Απόσπασμα ἀπό ἐγκώμιο στους Αγ. Δέκα, του Γερασίμου Παλλάδα, Πατριάρχου Αλεξανδρείας.

«…Ἐπέρασαν ἡμέραι πολλαί, Εἶδεν καί ὁ τύραννος πῶς δέν κατορθώνει τίποτες εἰς τό ἀσεβές αὐτοῦ θέλημα…Τότε ἐπρόσταξε νά τούς πηγαίνουσιν εἰς τόν τόπον τῆς καταδίκης, νά κόψουν τάς κεφαλάς των, καί κατά τήν προσταγήν τοῦ κρατοῦντος ἔλαβον αὐτούς καί τούς ἐσύρναν, διότι δέν ἐδίνουνταν νά σταθοῦν εἰς τά ποδάρια. Ἐκεῖ ἦταν τό πλέα ἐξαίσιον ὁποῦ ὡσάν ἐκεῖνοι ὁποῦ νά εὕρουν θησαυρόν τινα ἔριν κάμνουσι ποῖος νά προαρπάσῃ τήν πλουσιωτέραν καί περισσοτέραν μοῖραν, τοιουτοτρόπως ὅλοι τους καί οἱ δέκα μέ καθαράν φωνήν˙ ἔλα εἰς ἐμέ πρῶτον ὅτι εἶμαι γεροντώτερος ἀπο τόν ἄλλον καί τουταυτό καί οἱ ἄλλοι. Ἐκόψασι τάς ἁγίας αὐτῶν κεφαλάς. Ἐδῶ ἄς σταθῇ ὁ καθ᾽ ἕνας καί συλλογιζόμενος ἄς είπῇ˙ ἐάν εἰς μετάνοιαν ἑνος ἁμαρτωλοῦ γίνεται μεγάλη χαρά ἐν οὐρανοῖς, ἀμμή εἰς τό χαριτωμένον τέλος δέκα καθαρῶν καί δικαίων ἀνθρώπων καί μάλιστα Μαρτύρων ὁποῦ καί τόσαις ἡμέραις ἐτυραννήθησαν διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί ἔλαβον καί τοιοῦτον κατησχυμμένον θάνατον, ὡσάν τί χαρά, τί ἀγαλλίασις, τί λογῆς ὕμνοι καί εὐχαριστίαι νά ἔγιναν ἐκείνη τῇ ἁγίᾳ ὥρᾳ. Δέν εἶναι δυνατόν μέ χείλη ἔνοχα νά περιγράψωμεν, εἰ μή μόνον καί ἡμεῖς νά παρακαλοῦμεν τόν πανοικτίρμονα Κύριον τοῦ ἀγαθοῦ τέλους τῆς μετανοίας νά μᾶς ἀξιώςῃ ὅπως νά ἀναβῶμεν εἰς τήν αὐτήν δόξαν, ὅτι εἶναι ἔτι τόπος καί διά ἡμᾶς, καί συνδοξασθῶμεν μέ τούτους τούς Μακαρίους Μάρτυρας, αἰνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν σύν τῷ Πατρί αὐτοῦ τῷ ἀνάρχῳ καί τῷ παναγίῳ Πνεύματι».

Ἀπό τό βιβλίο: «Οἱ Ἁγ. Δέκα Μάρτυρες οἱ ἐν Κρήτη 250 μ. Χ.» τοῦ Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη.