων τομέων της ποιμαντικής, διοικητικής και φιλανθρωπικής δραστηριότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, θερμές εόρτιες ευχές, υπέρ υγείας και μακροημερεύσεως της Σεβασμιότητός Σας.

Ο Άγιος Ένδοξος της Εκκλησίας Απόστολος Τιμόθεος που τιμάτε με το όνομά Σας, με κόπους και μόχθους οδήγησε τα πνευματικά του τέκνα στη οδό της σωτηρίας, στη σώζουσα χάρη του Θεού, εντός της αγιάζουσας Εκκλησίας, χωρίς την οποία και εκτός της οποίας, δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτό πρώτον, γιατί αυτή η Μητέρα Εκκλησία μας, συνέχισε από τους χρόνους των Αποστόλων και μέχρι σήμερα συνεχίζει να διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού, την αποστολική παράδοση, δεύτερον δε, γιατί έξω από τη διδασκαλία και αποκάλυψη του Θεού, όπως και ο Άγιος Τιμόθεος έζησε κι κήρυξε, υπάρχουν ερμηνείες ή συγγενείς παράμετροι, αλλά σήμερα που περνάμε σε μια νέα φάση της Ιστορίας της ανθρωπότητας και οι σύγχρονες ανάγκες έχουν διαφοροποιήσει τον τρόπο ζωής, πολλές φορές το έξω της Εκκλησίας, το εκτός της αποστολικής παραδόσεως, και ας δώσουμε εδώ πιο ελαφρό χαρακτηρισμό, βοηθά, αλλά το ζητούμενο σήμερα δεν είναι μια κοινωνική ή ανθρωπιστική προσφορά, το ζητούμενο είναι η σωτηρία, η διαφύλαξη της ανθρώπινης ύπαρξης από τις σύγχρονες παραμορφώσεις.

Αποστολικότητα και οικουμένη, πραγματικότητες που στην σημερινή μας σύναξη, ζωντανεύει ο Απόστολος Τιμόθεος, είναι τα αιτήματα των καιρών και οι εναγώνιες συζητήσεις των σκεπτομένων ανθρώπων της γης. Εμπρός στην πρόκληση των καιρών η Εκκλησία, καλεί στο ξεπέρασμα των ιδεών και μεγάλων λόγων, σε μια αφύπνιση των συνειδήσεων, στο πέρασμα και στην εξομάλυνση κάθε χρείας, στο χώρο της Αποστολικότητος που σημαίνει, Εκκλησιαστικοποίηση του βίου.

Κουραστήκαμε από τις πολεμικές των ιδεολογικών συστημάτων, κουραστήκαμε από τις ψευδαλήθειες των πάσης φύσεως αυταρκειών. Ζητούμε τη σωτηρία του πληγωμένου προσώπου μας, την γνησιότητα στην έκφραση, την αλήθεια, την ανάπαυση του εσωτερικού κόσμου.

Φοβούμεθα τη μοναξιά. Τι ειρωνεία αλήθεια στους καιρούς που τα άκρα του κόσμου έγιναν γειτονιά μας με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης! Φοβούμεθα τα επιδερμικά συναισθήματα της ικανοποίησης των υλικών αναλογιών και μέτρων, που αφήνει ο ατομοκεντρισμός της μηχανής και η σκόνη του άρματος της άλογης ταχύτητας, σύροντας και ματώνοντας στο όνομα της αποτελεσματικότητος την ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου.

Αν ο Άγιος Τιμόθεος σήμερα περπατούσε μέσα στο δικό μας κόσμο, θα μας άφηνε χωρίς αναβολή την εντολή της επανεύρεσης της χαμένης Αποστολικής συνείδησης.

Είναι η μόνη λύση για το αγκάλιασμα του πόνου της οικουμένης. Απόστολος είναι κάθε ένας από μας με το Άγιο Βάπτισμα, Χριστιανός είναι ένας ολόκληρος κόσμος που πορεύεται. Ο Απόστολος Τιμόθεος πορεύθηκε, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη», το μαρτυρεί η μαρτυρική ζωή του, τίμησε αυτή την πορεία εν μέσω αμέτρητων δυσκολιών, αυτές που υπάρχουν σε κάθε εποχή, τίμησε με το όνομά του το Θεό, Τιμόθεος, το λέει το Όνομά του.

Κορυφώθηκε πλέον η αναζήτηση στον καιρό μας τι να πταιει; Η επανεύρεση της Αποστολικής συνείδησης είναι η συνάντηση με το Θεό και τον άνθρωπο, η ένταξη στην κοινωνία, αλλά όχι η όποια ένταξη, «ένταξη» κι αυτή η λέξη των ημερών, ένταξη, συμμετοχή, βεβαίως, αλλά εμείς επόμενοι της αποστολικής παραδόσεως καλούμε πρώτον, στη συνάντηση μετά του Προσώπου του Θεού για να εκπορευθεί απ’ αυτή την συνάντηση η απλότητα, η ένταξη, ως ανάγκη πλέον αδήριτος, ως μετοχή της χαράς του κόσμου στη Χάρη. Αλήθεια διερωτούμαι τώρα: ο απλός λαός μας, εντάσσεται, εντάχθηκε μέσα από ένα σύστημα έστω συμμορφώσεως ή η αγιότητα, η απλότητα, η χάρη, το έλεος, η δικαιοσύνη κ.λ.π. αρετές της ταυτότητας του Ορθοδόξου Ρωμέϊκου Πολιτισμού είναι αυτή η συνεχής πορεία μέσα στους αιώνες της αποστολικής λειτουργίας των χαρισμάτων του, για τη συνάντηση και τον αφρουκασμό του πόνου της οικουμένης;

Αισθανόμεθα την ευθύνη αυτής της αποστολικής λειτουργίας των μυστηρίων του Θεού, έχομε πλέον κατανοήσει το αίτημα των καιρών για μια νέα ιεραποστολική πνοή, ουσίας και διακονίας της Εκκλησίας, με αφορμή το ωραίο και άγιο παράδειγμα της πορείας και διακονίας του Μεγάλου Αποστόλου Τιμοθέου.

Αν όχι, δεν υπάρχει καιρός, η απάρνηση και το νέο όραμα της συγχρόνου διακονίας μας κτυπούν απαιτητικά την πόρτα του Αποστολικού ταμείου, δηλ. της Αγίας Εκκλησίας, της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Οι θρίαμβοι και οι εξάρσεις είναι πανήγυρις δηλ. εορτή και όχι εκδήλωση, ένταξη, κοινωνικοποίηση, μόνον όταν γίνουμε εργάτες του αποστολικού αγρού, παιδιά της Εκκλησίας, είναι εορτή, μόνον όταν μάθεις να δίνεις «Μακάριον εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν». Αποστολική συνείδηση, Αποστολική Παράδοση. Αποστολική διαδοχή, σημαίνει αυτοπαραίτηση, Εκκλησία, χώρος συνάντησης, θεραπεία και απάντηση στο κτύπημα της θύρας.

Καλούμε λοιπόν στην επανεύρεση της υπνωτισμένης Εκκλησιαστικής και Αποστολικής συνειδήσεως αντί απολογητικής αποτελεσματικών μεθόδων, καλούμε στη σώζουσα χάρη της αγιάζουσας Αποστολικής Εκκλησίας, στην χάρη να έχεις πρόσωπο, ετερότητα, δικαίωμα, δυνατότητα να κλαις μετά των κλαιόντων και να χαίρεσαι μετά των χαιρόντων. Καταλαβαίνω ότι αυτή η διάκριση δηλ. μεταξύ μιας αόριστης ένταξης θρησκευτικών αναμνήσεων και μεταξύ μιας αμεσότητας ζωής αιωνίου, είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Δεν θα μπορέσει να ζήσει η νέα Ελλάδα για πολύ ακόμα με θρησκευτικά συναισθήματα ή απλή κουλτούρα όπως λέγεται σήμερα, θα ζήσει αν δώσει Εκκλησιαστικά βιώματα που δεν διαχέουν σε απλές ενέργειες ή σε επιφάνειες ακτιβισμού, θα ζήσει, αν ήρωές της ξαναγίνουν οι Απόστολοι δηλ. πρότυπά της, οι Απόστολοι, οι Ισαπόστολοι, όπως π. χ. ο Απόστολος Τιμόθεος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που έσωσε π. χ. τη γλώσσα του Γένους, είναι η μόνη γλώσσα που τελικώς ο λαός μας καταλαβαίνει.

Εσύ λαέ του Θεού ευλογημένε που ζητάς, ξέρεις να ζωντανεύεις, να φουντώνεις τη φωτιά την ώρα της ανάγκης, εσύ που με το ευλαβικό σου προσκύνημα, κάνεις τους Αγίους, άμεσους προστάτες σου, εσύ που δέχεσαι και σήμερα την αποστολική χάρη του Αγίου Ενδόξου Αποστόλου Τιμοθέου και του επαξίως φέροντος το ευλογημένο Όνομα, Αρχηθύτου Αρχιεπισκόπου Τιμοθέου, φορέως της χάριτος της Αποστολικής παραδόσεως της Νήσου Κρήτης που ευλογήθηκε από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο και το γνήσιο τέκνο του, Τίτο, τον πρώτο Επίσκοπο της Κρήτης.

Μέσα απ’ αυτή τη λεπτή και υπεύθυνη αίσθηση της αποστολικότητας Σας περιστοιχίζουμε, Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, κατά την εύσημη αυτή ημέρα των Σεπτών ονομαστηρίων Σας, ως το ορατό σημείο της αποστολικής χάριτος, μέσω του Αρχιερατικού Σας αξιώματος και παρακαλούμε να προσεύχεσθε για όλους εμάς τους εργάτες της Εκκλησίας, τον πιστό μας λαό, για να μάθουμε ότι ο καιρός δεν περιμένει. Προσευχηθείτε για να γίνουμε οι μικροί, οι αγιασμένοι απόστολοι των απελπισμένων καιρών, για να δώσουμε ανάπαυση στα πληγωμένα πρόσωπα, να μεταδώσουμε χάρη, ζωή αιώνιο, για να βγούμε από τις αόριστες εντάξεις που προαναφέραμε.

Δεν ζητάται σήμερα από τους ανθρώπους μια μικρή αγάπη, μικροπαρηγοριές στην εξάντληση, ζητάται όλη η αγάπη, η μεγαλοαγάπη, η εθελοθυσία, ως του χορού των Αποστόλων, που μας παραπέμπει χωρίς συγκατάβαση, στην μεγάλη οικογένεια, την Εκκλησία, που αγαπά ολοτελώς αδιακρίτως και εκφράζεται μέχρι και μέσα από το αίμα που χύθηκε από τους χιλιάδες Μάρτυρες και Ομολογητές της Αποστολικότητος.

Τότε η καρδιά μας θα μοιρασθεί σ’ όλη την Οικουμένη, μη έχοντες τίποτα, παρά το ζητούμενο την μεγάλη αγάπη, ως “μηδέν έχοντες, αλλά τα πάντα κατέχοντες” την αγάπη –Χριστόν, διά πρεσβειών του Αγίου Ενδόξου Αποστόλου Τιμοθέου.

Είησαν τα έτη της Σεβασμιότητός Σας, Πάτερ και Δέσποτα, πάμπολλα επ’ αγαθώ της Αποστολικής Εκκλησίας της Κρήτης και του πιστού μαρτυρικού λαού της.