ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΚΡΩΣΙΜΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ἀπό τον Σεβ. Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος κ. κ. Ἡσύχιο
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ἅγιε Γορτύνης καί Ἀρκαδίας, κ. Μακάριε,
Εὐλαβεῖς Πρεσβύτεροι,
Σεβαστή Καθηγουμένη Γερόντισσα Τιμοθέη,
Φιλόχριστον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας,
Ἡ πρός Κύριον ἐκδημία τοῦ ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ ἡμῶν, συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως κυροῦ Χριστοδούλου, Γέροντος Δραγουμάνου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μᾶς συνεκέντρωσε εἰς σεμνήν σύναξιν, διά νά τόν προπέμψωμεν εἰς τήν πορείαν του πρός οὐρανόν εἰς τάς αἰωνίους μονάς.
Ἔκθαμβοι ἰστάμεθα πρό τοῦ σκηνώματος αὐτοῦ καί διαλογιζόμεθα, πῶς τό μυστήριον τοῦτο τοῦ θανάτου «γέγονε περί ἡμᾶς», πῶς ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι ὡμοιώθημεν τῷ θανάτῳ καί τῇ φθορᾷ. Λυπούμεθα λύπην οὐχί πρός θάνατον, ὡς «οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα», ἀλλά λύπην, τήν ὁποίαν ἐλυπήθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός δακρύζων πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημένου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου. Ἡ λύπη αὕτη παραμυθεῖται ὑπό τῆς πίστεώς μας εἰς τόν Ἐνανθρωπήσαντα, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριον. «Εἰ ὁ Χριστός ἀνέστη καί ἡμεῖς ἀναστησόμεθα ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». Ὁ τάφος ἁπλῶς δέχεται τό σῶμά μας, διαλυόμενον εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη, ἡ δέ ψυχή μεταβαίνει πρός Κύριον ἄχρι τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.
Ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως καί ζωῆς αἰωνίου προπέμποντες τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν μας, ἐκ σεβασμοῦ πρός τήν μνήμην του, ἀναφέρομεν ὅτι οὗτος ἐγεννήθη εἰς τήν πλησιόχωρον κώμην τῶν Καμαρῶν, ἔμεινε πρό τῆς γεννήσεώς του ὀρφανός ἀπό πατέρα, τόν ὁποῖον ἐφόνευσαν οἱ Γερμανοί κατακτηταί καί ἀνετράφη ἀπό τήν μητέρα του μακαριστήν Χρυσῆ προσκυνήτριαν, ὑπό τῆς ὁποίας καί καθωδηγήθη πρός τόν Πανάγιον Τάφον καί τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων.
Μετά τήν φοίτησίν του εἰς τήν Πατριαρχικήν Σχολήν Ἱεροσολύμων ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα καί ἐχειροτονήθη διάκονος καί ἱερεύς. Ἐσπούδασε κλασσικήν Φιλολογίαν εἰς τό Ἰσραηλινόν Πανεπιστήμιον τοῦ Τέλ Ἀβίβ καί Θεολογίαν εἰς τό Πανεπιστήμιον τῶν Ἀθηνῶν, ὑπηρέτησε εἰς διαφόρους διακονίας τοῦ Πατριαρχείου, ὡς ἡγούμενος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Χαραλάμπους, ἡγούμενος Ρέμλης, βοηθούμενος εἰς αὐτάς τάς διακονίας πάντοτε ἀπό τήν μακαριστήν μητέρα του Χρυςῆν προκυνήτριαν καί ἀπό τήν θείαν του μοναχήν Ἁγνήν τῆς Μεγάλης Παναγίας.
Ἐχειροτονήθη Ἀρχιερεύς καί ἔλαβε τόν βαθμόν τοῦ Μητροπολίτου καί ἐπί πλεῖστα ἔτη ὑπηρέτησεν ὡς Δραγουμᾶνος τοῦ Πατριαρχείου, ὑπερασπίζων μέ ἀνδρείαν τά ἀπαράγραπτα δικαιώματα τοῦ γένους μας εἰς τά Πανάγια Προσκυνήματα. Ἐτέλει τήν θείαν Λειτουργίαν εἰς αὐτά, εἰς τόν Πανάγιον Τάφον καί τόν φρικτόν Γολγοθᾶν καί παρηκολούθει τάς ἀκολουθίας εἰς τόν Μοναστηριακόν Ναόν τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης. Μετά καρτερίας καί ὑπομονῆς ὑπέμεινε τήν ἀσθένειαν τῶν μυῶν, ἡ ὁποία τόν καθήλωσεν ἐπί ἔτη εἰς τήν κλίνην του εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί εἰς τόν Γηροκομεῖον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης, ἔνθα καί ἄφησε τήν τελευταίαν του πνοήν.
Τά ἀναφερόμενα ἔργα του καί τήν ἀγόγγυστον ὑπομονήν τῆς ἀσθενείας του παρακαλοῦμεν τόν Κύριον, ὅπως λογίσῃ αὐτῷ καί συγχωρήσῃ αὐτῷ εἴ τι ἥμαρτεν ὡς ἄνθρωπος ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως καί κατατάξῃ αὐτόν μετά τῶν ἁγίων καί δικαίων εἰς τήν Βασιλείαν Του.
Ἡ Ἁγιοταφιτική Ἀδελφότης, τήν ὁποίαν ἐκπροσωπῶ κατ’ ἀνάθεσιν τῆς Α.Θ.Μακαριότητος τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων. κ.κ. Θεοφίλου Γ΄, ἐκφράζει τάς εὐχαριστίας της πρός τό ἐν Ἀθήναις Γηροκομεῖον τοῦ Ἁγίου Ἐλεήμονος, εἰς τό ὁποῖον ἐνοσηλεύθη μέ τήν φροντίδα τοῦ π. Ἐμμανουήλ, εἰς τήν Ἀρχιεπισκοπήν Κρήτης καί κυρίως εἰς τόν ἀνεψιόν του Ἁγιοταφίτην Ἀρχιμανδρίτην Στέφανον, Ἔξαρχον τοῦ Παναγίου Τάφου εἰς Ρωσσίαν, ὁ ὁποῖος τοῦ συμπαρεστάθη μέ ἀφωσίωσιν εἰς ὅλα τά στάδια τῆς ἀσθενείας του, εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Γορτύνης καί Ἀρκαδίας καί τόν Ποιμενάρχην αὐτῆς Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην κ. Μακάριον, εἰς τήν Γερόντισσαν Τιμοθέην, ἡγουμένην τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Καλυβιανῆς καί εἰς ὅλους ὅσοι τιμοῦν μέ τήν παρουσίαν των τήν μνήμην του εἰς τήν νεκρώσιμον αὐτήν ἀκολουθίαν.
Εἴη αἰωνία ἡ μνήμη του.