Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, κατά τήν ἐπίδοση τῆς Ἀνωτάτης Τιμητικῆς Διακρίσεως τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης καί Εὐεργετηρίου Γράμματος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας, στόν κ. Χαράλαμπο Στρατιδάκη, Ἰατρό, στόν Ἱ. Μητροπολιτικό Ναό Ἁγ. Γεωργίου Μοιρῶν, Κυριακή 10 – 10 – 2021.
Ἀγαπητοί μου,
τό 2020, εἰσηγηθήκαμε στήν Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης νά τιμήσει τόν κ. Χαράλαμπο Στρατιδάκη, Ἰατρό, γιά τήν προσφορά του πρός τήν Ἐκκλησία, τήν κοινωνία καί γιά τήν ἰατρική προσφορά του πρός ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς μας.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος, στίς 6 Ἰουλίου 2020, ἀποφάσισε ὁμόφωνα νά ἀπονείμει τήν Ἀνωτάτη Τιμητική Διάκριση τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, μετά Παπύρου καί ἐπιστηθίου Σταυροῦ, στόν Ἰατρό, κ. Χαράλαμπο Στρατιδάκη. Μαζί μ᾽ αὐτό θελήσαμε νά ἀπονείμουμε στόν ἀγαπητό μας Γιατρό καί Εὐεργετήριο Γράμμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μας.
Ἡ ἀπονομή τῶν ἐν λόγῳ Διακρίσεων, δέν κατέστη δυνατή ἕνεκα τῆς πανδημίας ἀπό τόν κορωνοϊό. Τώρα πού οἱ συνθῆκες εἶναι κάπως καλύτερες, προβαίνουμε μετά χαρᾶς στήν ἐνέργεια αὐτή.
Φίλτατέ μας Γιατρέ,
ἐγχειρίζουμε πρός ἐσᾶς τίς προαναφερθείσες διακρίσεις, ὄχι γιατί ἐσεῖς τό προκαλέσατε, ἀλλά ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία θέλησε νά σᾶς τιμήσει. Ἄλλωστε, ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς προτρέπει σχετικῶς, μέ μιά γνωστή φράση: «…Νά τιμᾶς τόν γιατρό, ὅπως τοῦ ἁρμόζει, ἔχων ἄλλωστε ὑπ᾽ ὄψη σου τίς ὑπηρεσίες του στίς ἀνάγκες σου, διότι ὁ Κύριος τόν ἔφθιαξε…»[1].
Οἱ Διακρίσεις αὐτές δίδονται πρός ἐσᾶς σέ ἀναγνώριση τοῦ ἤθους σας, τῆς εὔφημης προσφορᾶς σας ὑπέρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ, τῆς ἀξιοσημείωτης προσφορᾶς σας ὑπέρ τῆς κοινωνίας καί τῆς τεράστιας παροχῆς ὑπηρεσιῶν ἀπό ἐσᾶς ὑπέρ τοῦ ὕψιστου ἀγαθοῦ τῆς ὑγείας.
Οἱ ἰατρικές δραστηριότητές σας, ἐπί τόσα ἔτη, οἱ πρωτοβουλίες σας γιά τή δημιουργία δημοσίων δομῶν ὑγείας στόν τόπο μας, οἱ ὁποῖες ἀνακούφισαν καί ἀνακουφίζουν πάρα πολλούς ἀνθρώπους, ἐκτός τῶν ἄλλων, γίνονται ἕνα φωτεινό παράδειγμα πρός νεωτέρους, μάλιστα σέ καιρούς ἀμοραλισμοῦ καί ἰδιοτέλειας.
Ἴσως, Γιατρέ μας, δέν εἶναι πολύ γνωστό ὅτι σᾶς δόθηκαν ἐνδιαφέρουσες εὐκαιρίες, ἕνεκα τῶν λαμπρῶν σπουδῶν σας, κοντά σέ σπουδαίους Καθηγητές, ὅπως π.χ. στόν κ. Δαΐκο, στήν κ. Γιαμαρέλου καί σέ ἄλλους -γίνατε Διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν – νά καταλάβετε ἀκαδημαϊκούς θώκους ἤ νά παραμείνετε σέ θέσεις μεγάλων ἰατρικῶν μονάδων τῆς Ἀθήνας. Ἐσεῖς, ὅμως, ἀπό ἀγάπη πρός τήν οἰκογένειά σας καί πρός τήν ἰδιαιτέρα πατρίδα σας, προτιμήσατε νά μείνετε στήν περιοχή μας, ἀφοσιωμένος στό ἔργο τῆς περίθαλψης τῶν ἀνθρώπων τῆς ὑπαίθρου.
Πασχίσατε, μέ αὐταπάρνηση, γιά τή δημιουργία τοῦ Ι.Κ.Α., τοῦ Κέντρου Ὑγείας Μοιρῶν. Βοηθήσατε καί σέ ἄλλα συναφῆ ἔργα μέ ἀκατάπαυστη μέριμνα καί μέ παρρησία ἐνώπιον ἁρμοδίων τῶν κρατικῶν φορέων τῆς ὑγείας. Προασπισθήκατε μέ αὐτοθυσία τό πολύτιμο ἀγαθό τῆς ὑγείας γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐνδοχώρας μας.
Οἱ δυσχέρειες καί τά ἐμπόδια πού συναντήσατε ἦταν πάρα πολλά. Ὅμως δέν πτοηθήκατε. Μείνατε ἀκλόνητος στήν ἀποστολή σας. Συνεχίσατε ἀταλάντευτα τό ἔργο σας, ἄν καί πολλάκις οἱ δυσκολίες μετατρέπονταν σέ ποικίλες πικρίες καί θλίψεις, μέ πολυάρυθμες στεναχώριες καί σέ μερικές περιπτώσεις, κατά τό διάβα τῆς πορείας σας, τῶν σκληρῶν ἀγώνων σας, εἴδατε ἐνεργούμενη τήν ἀχαριστία καί τήν μικρότητα.
Ἡ ἀνυστερόβουλη προσφορά σας, Γιατρέ μας, ὅπως κάθε προσφορά ἡ ὁποία ἔχει μέσα της τή φλόγα τῆς δημιουργίας, ὡς γνωστόν, πάντα μά πάντα, δοκιμάζεται. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνατομία τοῦ καλοῦ, ἀφοῦ στέκεται ἐμπόδιο γιά τή διαιώνιση τοῦ κακοῦ.
Ἐδῶ, στίς Μοῖρες, στό ἰατρεῖο σας, σέ ἀγροτικά ἰατρεῖα τῆς περιοχῆς μας, στό Βενιζέλειο Νοσοκομεῖο καί στό τότε Ι.Κ.Α. Μοιρῶν, μέ τίς πολλές γνώσεις σας, μέ τίς θαυμάσιες ἐπιστημονικές σας ὑπηρεσίες καί μέ τό πρᾶο καί εὐγενές τοῦ χαρακτῆρα σας, βοηθήσατε πλείστους ὅσους συνανθρώπους μας, τότε πού στή περιοχή μας δέν ὑπῆρχαν τά μέσα ἐκεῖνα γιά νά παρασχεθοῦν ἄνετα οἱ ἰατρικές πράξεις.
Γιατρέψατε καί σώσατε ἀνθρώπους στό ἰατρεῖο σας. Περιοδεύσατε ἀσταμάτητα σέ σπίτια ἀσθενῶν καί νά, μᾶς ἔρχεται στόν νοῦ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τόν ἱπποκράτειο ὄρκο τοῦ Ἰατροῦ, πού λέει: «…Ἐς οἰκίας δὲ ὁκόσας ἄν ἐσίω, ἐσελεύσομαι ἐπ᾽ ὠφελείῃ καμνόντων…»[2], δηλαδή: «…Σέ ὅποια σπίτια θά μπαίνω, θά εἰσέρχομαι γιά τήν ὠφέλεια τῶν ἀρρώστων…». Τό ἴδιο κάνετε μέχρι σήμερα.
Ὅλα δέ αὐτά ἔγιναν καί γίνονται μέσα ἀπό τή βαθειά πίστη σας πρός τόν Θεό, ζημωμένη μέ τίς παραδόσεις τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας σας καί τοῦ τόπου μας καί μέ τίς χριστιανικές παραινέσεις τῶν διδασκάλων σας.
Θά λέγαμε ὅτι αὐτές εἶναι οἱ δυό ὄψεις τῆς ζωῆς σας. Ἀπό τή μιά ὄψη, ὁ ὄρκος τοῦ Ἱπποκράτη καί ἀπό τήν ἄλλη ὄψη, ὁ Χριστός καί ἀπό τόν Χριστό ὁ Σταυρός Του. Ἀπό τή μιά πλευρά, ὁ εὐαίσθητος λειτουργός τῆς ὑγείας καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὁ χριστιανός ἐπιστήμονας.
Αὐτές τίς δυό πλευρές τίς βρίσκουμε νά ἐναγκαλίζονται πολύ στενά στή ζωή καί στό ἔργο τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἦταν Γιατροί. Στήν Πατρολογία καί στήν Ἁγιολογία ὑπάρχουν πολλές ἰατρικές ἀναφορές, ὅπου σέ βυζαντινά χειρόγραφα, ὅπως π.χ. σέ ἕνα τοῦ 12ουαἰῶνα[3], ἀλλά καί σέ ἄλλα, ὑπάρχει, τό κείμενο τοῦ ἰατρικοῦ ὄρκου τοῦ Ἱπποκράτη, γραμμένο σέ σχῆμα σταυροῦ.
Τονίζουμε τίς ἐν λόγῳ δυό ὄψεις, πίστης καί ἐπιστήμης, σέ σχέση μέ τίς δύο ἄλλες ὄψεις τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἤτοι τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, διότι σέ πολλές περιόδους τῆς ἱστορίας, θεοποιημένες κοσμοθεωρίες ὑπερασπίστηκαν τόν διαχωρισμό ψυχῆς καί σώματος. Δίπλα τους, ἄλλες συνοδοιπόρες θεωρίες ὑπερασπίστηκαν τήν ἀνυπαρξία τῆς ψυχῆς ἤ τήν ὑποτίμηση τοῦ σώματος ὡς ὑποδεέστερου τῆς ψυχῆς, παραβλέπουσες τήν ὁλότητα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἔτσι ὅπως ἡ χριστιανική ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία λέει, δηλαδή γιά τή συμφυΐα ψυχῆς καί σώματος.
Τί βλέπουμε τά τελευταῖα χρόνια; Οἱ σύγχρονες ἐπιστημονικές κατακτήσεις, ἦλθαν νά ἐπιβεβαιώσουν τή συμφυΐα ψυχῆς καί σώματος, ἀνατρέποντας τίς πιό πάνω θεωρίες, ἀποδεχόμενες πλέον τήν ἀλληλεπίδραση ψυχῆς καί σώματος καί τόν στενό σύνδεσμο αὐτῶν τῶν δύο στοιχείων, δηλαδή, βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα τήν ἐπιστροφή στή χριστιανική ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία.
Ἕνας ἀπό τούς Ἁγίους Γιατρούς τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀναφέρει: «…ἡ ἰατρική τέχνη ἔχει ἐπιτραπῆ ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος ρυθμίζει ὁλόκληρη τή ζωή μας, ὥστε νά εἶναι τύπος τῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς, ὑποδεικνύουσα τήν ἀπόθεση τῶν περιττῶν καί τήν προσθήκη ὅσων λείπουν…»[4].
Λέει, ὁ Γιατρός, Μέγας Βασίλειος, σέ σχέση μέ τήν ἰατρική τέχνη ὅτι εἶναι «…εἰς τύπον τῆς κατά ψυχήν θεραπείαν…»[5], ὅτι ὁ Θεός ρυθμίζει ὁλόκληρη τή ζωή μας, παρακάτω δέ ἀναφέρει γιά τήν ἀπόθεση τῶν περιττῶν καί γιά τήν προσθήκη ἐκείνων πού λείπουν. Αὐτό κι᾽ ἄν δέν εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη, ἰδιαίτερα τὶς τελευταῖες δεκαετίες, πού ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος βιώνει μιά ἔντονη ψυχική κόπωση, σωματικά δέ ζεῖ μιά ἀφύσικη καὶ ἀνθυγιεινὴ ζωή.
Οἱ λεγόμενες ὅμως ἀνεπτυγμένες κοινωνίες νομίζουν πώς ἡ ἀπόθεση τοῦ περισσοῦ καί ἡ πρόσθεση αὐτῶν πού λείπουν βρίσκεται μόνο στή βελτίωση οἰκονομικῶν δεικτῶν, μή ὑπολογίζουσες τήν πνευματική νέκρωση ἑκατοντάδων ἑκατομμύριων ἀνθρώπων, χωρίς σχέση μέ τόν ποιητή τῆς συμφυΐας, ψυχῆς καί σώματος, τόν Τρισυπόστατο Θεό.
Ἔτσι, μιά σύγχρονη θεομαχία, μετά τό τέλος τῶν θριάμβων τοῦ ἀξιώματος περί ἀφθαρσίας τῆς ὕλης καί τῶν παραγώγων της, πού κι᾽ αὐτό ξεπεράστηκε ἀπό τήν ἴδια τήν ἐπιστήμη, κατασκεύασε νέα ἀξιώματα μέ κυρίαρχο ἐκεῖνο τῆς λατρείας τοῦ ἐγώ, τό μεγαλύτερο εἴδωλο τῆς ἐποχῆς μας.
Ἐμεῖς, ὡς χριστιανοί, ἐμπρός στή γενική ἀρρώστια τῶν περισσοτέρων πραγμάτων τῆς ἐποχῆς μας, γεννήματα τῆς ὑπέρμετρης ἀνθρώπινης ἀλαζονείας, ἄς δεηθοῦμε τοῦ Κυρίου, πού, κατά τήν Ἁγία Γραφή: «…αὐτὸς τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν…»[6]νά ἔχουμε ταπείνωση καί θυσία γιά κάθε τί πού ἐπιτελοῦμε.
Ἀγαπητέ μας Γιατρέ καί Ἀντιπρόεδρε τοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, εὐχόμεθα ὁλόψυχα νά ἔχετε πάντοτε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή καί τό ἔργο σας, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ προστάτη σας Ἁγίου Νεκταρίου καί νά χαίρεσθε τήν ἀγαπητή οἰκογένειά σας. Σᾶς εὐχαριστοῦμε πάρα πολύ γιά ὅλα ὅσα κάνατε καί κάνετε καί σᾶς συγχαίρουμε θερμά γιά τίς Διακρίσεις πού λάβατε σήμερα ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία.
[1].…Τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος…, Σοφ. Σειρ. 38, 1.
[2]. Hippocrates (1868). Jones, W. H. S., επιμ. Hippocrates Collected Works. I. Cambridge Harvard University Press. σ. 130–131.
[4]. …ἡ ἰατρική τέχνη εἰς τύπον τῆς κατά ψυχήν θεραπείας τήν ἀπόθεσιν τοῦ περισσοῦ, καί τήν τοῦ λείποντος πρόσθεσιν ὑποτιθεμένη ὑπό τοῦ πᾶσαν ἡμῖν τήν ζωήν οἰκονομοῦντος Θεοῦ συγκεχώρηται…,Ὅροι κατά πλάτος55, PG31, 1044C.
Ευχαριστίες του κ. Χαραλάμπους Στρατιδάκη, Ιατρού, κατά την απονομή σ΄ αυτόν της Ανωτάτης Τιμητικής Διακρίσεως της Εκκλησίας Κρήτης και Ευεργετηρίου Γράμματος της Ι. Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας, στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Γεωργίου Μοιρών, στις 10 – 10- 2021.
Θέλω να εκφράσω τις πολλές ευχαριστίες μου προς τους Σεβασμιότατους Αρχιερείς της Εκκλησίας Κρήτης που ομόφωνα στην Ιερά Σύνοδό τους, ψήφισαν για να μου δοθεί Συνοδικός Τίτλος και προς την Ιερά Μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας – Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κύριο Μακάριο, όπου λαμβάνω το Ευεργετήριο Γράμμα της Μητροπόλεως.
Σεβασμιότατε Μητροπολίτη κύριε Μακάριε, κύριοι Δήμαρχοι, κύριοι Αντιδήμαρχοι, κύριοι Πρόεδροι των Τοπικών Κοινοτήτων, κύριε Πρόεδρε του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου, κύριοι Εκπρόσωποι των διαφόρων Αρχών, Κυρίες και Κύριοι, συγγνώμη που δεν γίνομαι πιο αναλυτικός στις προσφωνήσεις μου, το κάνω για να μην κουράσω.
Με αφορμή την εκδήλωση αυτή στρέφω με σεβασμό τη σκέψη μου στους γονείς μου, στην οικογένεια μου, σε κάθε άνθρωπο που με βοήθησε να σπουδάσω και να σταδιοδρομήσω και όλως εξαιρέτως στον σεβαστό μου Καθηγητή, κύριο Γεώργιο Κ. Δαϊκο, ετών 105, με άριστη μνήμη και μικρά κινητικά προβλήματα, όπου μου δίδαξε πίστη στον Θεό και ιατρικές γνώσεις που μου διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου ως Επαγγελματία Υγείας.
Επίσης, ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους Ιατρούς, συνεργάτες, φίλους και συνοδοιπόρους στη ζωή μου και μάλιστα τους Ιατρούς, κεκοιμημένους και ζώντες, όλους τους μνημονεύω με σεβασμό στο πρόσωπο του παρισταμένου Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου, κυρίου Χάρη Βαβουρανάκη. Δι’ αυτού χαιρετίζω όλη την Τοπική Ιατρική Κοινότητα, τους ανθρώπους που εργάζονται νυχθημερόν στα Κέντρα Υγείας και τα Νοσοκομεία του τόπου μας, με τους οποίους είχα και έχω άριστη συνεργασία.
Ζητώ συγγνώμη που δεν αναφέρομαι σε άλλα ονόματα για λόγους συντομίας, αλλά όλους σας έχω μέσα στην καρδιά μου και στη σκέψη μου, εξάλλου οι τιμές της Εκκλησίας που μου δίνονται δεν είναι μόνο για εμένα, αλλά αντανακλούν προς όλη την Τοπική Ιατρική οικογένεια και την ευρύτερη.
Μετά από αυτά και μόνο για την ιστορία θα ήθελα επιγραμματικά να αναφέρω πως ήταν η κατάσταση τοπικά, όταν ήρθα για να ασκήσω τα ιατρικά μου καθήκοντα και να βοηθήσω τον σεβαστό μου πατέρα, έχοντας πάθει ένα βαρύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 58 ετών και ήταν κλινήρης με πλήρη αδυναμία στην έκφραση του λόγου και της κίνησης. Έτος 1985, μετά την ολοκλήρωση της ειδικότητάς μου και της Διδακτορικής μου Διατριβής στην Α’ Προπαιδευτική Παθολογική Πανεπιστημιακή Κλινική στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών.
Όταν ήρθα, οι προ εμού γνωστοί σε όλους μακαριστοί Ιατροί, με κόπους και θυσίες και με τα μέσα της εποχής εκείνης προσπάθησαν και βοήθησαν πολλούς συντοπίτες μας. Σε συνέχεια αυτών, προστέθηκα και εγώ τρέχοντας νυχθημερόν για να θεραπεύσω και να βοηθήσω ανθρώπους, με διάφορες ασθένειες, ανεξάρτητα ηλικίας, σε μία εποχή που ο Γιατρός ήταν υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει όλες τις ειδικότητες της Ιατρικής και μάλιστα σε ανθρώπους του καθημερινού αγροτικού μόχθου και διαφόρων ειδών βιοπάλης.
Δεν ξεχνώ τα χρόνια εκείνα, τη μορφή των δυσκολιών παλαιοτέρων εποχών, με τα λιγοστά ιατρικά μέσα και τη δυσκολία στη μεταφορά σοβαρών περιστατικών στα Νοσοκομεία λόγω ελλείψεως ασθενοφόρου. Στην πρώτη φάση κλίθηκα να βοηθήσω στη λειτουργία του απλού Ιατρείου του ΙΚΑ που υπήρχε, ως ο μοναδικός Ιατρός, με δύο άτομα Νοσηλευτικό Προσωπικό.
Εξυπηρετούσα όλους τους ασθενείς ανεξάρτητα ειδικότητας. Στην συνέχεια έγινε το Κέντρο Υγείας στον προϋπάρχοντα Υγειονομικό Σταθμό, όπου είχε δύο αγροτικούς Ιατρούς, άνευ ειδικότητος και προϋπηρεσίας. Για να λειτουργήσει το Κέντρο Υγείας χρειαζόταν Ιατροί με ειδικότητα, όμως δεν υπήρχαν Ιατροί και δεν υπήρχε ενδιαφέρον να έρθουν από τα αστικά κέντρα.
Σε αυτή τη φάση και προκειμένου να λειτουργήσει το Κέντρο Υγείας, που τόσο πολύ ανάγκη υπήρχε, εκκλήθην να συμβάλλω στη λειτουργία του με τη μεταφορά μου εκεί μαζί με το Νοσηλευτικό Προσωπικό του ΙΚΑ, ως Ειδικός Παθολόγος, έχοντας παράλληλα τον τίτλο του Διδάκτορος από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αποδέχτηκα την πρόσκληση και έτσι έγινε η συστέγαση των δύο υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να υπάρχει στήριξη των δύο αγροτικών Ιατρών του Κέντρου Υγείας από εμένα στις δύσκολες περιπτώσεις όπου καλούμουν να βοηθήσω όλο το 24/ωρο ανιδιοτελώς.
Μετά ξεκίνησε από την Πολιτεία η ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής και άρχισε η προσέλευση των γενικών Ιατρών στις κενές θέσεις που υπήρχαν στο Κέντρο Υγείας, με τα γνωστά πλέον πολύ καλά αποτελέσματα από τους συναδέλφους και να υπάρχει σήμερα μία άριστη αντιμετώπιση των περιστατικών από ειδικευμένους Ιατρούς, με παράλληλη συνδρομή του ΕΚΑΒ, στην ασφαλή μεταφορά των βαρέων περιστατικών στα Νοσοκομεία. Παράλληλα, η προσέλευση Ιατρών, διαφόρων ειδικοτήτων, στον ιδιωτικό τομέα έδωσε υψηλό επίπεδο ιατρικής αντιμετώπισης των περιστατικών.
Με την πλήρωση του Κέντρου Υγείας από ειδικούς γενικούς Γιατρούς, το ΙΚΑ μεταφέρθηκε σε χωριστό ενοικιαζόμενο χώρο, όπου λειτούργησε με επιτυχία με συμβάσεις με ιδιώτες Ιατρούς, διαφόρων ειδικοτήτων, φέροντας εγώ την ευθύνη της λειτουργίας του παραρτήματος ΙΚΑ Μοιρών, μέχρι το 2010, όπου συνταξιοδοτήθηκα από το ΙΚΑ και συνεχίζω εργαζόμενος μέχρι σήμερα μόνο ως ιδιώτης ιατρός.
Παράλληλα, διετέλεσα Πρόεδρος στο ΠΙΚΠΑ Πόμπιας, όπου εξυπηρετούνται άτομα με ειδικές ανάγκες, για 3 χρόνια, χωρίς να λαμβάνω τον μισθό μου δωρίζοντάς τον στο Ίδρυμα για κάλυψη ειδικών αναγκών.
Συμπληρωματικά, πρόσφερα μαθήματα στους εθελοντές – μαθητές της πρώτης τάξεως του νεοσύστατου Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στις Μοίρες με εξαίρετους μαθητές, οι οποίοι στελέχωσαν με επιτυχία την περαιτέρω ορθή λειτουργία του τμήματος των Ερυθροσταυριτών, με την τεράστια βοήθεια που δίνουν όπου και να χρειαστεί.
Με πολλή χαρά βλέπω σήμερα, τοπικά, τις διάφορες ιατρικές ειδικότητες συναδέλφων οι οποίοι κάθε μέρα ανεβάζουν το ιατρικό επίπεδο και πραγματικά συγχαίρω μαζί τους από τα παλιά εκείνα χρόνια μέχρι τα σημερινά.
Σημασία έχει η ιατρική πρόοδος του τόπου που και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους αφιερωθήκαμε. Τους ευχαριστώ όλους και εύχομαι πάντα να συνεχίσει να υπάρχει η συναδελφική αλληλεγγύη για το καλό των ασθενών την ευημερία της περιοχής, με την τόσο πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό της.
Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας. Όσα είπα είναι πολύ γενικά, αλλά περιεκτικά. Λάθη και παραλήψεις δεν θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν, σημασία έχει όμως να συνεχίζει κανείς τον αγώνα του, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού και την καλή συνεργασία με τον κάθε διπλανό του.
Σας εύχομαι να είστε όλοι υγιείς και να πορεύεστε με ελπίδα στους αγώνες της ζωής. Σας είμαι ευγνώμων για τον σεβασμό και την αγάπη που μου δίνετε.