Πασχαλινό Μήνυμα 2009

† Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Σ
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας
Ἐγκύκλιος Ἁγίου Πάσχα 2009

Ἀγαπητοί μου,

Καθώς ὁ ὁρίζοντας τῆς οἰκουμένης κάθε μέρα συσκοτίζεται ὅλο καί περισσότερο, διαφαίνεται ἡ ἀνάγκη ἀναζήτησης καί τῆς δικῆς μας εὐθύνης ὡς Χριστιανῶν.

Διερωτούμαστε καί ἀμφιβάλουμε σάν τούς μαθητές τοῦ Κυρίου μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του, ὅπου τά μάτια τους ἦταν κλειστά καί δέν μποροῦσαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Ἀναστημένο Χριστό. Μή ἔχοντες δέ ἐσωτερική πληροφόρηση, τό δικό μας ἀκοινώνητο στή σχέση μέ τό Χριστό, μᾶς κατέστησε χωρίς μετάβαση στήν Ἀνάστασή Του.

Αὐτό εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἔσω πνευματικῆς φτώχιας μας, τῆς τραγικῆς ἔκπτωσής μας ἀπό καθαρές διαθέσεις, ἐπαρκεῖς ἱκανότητες καί ἐπί πλέον ἔκπτωση ἀπό τήν προσβασιμότητα στό νέο περιβάλλον τῶν κοινωνιῶν, πού ὡς γνωστόν στήν εὐρωπαϊκή τους ἔκφραση δέν θέλουν καμιά ἀναφορά οὔτε σ᾿ αὐτό πού λέγεται χριστιανικός πολιτισμός. Μή σπεύσουμε ὅμως νά καταδικάσουμε, μά νά ψάξουμε ὅπως εἴπαμε τά δικά μας ἀτοπήματα καί λάθη.

Χάσαμε ἀκόμα καί τίς ἀπαρχές τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ πού ὁδήγησε κοινωνίες καί λαούς. Ἀπολέσαμε τήν λεπτότητά μας.

Ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» δέν ἐκφέρεται πλέον, πλήν ἐλαχίστων περιπτώσεων, μέ τήν χροιά τῶν φθόγγων τῆς χαρμόσυνης ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς τοῦ ἤχου πού ψάλλεται. Ἀντικαταστάθηκε, μαζί μέ τόσα ἄλλα, ἀπό κλωνοποιημένες ἐξωστρεφεῖς μελωδίες καί πράγματα μή δυνάμενα νά φανερώσουν τά τῆς Ἐκκλησίας, τή δική μας ἰδιαίτερη παρουσία στό μωσαϊκό τῶν πολιτισμῶν.

Τό «Χριστός Ἀνέστη» ὑποχωρεῖ ὡς χαιρετισμός κατά τήν πασχάλιο περίοδο. Ἡ ἐπιστροφή στήν ὀρθόδοξη παράσταση τῆς εἰς Ἄδου καθόδου τοῦ Χριστοῦ, ἐμποδίζεται εἰσέτι ἀπό τό φρόνημα τῆς κοσμικῆς ἀναπαραστατικῆς ζωγραφικῆς τοῦ ξενόφερτου μπαρόκ. Ἡ ποικιλία τῶν ἠχοχρωμάτων, τῶν λιτῶν γραμμῶν τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου παραδόσεως εἶναι δίψα τῶν ὁλίγων. Μήπως τελικά ἡ Ἐκκλησία στόν παρόντα αἰῶνα θά δοξασθεῖ ἀπό τό μικρό ποίμνιο πού λέγει τό Εὐαγγέλιο; Προτιμότερο νά μείνουμε στήν ἀλήθεια παρά στήν προσωρινή ἀποδοχή. Ὄχι βέβαια μέ ἀνατολικό πείσμα, μά ἀπό χρέος κινούμενοι γιά τούς ἐπερχόμενους.

Kατά τήν Ἀνάσταση ἄς θέσουμε σέ ἄμεση λειτουργία, στήν Θ. Λειτουργία, τό πρῶτο στάδιο γιά τήν ἀπαιτούμενη αὐτοκριτική καί ταπείνωσή μας: Νά συγχωρήσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. «Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει». Ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ψάλλουμε αὐτές τίς ἡμέρες, ἀνέτειλε τό συγνώμην. Νά σπάσουμε τούς δεσμούς τῆς κακίας. Μόνο μετά ἀπ᾿ αὐτό μποροῦμε νά ψάξουμε κάθε ἄλλο πνευματικό ἀγαθό. Ἀκόμα δέ μήν ἐμποδίζουμε μέ τόν ἐγωκετρικό χριστιανισμό μας νά συναντήσουν τόν Ἀναστάντα λαοί, ἔθνη, κοινότητες καί ἄνθρωποι.

Οἱ κοινωνίες καί μάλιστα ἡ Εὐρωπαϊκή, ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἔχουν ἀνάγκη νά βροῦν φῶς, διαφάνεια. Ἀκούγεται, ἀλλά πράττεται; Ἡ Ὀρθόδοξη πάντως κοινότητα ἀπαντᾶ ὅτι κάθε Κυριακή δέν ἔχει κοσμική ἀργία, ἔχει κατάπαυση ἀναφορᾶς στή φωτοφόρο Ἀνάσταση. Κάθε Κυριακή γιά μᾶς δέν εἶναι μόνον ἕνας ἐκκλησιασμός ἐθίμων ἄδειας παραδοσιακῆς νοσταλγίας, ἀλλά ζωντανή μετοχή στό Ἀναστημένο φωτεινό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς ἀμετακίνητος Ἄγγελος φωτός ἐπί τοῦ Τάφου τοῦ Κυρίου δείχνει γιά μᾶς τήν αὐτομεμψία καί γιά τό Εὐρωπαϊκό σπίτι τή στέρηση τῶν ἀδυνάτων καί τήν δυστυχία τῶν ἐνδεῶν.

Ἔνας λοιπόν Ἅγιος τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἔλεγε ἀντί καθημερινοῦ χαιρετισμοῦ: «Χριστός Ἀνέστη χαρά μου». Χωρίς μετοχή δέν ὑπάρχει χαρά παρά μόνο κόλαση. Νά βγοῦμε ἀπό τόν ἐγκλωβισμό τοῦ ἐγώ καί νά συγχωρήσουμε. Νά βγοῦμε στό ξέφωτο τῆς χαρᾶς τῆς Χριστοζωῆς γιά νά μπορέσουμε νά σταθοῦμε σωστά μέσα μας καί γύρω μας. Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί καί τέκνα.-

Εὐχέτης πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακάριος