….μνήμης χάριν!

….μνήμης χάριν!  Εμμανουήλ Δασκαλάκη, ιερέως 1913-2002

«Ητον έως πενηνταπέντε ετών ο ιερεύς, μεσαιπόλιος, υψηλός, ακμαίος και με αγαθωτάτην φυσιογνωμίαν. Πρόθυμος και ευλαβής, να τρέχει εις όλας τας λειτουργίας και να υπηρετεί δωρεάν, ναούς κι εξωκλήσια».

Αρκετά προφητικός και επίκαιρος θα έλεγα στα κείμενά του, ο Σκιαθίτης Άγιος των γραμμάτων της νεοελληνικής λογοτεχνίας μας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μας φέρνει εικόνες στο μυαλό από το διήγημά του «στο Χριστό στο Κάστρο». Εικόνες γνώριμες και λόγια που αντανακλούν σε μία σύγχρονη όσια προσωπικότητα, που όλοι μας ζήσαμε και γνωρίσαμε, τον παπα-Δασκαλάκη. Αυτό το χαρισματικό ιερέα, που πλήρης ημερών μας αποχαιρέτησε, πριν μερικές ημέρες.

Μας άφησε, κι εμάς κι αυτό το μάταιο κόσμο, για να’ ανεβεί πιο ψηλά απ΄ όπου θα συνεχίσει να προσεύχεται για όλους μας και ειδικά τους ενορίτες του, που τόσο αγάπησε και τον αγαπήσανε.

Αλησμόνητές ήταν οι λειτουργίες του στα παρεκκλήσια και τα εξωκλήσια της ενορίας του, όπως του Αγίου Πνεύματος, του Αγίου Δημητρίου, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Κωνσταντίνου, του Αγίου Ιωάννου Πρόδρομου, και Γενεσίου της Θεοτόκου στο Αστρίτσι, πάνω από τα  Καπαριανά, όπου συνοδευόμενος από τον ψάλτη του τον κυρ Παρθένιο, τους νεωκόρους του κυρ Ελισαίο κι αργότερα τον κύριο Νίκο Ταγαράκη, τον κωδωνοκρούστη το Γιώργη Σημαντηράκη, από μικρά παιδάκια «παπαδάκια» και πάντα από το ευσεβές εκκλησίασμά του κάθε ηλικίας, τελούσε λειτουργίες και πανηγύρια, έτσι όπως μας τα περιγράφει, ο μεγάλος μας διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο παπα-Μανώλης γεννήθηκε στο Πετροκεφάλι Καινουργίου. Πατέρας του ήταν ο Ευτύχης Δασκαλάκης του Ιωάννη και μητέρα του η Ελένη Πετράκη του Γεωργίου.

Από πολύ μικρός «σήκωσε τη ζωή στα χέρια του», αφού σαν πρωτότοκος γιός ανέλαβε την προστασία των αδελφών του Ιωάννη, Δημητρίου και Αδάμ, έχοντας βέβαια και κάποια βοήθεια, από τον παππού του, Γιώργο Πετράκη.

Χρόνια σκληρά η ζωή γεμάτη δυσκολίες και οι καθημερινές δοκιμασίες δεν τον λυγίζουν.

Αφού τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο Πετροκεφάλι και το Γυμνάσιο της Πόμπιας και αφού εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις με την συμμετοχή του στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, επιστρέφει στη γενέτειρά του.

Μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο φοιτά στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και στις 4 Νοεμβρίου 1951, χειροτονείται Διάκονος και ιερέας από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, Ευγένειο Ψαλιδάκη. Τοποθετείται στον Άγιο Γεώργιο Μοιρών, ενορία που την υπηρέτησε πάνω από σαράντα χρόνια με μεγάλη και υποδειγματική αφοσίωση.  Πανάξια συμπαραστάτης και βοηθός του στο μεγάλο του αυτό έργο, υπήρξε η πρεσβυτέρα του Μαρία!!

Πνευματικός του πατέρα ήταν ο αείμνηστος λόγιος αρχιμανδρίτης, μοναχός της Ι. Μ. Οδηγητρίας και επί πολλά χρόνια διακονήσας στην ιερά Μονή Καλυβιανής, π. Ευμένιος Συγγελάκης. Στη πορεία της διακονίας του ο Άγιος Γεώργιος Μοιρών και ο παπά Μανώλης, ταυτίστηκαν, έγιναν ένα. Η Μοιριανή κοινωνία ποτέ δεν τους ξεχώρισε, τους αγάπησε και τους λάτρεψε. Μια μορφή γαλήνια, πάντα ολιγόλογος και σοβαρός. Όλοι γι’ αυτόν ήταν το ίδιο. Οι μικροί, οι μεγάλοι, οι μεσήλικες και οι γερόντοι.  Πολλές φορές στάθηκε και πέραν των εκκλησιαστικών του καθηκόντων, πάντα όμως κοντά στον Άνθρωπο, στο φτωχό, στον αδύνατο και ασθενή, δίπλα στον άπορο φοιτητή ή σπουδαστή, προσφέροντας του κάτι από το υστέρημα και κάνοντας πράξη το γνωστό «μη ειδέτω η δεξιά σου, τι ποιεί η αριστερά σου».

Αυτός ήταν ο παπα-Μανώλης. Μία πραγματικά γόνιμη πνευματική παρουσία, που δεν είναι δυνατό να σκιαγραφηθεί σε λίγες γραμμές, καταγράφηκε όμως στις ψυχές των Μοιριανών που δε θα την ξεχάσουν.

Την εργατικότητα του και την θαυμαστή μεγαλοψυχία του, ανταπόδωσαν πολλές φορές οι ενορίτες του και την ώρα του τελευταίου αποχαιρετισμού, τον διαβεβαίωσαν, ότι θα μείνει στις καρδιές τους.

Ο ίδιος ήξερε, ότι η ιεροσύνη δεν ήταν μια απλή τελετουργία, αλλά μια ολόκληρη ποιμαντική επιστήμη, που είχε σαν προϋπόθεση την πνευματική γνώση.

Είχε, επίσης, μακρά συνεργασία με τον αείμνηστο αγιογράφο Δημήτρη Σαριδάκη, αποβλέποντας τόσο οι νέοι, όσο και οι παλιοί ναοί, κυρίως της ενορίας του, να κοσμούνται με εικόνες Βυζαντινής τεχνοτροπίας της Κρητικής Σχολής.

Έτρεφε μεγάλο σεβασμό στην Ιερά Μονή Οδηγητρίας και στα προσκυνήματά της.

Συχνές ήταν οι επισκέψεις του, όπως ιδιαίτερα ευβλαβούνταν τους Αγίους Ευτύχιο, Ευτυχιανό και Κασιανή και κάθε χρόνο, εφόσον του επέτρεπαν οι δυνάμεις του, διοργάνωνε προσκυνηματική εκδρομή για τους ενορίτες του στις 17 Αυγούστου, ημέρα της μνήμης τους, στο σπηλαιώδη ναό με τους τάφους. Θα θυμούνται οι πιο παλιοί αυτή την εκδρομή με το λεωφορείο του Σιβιανού Γεωργίου Ρουτζέρη. Μεγάλη και συνεχής η προσφορά του πατέρα Εμμανουήλ Δασκαλάκη.

Με σεβασμό και απέραντη αγάπη στη μνήμη του, οι λίγες μου αυτές γραμμές για τη ζωή και το έργο του, ας είναι ένα μικρό μνημόσυνο, στο σεβάσμιο, στον ακούραστο και αξέχαστο γέροντα!!

Tου Δημήτρη Σάββα.